Ik schrijf nog niet zo heel lang columns voor deze site, maar ik heb wel al meermaals gehoord dat ik niet zo moet zeiken. Na mijn column over opvangvirusjes bijvoorbeeld, of die waarin ik het had over ontbrekende kolfruimtes.
Joh, denk ik dan, ik bedoel het toch helemaal niet écht zeikerig? Ik probeer toch gewoon een lollig stukje te tikken over het incidentele gesodemieter dat bij het moederschap komt kijken?
Toch nam ik me afgelopen week voor om écht wat minder te zeiken. Dat had een aanleiding van heel andere aard. Een collega vertelde me over haar onvervulde kinderwens. Over hoe ze meerdere zwangerschappen meemaakte, maar nooit een bevalling. Hoe er een eierstok verwijderd moest worden na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hoe ze na tien jaar proberen opgaf, omdat de strijd haar mentaal te veel werd. En hoe dat nog altijd pijn doet. Want ze had zichzelf het moederschap ook zo gegund. En haar partner het vaderschap. Waarom zij niet en zoveel anderen wel?
Ze vertelde dat ze het soms moeilijk vindt als de zoveelste collega haar zwangerschap aankondigt in de groepsapp. Of een geboorte. Ik slikte, want niet zo heel lang geleden was ik dat geweest. ‘Maar jouw blijdschap mag er ook zijn. Ik wil dat je blij bent. En ik ben ook echt blij voor jou’, zei ze, lief als ze is. ‘Ik schaam me ook niet voor mijn blijdschap, maar wel voor mijn geklaag’, antwoordde ik. Wat had ik vaak met andere collega’s gemopperd over de slapeloze nachten, doorkomende tandjes en darmkrampjes van onze kinderen. Ik had zelfs tegen de collega in kwestie geklaagd over hoe moeilijk ik het vond om mijn dochter voor het eerst naar de opvang te brengen. Terwijl ik zo godsgruwelijk veel geluk heb, want het betekent alleen maar dat ik een kind héb dat ik naar de opvang kan brengen. Een kind waar ik ontzettend veel van hou.
‘Je mag echt wel klagen hoor, het moederschap is niet altijd makkelijk, dat snap ik heus wel’, zei ze, zó zó zó lief als ze is. Maar het enige wat ik hoorde is dat ik niet zo moet zeiken. Ze zei het niet, maar ik hoorde het wel, en het was waar. Ik heb helemaal niks om over te zeiken.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (7 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.