Fotografie: Paulien van Beusekom
Na mijn zwangerschap zat ik opgezadeld met een zwangerschapsmasker. Een soort veld van doffe vlekken over mijn voorhoofd en twee strepen onder mijn ogen. Vooral die laatste vond ik flauw. Het waren namelijk in feite twee donkere kringen die mijn wallen (want: moederschap) nog eens fijn accentueerden.
Ik snapte er niks van, dat ik dat zwangerschapsmasker had. Ik was namelijk het gehele najaar tot april zwanger geweest. Ik had werkelijk geen zon gezien. Van de dermatoloog hoorde ik dat ook mannen een zwangerschapsmasker kunnen krijgen. Toen begreep ik er al helemaal geen moer meer van.
Feit is dat ik ‘m weg wilde. Je houdt al genoeg hormonale ellende over aan een zwangerschap. Zo jankte ik de gehele kraamperiode, besloten mijn hoofdharen mij massaal te verlaten en kamp ik nog steeds met de vergeetachtigheid van een bejaarde. Ik vond het wel even goed met die hormonen en hun cadeautjes.
Ik ontdekte een dermatoloog in mijn buurt en vond het meteen een fascinerende toko. Je kunt er namelijk niet alleen zwangerschapsmaskers, puisten en poriën laten wegtoveren, maar je kunt er ook haren laten weglaseren en vet laten bevriezen. Ik las alle informatiepagina’s over alle behandelingen en raakte lichtelijk geobsedeerd. Er vormde zich een verlanglijstje in mijn hoofd van absurde proporties. En waarschijnlijk met een absurd prijskaartje, maar de tarievenpagina bekeek ik voor mijn gemak maar even niet. Toen ik te horen kreeg dat mij een chemische peeling werd aangeraden, was ik stiekem een beetje teleurgesteld. Geen lasers? Geen ijs? Saa-haai!
De dermatoloog liet me weten dat zij diezelfde week nog een chemische peeling had gedaan. Bij zichzelf. Ik viel nog net niet van mijn stoel. ‘Jij kan alle behandelingen gewoon bij jezelf uitvoeren?’ ‘Ja’, liet ze weten. Ik hoefde niet bepaald onder narcose voor mijn chemische peeling, anders had ik een heerlijke fantasie gehad om mee het roesje in te zakken. De fantasie om mezelf te laten omscholen tot dermatoloog. Tevens de fantasie waarbij ik mezelf zo glad als een aal zou laseren en me continu een ongans zou eten, om mezelf daarna gewoon even te bevriezen. Het leek me een fantastisch leven.
De dagen erna liep ik behoorlijk voor lul. De vellen hingen aan mijn gezicht. Er was me verteld dat ik er niet aan mocht trekken: een kwelling. Ze lieten vanzelf los. Net als mijn kortstondige obsessie met het lezen over malle behandelingen, die liet ik ook vanzelf weer los. Van mijn zwangerschapsmasker is niets meer te zien. Mijn wallen worden niet meer omcirkeld en laten we eerlijk zijn: dergelijke onderstreping hebben ze ook niet nodig. Alle sporen van mijn zwangerschap zijn verdwenen. Behalve bepaalde sporen die ik zou kunnen laten bevriezen. Die gedachte zet ik maar even in de ijskast.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Oppaskosten besparen door grootouders in te schakelen, dat doen toch zo veel mensen? Klinkt ideaal, vond ook Anne-Marije. Ze had van tevoren niet kunnen bedenken dat het zo’n wig tussen haar en haar schoonouders zou drijven.
Een nieuw jaar, een nieuw bedrag voor de kinderbijslag. Dat is fijn om te weten, want elke euro helpt als je kinderen sneller groeien dan je portemonnee kan bijhouden. Dit zijn de bedragen voor 2025.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Ties.Vajèn is […]
Het kiezen van een babynaam kan een behoorlijke uitdaging zijn, vooral omdat iedereen er een mening over heeft. Maar wat als die mening van een kenner komt? Op TikTok deelt expert Colleen Slagan wat volgens haar de grootste no go’s zijn.
De geboorte van je kind missen: het klinkt als een nachtmerrie die geen enkele vader ooit wil meemaken. Toch overkwam het deze drie mannen. “We zijn inmiddels zes jaar verder, maar ik ben nog steeds niet vergeven.”
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Josje (28) zich af of ze de vriendschap met haar beste vriendin moet opgeven.