Fotografie: Paulien van Beusekom
Rond haar eerste verjaardag deed Rosie waar ik al zo lang vurig op hoopte: ze sliep door. En niet één nacht, maar meerdere nachten achter elkaar. Een godsgeschenk voor een moeder die inmiddels een tippelzone kon beginnen op haar gezicht (vanwege de wallen, snap je ‘m?). Ik had mijn nachtrust weer terug!
Helaas duurde het niet lang. Diezelfde maand kreeg Rosie namelijk voor het eerst last van night terrors. We waren op vakantie en hadden haar na een lange dag reizen naar bed gebracht. Een paar uur later stond ze plots rechtop in haar bed. Ze krijste zoals we haar nog nooit hadden horen krijsen. Het klonk als pure paniek. We haalden haar uit bed en probeerden haar te troosten, maar de paniek werd erger. Ze keek gedesoriënteerd om zich heen en probeerde ons weg te duwen terwijl ze maar bleef schreeuwen. Het was alsof ze geen idee had waar ze was en met wie. Het duurde minutenlang, tot ze ineens ‘wakker’ werd. Ze kalmeerde, bleef even rustig zitten, merkte toen haar speelgoed op en begon rustig te spelen. Alsof er niks was gebeurd.
Wij bleven verbouwereerd achter. Wat was dat nou weer? Het lag vast aan de onbekende omgeving, dachten we al snel. Ze werd immers niet in haar vertrouwde kamertje wakker, maar in een hotelkamer op vakantie. Dat moest het zijn geweest. Het leek een logische verklaring, alleen gebeurde het die vakantie nog drie keer en ook thuis stopte het niet.
We bespraken het bij het consultatiebureau. De spreekwoordelijke aap kwam uit de mouw: night terrors. Dit zijn een soort paniekaanvallen die kinderen in hun slaap kunnen krijgen. Ze lijken dan wakker, maar dat zijn ze niet. Ze kunnen in hun bedje gaan staan en paniekerig gaan huilen, zoals Rosie deed, maar ze kunnen ook gaan schoppen, slaan en roepen.
Als ouder is dat best heftig om te zien. Nog heftiger vond ik het advies wat we kregen: pak je kind tijdens een paniekaanval niet op. Doe liever niks, wacht tot het voorbij is. Als je haar wakker maakt, maak je het nog erger, kregen we te horen. Ze verzekerden ons dat het niet zielig zou zijn, ze is immers in slaap, dus ze merkt er niks van. Nou kun je dat rationeel gezien wel begrijpen, maar toch is het makkelijker gezegd dan gedaan. Niks doen terwijl mijn kind krijsend van de paniek in haar bed stond: het ging door merg en been.
Op het consultatiebureau bespraken we ook het verband dat we zagen: de night terrors kwamen vaker als Rosie een drukke dag met veel indrukken had gehad. “Ja, dat is inderdaad typisch bij night terrors”, bevestigden ze. Een korte zin met veel impact, want vanaf toen werd alles een afweging. Een middagje naar het krijspaleis? Dan zou ze de nacht erna sowieso night terrors krijgen. Een druk verjaardagsbezoek? Night terrors. Een sinterklaasviering? Night terrors. Het werd een rare spagaat waarbij het voelde alsof we continu werden afgestraft. Deden we een leuk uitje met ons kind, dan betaalden we ‘s nachts de prijs. Het ging zelfs zover dat we een hele poos lang niks met Rosie op zondag hebben gedaan, zodat we maandag tenminste fris en fruitig aan het werk konden.
Ik ben als de dood om iets te jinxen, maar ik ga het toch zeggen: inmiddels heeft Rosie stukken minder last van night terrors. Tegen ouders die er midden in zitten, zou ik willen zeggen: alles is een fase en dit gelukkig ook. Verder hoop ik vooral dat er in de toekomst betere adviezen voor ouders komen. Niks doen terwijl je kind last heeft van night terrors is behoorlijk… tja, terror.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag