Fotografie: Paulien van Beusekom
Na mijn zwangerschap zat ik opgezadeld met een zwangerschapsmasker. Een soort veld van doffe vlekken over mijn voorhoofd en twee strepen onder mijn ogen. Vooral die laatste vond ik flauw. Het waren namelijk in feite twee donkere kringen die mijn wallen (want: moederschap) nog eens fijn accentueerden.
Ik snapte er niks van, dat ik dat zwangerschapsmasker had. Ik was namelijk het gehele najaar tot april zwanger geweest. Ik had werkelijk geen zon gezien. Van de dermatoloog hoorde ik dat ook mannen een zwangerschapsmasker kunnen krijgen. Toen begreep ik er al helemaal geen moer meer van.
Feit is dat ik ‘m weg wilde. Je houdt al genoeg hormonale ellende over aan een zwangerschap. Zo jankte ik de gehele kraamperiode, besloten mijn hoofdharen mij massaal te verlaten en kamp ik nog steeds met de vergeetachtigheid van een bejaarde. Ik vond het wel even goed met die hormonen en hun cadeautjes.
Ik ontdekte een dermatoloog in mijn buurt en vond het meteen een fascinerende toko. Je kunt er namelijk niet alleen zwangerschapsmaskers, puisten en poriën laten wegtoveren, maar je kunt er ook haren laten weglaseren en vet laten bevriezen. Ik las alle informatiepagina’s over alle behandelingen en raakte lichtelijk geobsedeerd. Er vormde zich een verlanglijstje in mijn hoofd van absurde proporties. En waarschijnlijk met een absurd prijskaartje, maar de tarievenpagina bekeek ik voor mijn gemak maar even niet. Toen ik te horen kreeg dat mij een chemische peeling werd aangeraden, was ik stiekem een beetje teleurgesteld. Geen lasers? Geen ijs? Saa-haai!
De dermatoloog liet me weten dat zij diezelfde week nog een chemische peeling had gedaan. Bij zichzelf. Ik viel nog net niet van mijn stoel. ‘Jij kan alle behandelingen gewoon bij jezelf uitvoeren?’ ‘Ja’, liet ze weten. Ik hoefde niet bepaald onder narcose voor mijn chemische peeling, anders had ik een heerlijke fantasie gehad om mee het roesje in te zakken. De fantasie om mezelf te laten omscholen tot dermatoloog. Tevens de fantasie waarbij ik mezelf zo glad als een aal zou laseren en me continu een ongans zou eten, om mezelf daarna gewoon even te bevriezen. Het leek me een fantastisch leven.
De dagen erna liep ik behoorlijk voor lul. De vellen hingen aan mijn gezicht. Er was me verteld dat ik er niet aan mocht trekken: een kwelling. Ze lieten vanzelf los. Net als mijn kortstondige obsessie met het lezen over malle behandelingen, die liet ik ook vanzelf weer los. Van mijn zwangerschapsmasker is niets meer te zien. Mijn wallen worden niet meer omcirkeld en laten we eerlijk zijn: dergelijke onderstreping hebben ze ook niet nodig. Alle sporen van mijn zwangerschap zijn verdwenen. Behalve bepaalde sporen die ik zou kunnen laten bevriezen. Die gedachte zet ik maar even in de ijskast.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.