Tara: ‘Mijn kind heeft het woord ‘nee’ geleerd en ik vrees dat het mijn ondergang wordt’
Fotografie: Paulien van Beusekom
Ik interview BN’ers voor mijn werk. Bijna iedere week spreek ik er wel eentje. Het blijft gekkig om ze op te bellen. Stemmen die ik normaal gesproken alleen op televisie hoor, komen dan ineens uit mijn telefoon. En ze vertellen de gekste dingen, die BN’ers.
Zo vertelde een nieuwslezer eens dat hij geld bespaarde door nooit meer af te vegen na het plassen. ‘Mannen hoeven dat niet te doen’, zei hij. Hij bracht het bij wijze van tip. Nu interviewde ik hem voor een vrouwenblad, dus ik schreef het niet op. Niet in de laatste plaats omdat ik zijn imago niet wilde besmetten met zulke onhygiënische feitjes. Zelf kon ik nooit meer met dezelfde blik naar het nieuws kijken. Dat wilde ik de lezers niet aandoen.
Winderigheid
Met een bekende presentator keuvelde ik eens over zijn culinaire voorliefdes toen hij plots opmerkte dat hij winderig wordt van pittig eten. ‘Maar schrijf dat maar niet op’, zei hij snel. Waarschijnlijk had hij ooit een peperdure mediatraining gevolgd en moest hij daar ineens aan denken. Ik kan me zo voorstellen dat een belangrijke regel van die mediatraining is: vertel redacteuren nooit waar je winderig van wordt. En als die regel nog niet bestaat, dan maak ik me er bij deze hard voor.
Levenslessen
Ik vraag BN’ers ook geregeld naar hun belangrijkste levenslessen. ‘Nee leren zeggen’, krijg ik dan vaak te horen. Ik heb inmiddels de conclusie getrokken dat de overgang van N’er naar BN’er gepaard gaat met veel aanvragen voor van alles en nog wat. En dat iedere BN’er zich op een gegeven moment realiseert dat het niet bevorderlijk is voor je carrière of je gemoedstoestand om continu van duikplanken te springen of hondenvoer aan te prijzen.
Dochter
Ik schrijf dus regelmatig over BN’ers die hun autonomie teruggrijpen en hoe heldhaftig en ontroerend dat ook mag zijn, ik denk dat het zich nu tegen mij keert. Ik vermoed dat mijn dochter (1) er iets van heeft opgepikt. Misschien heeft ze het gehoord, misschien heeft ze een tijdschrift in haar knuistjes gekregen en op miraculeuze wijze woorden tot zich genomen. Ik weet niet hoe het is gebeurd, maar ze heeft de levenslessen van BN’ers geïmplementeerd. En ik heb het niet over dat afvegen. Dat deed ze sowieso al niet.
Nee
Mijn dochter zegt nu ‘nee’. Ik was op de hoogte van het feit dat die fase ooit zou aanbreken, maar mij was ‘twee is nee’ beloofd. ‘Een is nee’ dat klinkt niet. Ik ben beduveld. Ik wil mijn geld terug. Nu is het natuurlijk goed dat mijn dochter haar grenzen aangeeft. Dat juich ik toe. Er is alleen moeilijk mee te werken.
Rosie, ga je mee? NEE! Blijf je dan hier? NEE!
Rosie, wil je de roze of blauwe schoenen aan? NEE!
Rosie, ben je klaar met eten? NEE! Ga je dan nog verder eten? NEE!
Rosie, vind je mama lief? NEE! Ga je mama ooit weer lief vinden? NEE!
Denk je dat het, ondanks alle toestanden op politiek, economisch en stikstoffelijk vlak, ooit nog goed komt met de wereld? NEE!
Ondergang
Zonder blikken of blozen verpulvert ze dromen en mogelijkheden, met slechts dat ene woordje. Ik vrees dat het mijn ondergang wordt. We hadden haar ook nog andere woorden geleerd, zoals ‘mama’, ‘papa’, ‘bal’ en -godbetert- ‘ja’, maar dat lijkt er allemaal niet meer toe te doen.
Scheten
Ze had die wijze les van BN’ers tot haar levensmotto verheven. Had ze er maar iets anders uitgehaald, uit die interviews. Al schuwt ze voor de rest van haar leven pittig voedsel, uit angst voor scheten. Daar zeg ik geen nee tegen. Op persoonlijk en stikstoffelijk vlak.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
