Fotografie: Paulien van Beusekom
Afgelopen week zijn we voor het eerst met Rosie naar de tandarts geweest. Het consultatiebureau had ons geadviseerd om direct na het doorkomen van het eerste tandje een bezoek te brengen. Dat advies hebben we losjes opgevolgd. Lees: we zijn anderhalf jaar later gegaan.
Ik had voorzichtig rekening gehouden met het feit dat ik die middag gearresteerd kon worden door de tandarts of het naastgelegen consultatiebureau, omdat mijn dochter inmiddels al een heel gebit had. Het tegenovergestelde bleek het geval: de tandarts noemde het bezoek met onze bijna tweejarige ‘aan de vroege kant’. Hij legde uit dat hij zelf een andere maatstaf hanteert: kinderen hoefden volgens hem pas te komen als ze hem -de tandarts zelf dus- de volgende keer zouden kunnen herinneren. Dan pas had het volgens hem zin om kinderen te laten wennen aan tandartsbezoeken.
Ik vind dat vrij ingewikkeld. Hoe moet ik nou weten of mijn kind deze in witte jas gehulde kale knakker gaat onthouden? Er is doorgaans geen peil te trekken op haar geheugen. Zet haar voor een bord spinazie, waar ze drie dagen eerder nog op reageerde alsof het ‘t lekkerste was dat ze ooit had gegeten, en ze vindt het plots het goorste op aarde. Maar ze hoeft slechts de eerste deun van Nijntje Pluis’ begintune te horen en ze roept ‘O, NIJNIE!’ Behoorlijk onvoorspelbaar dus, dat bijna tweejarige brein.
Toch acht ik de kans groot dat ze de tandarts wel gaat onthouden. Hij heeft haar namelijk een cadeautje gegeven. Oude mannen die cadeaus geven, maken wel vaker een onuitwisbare indruk op haar. Zo heeft ze het nog bijna dagelijks over Sinterklaas.
De tandarts legde ons uit dat de eerste afspraken met een klein kind vooral draaien om voorlichting aan de ouders. Zo werden wij stevig aan de tand gevoeld (no pun intended) over hoe goed wij de tanden van ons kind poetsen en hoeveel suiker wij haar geven. Ik weet niet wat het is met tandartsen, maar ze brengen me altijd heel erg in de verleiding om te liegen. Terwijl ik doorgaans toch een vrij eerlijk mens ben. Zo heb ik dit keer ook weer met een stalen gezicht gezegd dat ik elke dag flos, terwijl ik niet eens flosdraad in huis heb. De dag dat ik niet meer lieg tegen de tandarts, is de dag dat ik eindelijk echt volwassen ben geworden.
Nu krijgt Rosie nauwelijks suiker van ons en doen we ons uiterste best om haar tandjes goed te poetsen. Enorm liegen was dus niet nodig. Toch was de tandarts streng. “Kinderen hebben niks te willen”, zei hij over het feit dat onze dochter weleens tegenstribbelt. Vervolgens demonstreerde hij een aantal houdgrepen waarin we ons kind konden nemen. Zo poetst hij de tanden van zijn eigen kind altijd terwijl hij het kinderhoofd in kwestie tussen zijn bovenbenen klemt. We hebben dit advies losjes opgevolgd. Lees: er is nog geen houdgreep uitgevoerd. Al zal ik daar de volgende keer waarschijnlijk over liegen.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.