Tara: ‘Ik plande onze eerste vliegreis als een militaire operatie. Toch ging het mis’

Eerste vliegreis

Ik besloot deze vliegreis dan ook aan te vliegen als een militaire operatie. Avond na avond dacht ik na over de ideale bestemming, reisduur en wat er allemaal in die koffers moest. Ik koos vluchttijden uit die precies aansloten op transferbusjes, in- en uitchecktijden en de dutjes van mijn kind. Ik liet niets aan het toeval over. Althans dat dacht ik. 

Zwembroek

Al op het vliegveld ging het mis. Het kind bleek doorgelekt. Het ging om een luier die ze nog geen uur om had, maar blijkbaar had ze het voor elkaar gekregen om extreem veel te plassen in dat ene uur. En waar ik uren denkwerk had verricht over de bagage van mijn kind, was het niet in mij opgekomen dat een reserveoutfit in de handbagage van pas kon komen. Alles zat in die grote koffer. Het enige nuttige item dat we tegenkwamen in onze tassen, was haar zwembroek. Gelukkig wel zo’n UV-geval met pijpjes. 

Ongeleid projectiel

Hoe is het toch mogelijk dat ik deze reis tot in de puntjes heb voorbereid en mijn dochter nu in haar zwembroek in het vliegtuig zit? Alsof ik precies nergens over na heb gedacht? Ik heb het me zo’n krappe drieduizend keer afgevraagd tijdens de vliegreis. Daar had ik immers voldoende tijd voor in de tweeënhalf uur die we in het toestel naar Mallorca doorbrachten. Ik deed dát en ik deed een poging om een totaal ongeleid projectiel in bedwang te houden aka mijn dochter die het ineens tot levensmissie had verheven om een triljoen keer over het gangpad heen en weer te lopen. Vóóral als het teken ‘riemen vast’ ging branden. Dat zag zij als haar persoonlijke startschot. Tot ongenoegen van een paar stewardessen, maar vooral tot ongenoegen van haar rood aangelopen moeder.

Macht

De rest van de vakantie verliep eigenlijk niet veel anders. Onze dochter wilde op de meest onmogelijke momenten zelf lopen en wij sjokten daar vermoeid en wanhopig achteraan. Ze ontdekte deze vakantie ook dat ze eigenlijk alles voor elkaar kan krijgen wat ze wil, als ze maar hard en lang genoeg schreeuwt. Ik dacht veel aan de nieuwsberichten over machtige mannen op de werkvloer en hoe die macht naar hun bol stijgt. Ik heb nooit met eigen ogen kunnen zien hoe een type als Matthijs van Nieuwkerk tekeer gaat tegen zijn mensen, maar ik zag nu wel met eigen ogen wat macht kan doen met een anderhalfjarige, dus ik denk dat ik best een aardig beeld heb. Het is dat mijn dreumes verbaal niet in staat is om te schreeuwen dat ik op mijn knieën moet gaan zitten, anders had ze het vast gedaan. 

Bloedneus

Waar ik af en toe krankzinnig werd van het eigen willetje van mijn dochter, sloeg mijn vriend zich overal kranig doorheen. Ook toen ze om drie uur ‘s nachts wakker werd, in haar buggy ging zitten en ons met weinig woorden maar veel decibel liet weten dat ze op pad wilde. Ook toen ze hem een bloedneus gaf. Dit had dan weer weinig met haar eigen willetje te maken, maar vooral met het feit dat ze tegenwoordig alle lampen die ze ziet aanwijst. Zijn neusgat bevond zich toevalligerwijs in de lijn tussen haar vinger en een spotje. Het scheelde niet veel of ze had zijn frontale kwab geraakt. 

Clichés

Ondanks dat er af en toe iemand gewond of overspannen raakte, was de vakantie ook heerlijk. Onze dochter genoot intens van alle faciliteiten en al het vreten dat er op het all inclusive resort voor haar beschikbaar was. Het stemde mij tevreden dat ik tenminste nog iets goed had ingeschat. Ze zeggen niet voor niks: als je kind blij is, ben jij ook blij. Alle clichés bleken weer eens waar. O, en dat je na een vakantie met je kind nog een vakantie nodig hebt. Dat bleek ook heel erg waar. 

Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Tara (@tarastokdijk)