Fotografie: Paulien van Beusekom
Tijdens mijn zwangerschap raakte ik geobsedeerd door placenta’s. Ik vond die malle moederkoeken fascinerend. Mijn obsessie nam vormen aan waarbij ik plaatjes van placenta’s googelde en die aan mijn vriend liet zien. “Kijk al die aders”, riep ik dan. Of: “Oeh, deze is helemaal paars”. Mijn vriend was niet zo gecharmeerd van deze hobby en zeker niet tijdens het avondeten.
Ik was vooral ontzettend benieuwd hoe die van mij eruit zou zien. Het werd dan ook een belangrijk hoofdstuk in mijn beknopte bevalplan: de placenta moest aan mij getoond worden. Dat gebeurde. Nu moet ik zeggen dat je hoofd iets minder naar placenta’s bewonderen staat als je net door de hel a.k.a. de persfase bent gegaan en daarvan uit ligt te puffen. Maar toch, ik bewonderde ‘m. Hij was alleen niet zo mooi als op de plaatjes. Sterker nog: hij was aan flarden! Mijn kind was nogal met een bloedvaart ter wereld gekomen en had het ding onderweg geruïneerd. Ik vond het tamelijk teleurstellend.
Wat er daarna met mijn placenta is gebeurd? Ik heb geen idee. Een vriendin zei laatst dat verloskundigen de placenta na een thuisbevalling gewoon in de kliko gooien. Het idee dat het bloederige ding -wat zo van de set van een horrorfilm kon zijn weggekropen- een week in onze kliko heeft gelegen, vind ik even lachwekkend als verontrustend. Natuurlijk heb ik het van tevoren zelf aangegeven, dat-ie weg kon. Dat doen ze namelijk niet altijd. Je kunt er tegenwoordig allerlei producten van laten maken, als je dat wil. Placenta-producten. Je zou als het ware een hele merchandiselijn kunnen beginnen omtrent je placenta.
Zo kun je allerhande kunstwerken van je placenta laten maken. Door ‘m in de inkt te dopen bijvoorbeeld, als een vlezige stempel, en er een kunstige afdruk van te maken. Ze kunnen ook sieraden maken van het ding. Misschien zelfs kledingstukken. Lady Gaga zou het wel weten. Mensen begraven hun placenta ook weleens in de tuin en planten er dan een boompje op. Een vleesboom, maar dan anders. Ik zou toch bang zijn dat de hond van de buren ‘m op een dag uitgraaft. Dat lijkt me rommelig.
Je kunt je placenta ook zelf opeten. Denk niet dat ik hier een grap maak. Je kunt ‘m gewoon in een smoothie gooien of lekker roerbakken. Ik vind dit een tikkeltje kannibalistisch. Toch liegen de voordelen er niet om. Door je placenta op te knabbelen, zou je sneller herstellen van je bevalling en minder vloeien. Dat had ik best kunnen gebruiken. Ik voelde me overreden door een vrachtwagen na mijn bevalling. Misschien had ik me dankzij zo’n placenta-snackje wel stukken minder ellendig gevoeld.
Maar nee, mijn placenta eindigde niet in een tupperware-bakje in de koelkast. Of als kunstwerk, boompje of sieraad. Want, dames en heren, ik vond mijzelf daar te nuchter voor. Vrij hypocriet, aangezien ik de ascendant van mijn dochter al op haar geboortedag zat te berekenen. Daar had ik best een placentapil bij kunnen innemen, dat had qua geloofwaardigheid niet veel meer uitgemaakt. Maar helaas is mijn placenta in de kliko gegaan. Zonde, vind ik nu. Zo’n merchandiselijn had ik met terugwerkende kracht best leuk gevonden. Een placentapannenkoekje in de kraamweek ook. Dan voelde ik me misschien niet overreden door een vrachtwagen, maar door een kleine personenauto, of zo.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.