Fotografie: Paulien van Beusekom
We waren al maanden niet uiteten geweest met Rosie. Dat was met name omdat Rosie leerde lopen. En daarom overal alleen maar wilde lopen. Een dreumes die het hele restaurant bij elkaar gilt, omdat ze uit haar kinderstoel wil om aan die nieuwste vaardigheid te werken, leek ons niet heel bevorderlijk voor de sfeer.
Inmiddels loopt Rosie werkelijk als een kievit, dus vonden we dat het wel weer eens kon. Nu heb ik het idee dat ouders wel vaker verkeerde inschattingen maken. Zeker als de woorden ‘dreumes’ en ‘ik denk dat het wel kan’ ermee gemoeid zijn. Maar goed, iets moet je als ouder op de been houden, en soms is dat een soort wanhopige vorm van optimisme.
We kwamen met ons kind aan in het Indiase restaurant. We kregen een tafeltje toegewezen tussen twee oudere stellen. Op dit moment begon ik te vermoeden dat dit misschien helemaal geen goed idee was. Soms stralen mensen uit dat ze niet zitten te wachten op een klein kind binnen een straal van 500 meter. Dat was bij deze stellen absoluut het geval.
Vanaf de eerste minuut voelde ik me opgelaten. Gelukkig had Rosie binnen een mum van tijd haar kindermenu voor haar neus staan. Ik was het personeel dankbaar voor hun inlevingsvermogen, al handelden ze waarschijnlijk zo snel omdat ze ons met een bloedvaart weer de zaak uit wilden hebben.
Rosie was namelijk nogal aanwezig. Ze nam geen hap van haar eten, liever gooide ze alles op de grond. Om de 30 seconden zat ik op mijn knieën om alles weer op te rapen. Op al onze pogingen om dit gegooi tegen te houden, reageerde ze woest. Op het afgewezen verzoek van onze borden te eten (want: te pittig), reageerde ze ook woest. Er werd gegild, gegooid, geschopt (door haar) en gestresst (door ons). Aan de tafels naast ons werd gezucht, gesteund en gemopperd.
Normaal gesproken hecht ik zeer veel waarde aan het dessert (want, laten we eerlijk zijn: je gaat toch vooral uiteten vanwege het dessert?), maar nu kon het me gestolen worden. Dit had lang genoeg geduurd. We probeerden de gecreëerde ravage te minimaliseren en dropen af richting de uitgang. Ik zag de oudere stellen aan de tafeltjes naast ons opgelucht naar elkaar kijken. Toen we buiten stonden, keken mijn vriend en ik elkaar even opgelucht aan. Uiteten? Misschien over een paar maanden weer.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag