Fotografie: Paulien van Beusekom
Anderhalf tot twee jaar. Zo oud lijkt het eerste kind gemiddeld te zijn als mensen voor een tweede kind gaan. Tenminste, zo is dat in mijn bubbel.
Vrienden kondigen massaal hun tweede aan rond de tweede verjaardag van hun oudste, de bekende en minder bekende mensen die ik op social media volg lijken dit termijn aan te houden en ook in mijn familie is dit het geval: mijn broertje werd verwerkt rond mijn tweede verjaardag.
Zelf dacht ik daarom ook dat ik klaar zou zijn voor een tweede kind als Rosie een jaar of anderhalf zou zijn. Die leeftijd heeft ze inmiddels al een tijdje bereikt en in alle eerlijkheid: ik moet er nog niet aan denken. Sterker nog: ik vind zwangerschapsaankondigingen van tweede kinderen inmiddels een beetje confronterend worden. Zeker als het oudste kind van dat stel Rosie’s leeftijd heeft of zelfs nog jonger is.
Want mijn hemel, ik ben nóg aan het bijkomen! Van de bevalling, van de kraamtijd en van hoe mijn leven totaal veranderd is. Van de poepluiers, de opvangvirusjes en de slapeloze nachten – die er trouwens nog steeds allemaal in volle glorie zijn. Ik ben nog steeds aan het wennen aan het gebrek aan nachtrust, zorgeloosheid en de vrijheid om te gaan en te staan waar ik wil. Ik ben nog steeds kapot, in de war, vermoeid, instabiel, soms dolgelukkig en soms even niet.
Hoe? Maar echt: HOE? Hoe kan het dat mensen met een kind van anderhalf al massaal klaar zijn voor nog een kind? Ik kan me er niks bij voorstellen. Moeten jullie niet nog bijkomen? Zijn jullie niet moe? Vinden jullie het al makkelijker dan aan het begin? En zijn jullie niet bang voor nog meer ontregeling, slapeloosheid, stress en zorgen? Kunnen jullie alweer met een roze bril op aan een tweede kindje denken? En zo ja, waar koop ik die ook?
Natuurlijk snap ik het als je haast hebt. Bijvoorbeeld vanwege een tikkende biologische klok. Of als het bij de eerste niet vanzelf ging en je allang blij bent dat er een tweede mag komen – hoe snel of langzaam dan ook. Dan snap ik dat je over al het bovenstaande niet nadenkt en er gewoon voor gaat. Of is dat sowieso de truc? Er gewoon voor gaan? Of is het een kwestie van wachten tot ik weer bedwelmd word door iets hormonaals waardoor mijn eierstokken gaan rammelen? Vooralsnog heb ik alleen last van een rammelend toekomstbeeld. Verder rammelt er helemaal niks.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag