Tara: ‘Ze mocht niet naar de opvang vanwege het virus dat ze opliep op de opvang’
Ik zal het maar gelijk toegeven: ik ben zo’n moeder die keihard huilde toen ik mijn kind voor het eerst naar de opvang moest brengen. Een full-on Kim Kardashian ugly cry, wel te verstaan.
Ik hield het droog tijdens het intakegesprek, wat al een hele prestatie was én wat me heel eventjes in de illusie liet geloven dat ik me groot zou kunnen houden tot thuis. Gebeurde niet. Who was I kidding? Ik begon met huilen toen ik haar moest overhandigen aan de leidster, bleef de gehele weg naar huis huilen en heb vervolgens twee uur op de bank zitten huilen tot ik haar weer mocht ophalen. Ja, het waren slechts twee wenuurtjes. Het moederschap blijkt niet alleen te komen met lektieten en acute incontinentie, maar ook met het nodige gevoel voor drama. En toen kreeg ik bij het ophalen ook nog eens te horen dat mevrouw de volledige twee uur had geslapen. Nergens last van dus. Moeders daarentegen… Ik vond het behoorlijk wreed dat ik mijn kleine baby’tje bij wildvreemden moest achterlaten omdat er weer gewerkt moest worden. Maar dat was niet het enige wrede aan het hele opvanggebeuren, leerde ik al snel.
Twee weken na die eerste wendag werd ze voor het eerst ziek. Jup, een opvangvirusje. En nee, het was geen gevalletje milde snotneus. Het was bittere ellende: een dubbele oorontsteking, koorts en algehele voedselweigering. Er werd van alles in huis gehaald. Van antibiotica tot neusdruppels en van zetpillen tot zo’n gekkig neuszuigertje. Het wrede van dat soort hulpmiddelen is dat ze je kind beter maken, maar dat zij het zien als Spartaanse martelwerktuigen. Ik heb mijn baby in ieder geval nog nooit van wat neusdruppels of een zetpil kunnen voorzien zonder dat ze het op een gillen zette. Antibiotica werd ook krijsend geweigerd. Alsof ik haar mishandelde, zo klonk het werkelijk waar. Vrij vermoeiend, kan ik je vertellen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat ze dus niet naar de opvang mocht vanwege het virus dat ze opliep op de opvang! Dat is toch super wreed?
Twee dagen later werd ik zelf ziek. Dat is de natuur, las ik op Het Internet. Baby’s hebben er baat bij om hun moeder aan te steken. Dan maken wij antistoffen voor ze aan die ze via de borstvoeding uitgeserveerd krijgen. Extreem wreed, vind ik dat. Moeders zijn dus altijd de lul, dat is een van de wetten der natuur. Ik was overigens niet verbaasd dat ik zelf ziek werd. Heb je zo’n neuszuigertje weleens geprobeerd? Je zuigt die bacillen dan gewoon letterlijk uit de neus van je kind rechtstreeks je eigen keelgat in. Ik ben geen viroloog, maar ik denk dat Diederik Gommers zal beamen dat dat een behoorlijk onhandig systeem is.
Toen ik erover klaagde tegen een vriendin kreeg ik doodleuk te horen: ‘Bij ons was dit het eerste anderhalf jaar zo.’ Die opvangvirusjes dus. ANDERHALF JAAR! En ja hoor: ons kind werd beter, mocht weer naar de opvang en werd twee weken later weer ziek. Buikgriep dit keer. En in die week ging onze wasmachine stuk. Ik kom inmiddels superlatieven te kort, maar jullie kunnen je vast wel voorstellen hoe wreed ik dat vond. Het bleek een patroon: kind mag weer naar de opvang – kind wordt ziek – kind mag niet de opvang, regel dat maar lekker met je werk – ouders worden ook ziek – kind is weer beter-repeat. Opvangvirusjes zijn een vicieuze cirkel van wreedheid.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (6 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk.
