Ik kijk al jaren naar Special Forces VIPS. Je weet wel, dat programma waarin BN’ers afgebeuld en uitgekafferd worden. Heerlijk.
De kandidaten gaan helemaal naar de getver en wij mogen meekijken. Wat er ook gebeurt, ze mogen niet opgeven. Sta je doodsangsten uit? Niet opgeven! Verzuip je bijna? Niet opgeven! Tienmiljard kilometer gerend en kots je je ingewanden eruit? Niet opgeven! En dat allemaal onder begeleiding van een stelletje boze boemannen. Hoogst ongezellige types.
Eerder kon ik me nooit zo in die kandidaten verplaatsen. Waarom zou je je in godsnaam voor een programma als dit opgeven? Dan ben je heel hoogmoedig of volslagen debiel, als je het mij vraagt. Ook kende ik het gevoel van volledig tot het gaatje gaan niet. Dat komt: ik sport eigenlijk nooit. Hierdoor bevind ik me doorgaans nooit in een situatie waarin ik helemaal kapot ben en dan door moet gaan. En dat bevalt me. Waarom zou je? Het leven is al vermoeiend genoeg.
Nu er een nieuw seizoen op de buis is, kan ik me ineens wél in de kandidaten en hun verrotte staat van zijn verplaatsen. Dat zit zo: ik heb inmiddels een bevalling achter de rug. Mijn staat van zijn tijdens die bevalling doet me ontzettend denken aan Special Forces VIPS. De wanhoop, het kermen, het kapot zijn en dan vooral niet op mogen geven. Ik krijg er aan de lopende band flashbacks van.
Thijs Boermans (acteur, Anna Nooshins babydaddy en gerenommeerd mooiboy) doet me vooral aan mijn bevalling denken. Die arme jongen was al het hele seizoen heel heldhaftig aan het zijn, toen hij plots werd getroffen door een buikvirus. Ook lullig voor ons kijkers, want de kotsfragmenten werden ons niet bespaard. Nu leefde ik vooral erg mee met Thijs, want hij bleef ontzettend zijn best doen. Waar Harry de Hengst niet vooruit te branden was met zijn jerrycan, tilde Thijs er al kotsend nog een op. Ik denk dat Thijs een vijfling zou kunnen baren, zonder pijnbestrijding.
Op een gegeven werd het Thijs toch wel teveel. Met jerrycans en al lag hij op de grond te zwelgen. Hij wilde zo graag, maar het lukte niet, huilde hij. Een van die begeleidende boemannen kwam naar hem toe. Hij zei iets lifecoacherigs over dat Thijs het voor zijn ongeboren kind moest doen en het was werkelijk alsof hij werd aangeraakt door een of ander orakel. Hij stond op en liep door. Lichtstralen schenen langs zijn hoofd op een hele dramatische, maar wondermooie manier. Je zou er bijna van gaan geloven in hogere machten. Of lifecoaches. Ik pinkte in ieder geval een traantje weg. Want ook dat deed me weer aan mijn bevalling denken. Dat je toch doorgaat voor je ongeboren kind, ondanks dat je zelf op sterven na dood bent. Ik ben wel blij dat ik er een lieve verloskundige bij had en niet zo’n boeman. En dat er geen camera op mijn smoel stond, dat ook. Maar goed, ik ben dan ook geen gerenommeerd mooiboy.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (10 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Een babyshower staat meestal in het teken van schattige cadeautjes en lieve speeches. Maar niet altijd.