Fotografie: Paulien van Beusekom
Vroeger vond ik Oud & Nieuw best een leuk feest. Het enige nadeel was dat je altijd ergens in de vrieskou in een rij moest staan. In je panty.
O, en dat iedereen altijd om je goede voornemens vraagt. Ik ben namelijk niet zo’n sportief typ. Zelfs niet een die zich sportieve dingen voorneemt en ze dan niet doet. Ik neem me helemaal niks voor. De groeten.
Verder vond ik Oud & Nieuw leuk. Toen ik twee jaar geleden zwanger was, zag dat feest er opeens iets anders uit voor mij. En met iets anders bedoel ik: er bevond zich ineens Jip & Janneke champagne in mijn glas. Daar vind ik overigens helemaal niks mis mee. Goed spul.
Oud & Nieuw werd pas echt anders toen de baby er was. En met anders bedoel ik dit keer: stom. Ik zal hierbij een eerlijk en kwetsbaar beeld van mezelf schetsen: ik zat de hele nacht panisch met de babyfoon in mijn handen. Kijken of mijn kleine baby’tje niet wakker schrok van de harde vuurwerkknallen. Dat leek me namelijk het allerzieligste op aarde. Soms klonk het werkelijk alsof er een kerncentrale ontplofte in haar kamertje, zo hard. Bij elke knal sliep mijn baby gewoon door en zat ik woest te briesen. ‘Wat nou als ze wél wakker was geworden?!?!?!’ Moppersmurf was er niks bij.
Vanaf ons dakterras was het zicht op al het vuurwerk prachtig. Toen ik het terras opstapte verdween de verbinding van de babyfoon alleen direct. Ik heb dus welgeteld één seconde op het dakterras gestaan.
Ik was vorig jaar een enorme zenuwpees. Ik vond Oud & Nieuw niet leuk, en Oud & Nieuw mij ook niet. Het jaar ervoor was ik trouwens ook al een zenuwpees. Ik weet nog goed dat ik met mijn zwangere pens stond te Googelen of de vuurwerkknallen schadelijk waren voor de ongeboren gehoorgangen van mijn ongeboren baby.
Dit jaar zijn mijn kind en haar inmiddels geboren gehoorgangen anderhalf. Ik wil het graag anders aanpakken. Minder zenuwpezerig. Ik weet alleen niet zo goed hoe. Er is namelijk in wezen niet zoveel veranderd. Behalve dat mijn kind een jaar ouder is en een voorliefde voor oliebollen heeft ontwikkeld (sorry consultatiebureau, arresteer me alsjeblieft niet). Tot mijn spijt moet ik mededelen dat ik zelf in het afgelopen jaar nog niet de zenboeddha ben geworden die ik zou willen zijn. Ik ben dan ook niet in staat om aan te nemen dat mijn kind dit jaar weer door de knallen heen zal slapen, omdat ze dat vorig jaar ook deed.
Toch wil ik het anders doen. Ik neem me voor om me dit jaar nergens druk om te maken en niet continu naar die babyfoon te kijken. Dan schrikt dat kind toch wakker? Nou en! Komt ze uit bed en krijgt ze een oliebol (grapje, consultatiebureau, echt grapje). Hé, wacht eens? Is dit nou een voornemen? Een goed voornemen? Krijg nou wat! Ik ben wél een ander mens dit jaar. Er is nog hoop!
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag