Fotografie: Paulien van Beusekom
Na mijn zwangerschap zat ik opgezadeld met een zwangerschapsmasker. Een soort veld van doffe vlekken over mijn voorhoofd en twee strepen onder mijn ogen. Vooral die laatste vond ik flauw. Het waren namelijk in feite twee donkere kringen die mijn wallen (want: moederschap) nog eens fijn accentueerden.
Ik snapte er niks van, dat ik dat zwangerschapsmasker had. Ik was namelijk het gehele najaar tot april zwanger geweest. Ik had werkelijk geen zon gezien. Van de dermatoloog hoorde ik dat ook mannen een zwangerschapsmasker kunnen krijgen. Toen begreep ik er al helemaal geen moer meer van.
Feit is dat ik ‘m weg wilde. Je houdt al genoeg hormonale ellende over aan een zwangerschap. Zo jankte ik de gehele kraamperiode, besloten mijn hoofdharen mij massaal te verlaten en kamp ik nog steeds met de vergeetachtigheid van een bejaarde. Ik vond het wel even goed met die hormonen en hun cadeautjes.
Ik ontdekte een dermatoloog in mijn buurt en vond het meteen een fascinerende toko. Je kunt er namelijk niet alleen zwangerschapsmaskers, puisten en poriën laten wegtoveren, maar je kunt er ook haren laten weglaseren en vet laten bevriezen. Ik las alle informatiepagina’s over alle behandelingen en raakte lichtelijk geobsedeerd. Er vormde zich een verlanglijstje in mijn hoofd van absurde proporties. En waarschijnlijk met een absurd prijskaartje, maar de tarievenpagina bekeek ik voor mijn gemak maar even niet. Toen ik te horen kreeg dat mij een chemische peeling werd aangeraden, was ik stiekem een beetje teleurgesteld. Geen lasers? Geen ijs? Saa-haai!
De dermatoloog liet me weten dat zij diezelfde week nog een chemische peeling had gedaan. Bij zichzelf. Ik viel nog net niet van mijn stoel. ‘Jij kan alle behandelingen gewoon bij jezelf uitvoeren?’ ‘Ja’, liet ze weten. Ik hoefde niet bepaald onder narcose voor mijn chemische peeling, anders had ik een heerlijke fantasie gehad om mee het roesje in te zakken. De fantasie om mezelf te laten omscholen tot dermatoloog. Tevens de fantasie waarbij ik mezelf zo glad als een aal zou laseren en me continu een ongans zou eten, om mezelf daarna gewoon even te bevriezen. Het leek me een fantastisch leven.
De dagen erna liep ik behoorlijk voor lul. De vellen hingen aan mijn gezicht. Er was me verteld dat ik er niet aan mocht trekken: een kwelling. Ze lieten vanzelf los. Net als mijn kortstondige obsessie met het lezen over malle behandelingen, die liet ik ook vanzelf weer los. Van mijn zwangerschapsmasker is niets meer te zien. Mijn wallen worden niet meer omcirkeld en laten we eerlijk zijn: dergelijke onderstreping hebben ze ook niet nodig. Alle sporen van mijn zwangerschap zijn verdwenen. Behalve bepaalde sporen die ik zou kunnen laten bevriezen. Die gedachte zet ik maar even in de ijskast.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar boek ‘Blender zonder deksel: eerlijke verhalen over het ouderschap’ is nu te pre-orderen via Uitgeverijseptember.nl.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag