Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
Een jaar van rouw: “Waar is papa nu?’ vraagt Willem (3)’
Tabitha (43) woont met zoons Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man Frank kreeg een jaar geleden de diagnose onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken in het eerste jaar zonder papa.
Lees verder onder de advertentie
Het is een druilerige 8 september. Ik word wakker en voel direct: het is zo’n dag. De rouw knijpt mijn keel dicht en er zit een steen in mijn buik. Vorig jaar kreeg Frank op deze dag de diagnose: ‘een ruimte innemend proces’, wat een tumor van 6,5 centimeter in zijn hoofd bleek. Er volgde onderzoek of het mogelijk was om de tumor te vertragen of de groei te stoppen. Maar er was geen enkele behandeling mogelijk, het was de dood die een maand later op ons stond te wachten. Ik stap uit bed en moedig mezelf aan: hup, de jongens aangekleed en op tijd naar school en de opvang brengen en dan, dan mag je de rouw even voelen. Terwijl ik Willem aankleed, zegt hij overtuigd: “Jij bent mama én papa!” Ik pak een foto van Frank en zeg: “Ik lijk toch helemaal niet op papa? Papa is papa.” “Waar is deze papa nu?” vraagt Willem wijzend naar Frank. Oef, dat is de meest moeilijke vraag. Het is de vraag waar ik zelf ook mee worstel. Teun zegt altijd dat papa in de hemel is, 40.000 km van ons vandaan. Maar voor mij voelt Frank veel dichterbij, dus ik antwoord: “Papa zit in onze harten, hij is altijd bij ons. En ik geloof dat hij ons beschermt.” Willem lijkt tevreden met mijn antwoord. Later huilt hij zachtjes: “Teun heeft me pijn gedaan en ik wil dat tegen papa zeggen.” We gaan samen bij het raam staan om het hem te vertellen. We babbelen even en dan is het goed. Ik mijmer verder over waar én wat Frank nu is… zien we hem als een teken in een vlinder of een vogel? Of is hij echt helemaal weg? Dat laatste kán en wil ik niet geloven. Ik vraag me af waarom Willem opeens zo met zijn vader bezig is deze ochtendspits. Voelt hij aan hoe mijn lichaam zich vandaag extra vult met rouw? Ik heb geen tijd om het verder te analyseren, want de jongens moeten naar school.De hele ochtend hou ik het zware gevoel bij me. Ik plaats een bericht op mijn socials waarin ik terugblik op een jaar geleden en afsluit met de woorden: We missen je. Dan opeens schiet de kurk van de fles en begin ik te huilen. Hard en onbedaarlijk. Het voelt alsof het uit alle krochten van mijn ziel komt: het móét eruit. Te lang heb ik het weggedrukt door alle dagelijkse beslommeringen. Dit verdriet en deze pijn zijn niet te beschrijven. Maar ik laat het toe, want ik weet ook: het trekt weer weg. Die middag sta ik langs de lijn bij de voetbaltraining van Teun als ik een mooie regenboog boven het veld zie verschijnen. “Kijk een regenboog!” zeg ik tegen Willem. “Ik geloof dat dit een teken van papa is.” Hij kijkt verwonderd naar boven. En ik, ik wil heel hard geloven dat dit écht een teken is. Uit de hemel of waar dan ook vandaan. Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.
