Fotografie: Paulien van Beusekom
We waren al maanden niet uiteten geweest met Rosie. Dat was met name omdat Rosie leerde lopen. En daarom overal alleen maar wilde lopen. Een dreumes die het hele restaurant bij elkaar gilt, omdat ze uit haar kinderstoel wil om aan die nieuwste vaardigheid te werken, leek ons niet heel bevorderlijk voor de sfeer.
Inmiddels loopt Rosie werkelijk als een kievit, dus vonden we dat het wel weer eens kon. Nu heb ik het idee dat ouders wel vaker verkeerde inschattingen maken. Zeker als de woorden ‘dreumes’ en ‘ik denk dat het wel kan’ ermee gemoeid zijn. Maar goed, iets moet je als ouder op de been houden, en soms is dat een soort wanhopige vorm van optimisme.
We kwamen met ons kind aan in het Indiase restaurant. We kregen een tafeltje toegewezen tussen twee oudere stellen. Op dit moment begon ik te vermoeden dat dit misschien helemaal geen goed idee was. Soms stralen mensen uit dat ze niet zitten te wachten op een klein kind binnen een straal van 500 meter. Dat was bij deze stellen absoluut het geval.
Vanaf de eerste minuut voelde ik me opgelaten. Gelukkig had Rosie binnen een mum van tijd haar kindermenu voor haar neus staan. Ik was het personeel dankbaar voor hun inlevingsvermogen, al handelden ze waarschijnlijk zo snel omdat ze ons met een bloedvaart weer de zaak uit wilden hebben.
Rosie was namelijk nogal aanwezig. Ze nam geen hap van haar eten, liever gooide ze alles op de grond. Om de 30 seconden zat ik op mijn knieën om alles weer op te rapen. Op al onze pogingen om dit gegooi tegen te houden, reageerde ze woest. Op het afgewezen verzoek van onze borden te eten (want: te pittig), reageerde ze ook woest. Er werd gegild, gegooid, geschopt (door haar) en gestresst (door ons). Aan de tafels naast ons werd gezucht, gesteund en gemopperd.
Normaal gesproken hecht ik zeer veel waarde aan het dessert (want, laten we eerlijk zijn: je gaat toch vooral uiteten vanwege het dessert?), maar nu kon het me gestolen worden. Dit had lang genoeg geduurd. We probeerden de gecreëerde ravage te minimaliseren en dropen af richting de uitgang. Ik zag de oudere stellen aan de tafeltjes naast ons opgelucht naar elkaar kijken. Toen we buiten stonden, keken mijn vriend en ik elkaar even opgelucht aan. Uiteten? Misschien over een paar maanden weer.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Een kinderwens hebben is een verlangen dat diep van binnen kan branden. Maar wat als jouw wens zó groot is, dat je een grens overschrijdt? Anna (28) deelt haar verhaal over een beslissing die haar leven voorgoed veranderde – en waar ze nog steeds mee worstelt.
Onverwacht een brief krijgen van Jeugdzorg, dat ze een melding hebben gekregen van mishandeling en bij je langs willen komen. De schrik van elke ouder. Het overkwam Chantal.
Elke maandag vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Rekeningen na een avondje uit: de ene wil om en om betalen, de ander liever splitten. Hoe dan ook, het kan toch lastige situaties opleveren. Zo ook voor Felicia en haar vriend, die opdraaiden voor de rekening van hun vrienden.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Een onbegrijpelijk fenomeen. Zo noemt presentator en ondernemer Kaj Gorgels het vaderschap. In Switched-On de podcast vertelt hij meer over hoe hij de eerste maanden met zijn zoon beleefde en wat zijn allergrootste missie is als kersverse vader.