Een jaar van rouw: ‘Mijn identiteit wordt van alle kanten heen-en-weer geslingerd’

Tabitha een jaar van rouw Beeld: Little Detail Photography
Redactie Kek Mama
Redactie Kek Mama
Leestijd: 3 minuten

Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.

Lees verder onder de advertentie

En, als je weer boven komt drijven na alle ellende, dan word je wakker in een nieuwe wereld. Een wereld met andere regels en benamingen. Zo zit ik nu onder andere in het bakje: Jonge weduwe. Dat voelt als een benaming van het trieste soort. Een weduwe, daarbij krijg ik het beeld van Italiaanse mama’s in grote zwarte rokken en een doekje op het hoofd, met een knoop onder de kin. In deze nieuwe wereld ben ik ook een alleenstaande moeder. Hier had ik niet voor gekozen. Dat ik opeens voogd genoemd wordt van mijn eigen kinderen. Waarom? Ik ben toch de ouder, daar is toch niks aan veranderd? Ben ik nu een single? Maar zo voel ik me niet. Mijn identiteit wordt van alle kanten heen-en-weer geslingerd. Het kost tijd en energie om daaraan te wennen. Als het al ooit went.

Lees verder onder de advertentie

‘Zo zit ik nu onder andere in het bakje: Jonge weduwe. Dat voelt als een benaming van het trieste soort’

Bij de begraafplaats zie ik dat er bloemen zijn geplaatst bij de jongen die naast Frank ligt. Ik kijk op de steen en zie dat het zijn verjaardag is geweest. Een paar dagen later kom ik zijn ouders tegen. ‘Wat zag het graf van uw zoon er mooi uit,’ complimenteer ik ze. ‘Ik las dat het zijn verjaardag was.’ ‘Verjaardag?’ reageert de vader boos. ‘Wij noemen dat tegenwoordig zijn geboortedag. Hij wordt toch niet meer jarig?’ Oeps, ik heb duidelijk iets heel verkeerds gezegd.  ‘Sorry,’ stamel ik, ‘ik weet het ook niet, dit is ook nieuw voor mij.’ Bij mezelf denk ik: ik dacht dat we in hetzelfde schuitje zaten. Om een verjaardag opeens gekunsteld een andere naam te geven, vind ik vreemd. Als we de verjaardag van Frank vieren met familie en vrienden noem ik het ‘verjaardag vieren/eren van Frank’. Hopelijk stoot ik daar niemand tegen het hoofd en heb ik een beetje goed opgelost.

Lees ook: Een jaar van rouw: ‘Hoe zou het zijn als hij samen met ons ouder was geworden?’

Lees verder onder de advertentie

Waar ik me het meest over verbaas is dat er geen woord bestaat voor kinderen die één ouder missen door overlijden. Althans niet dat ik weet. Kinderen kunnen nooit in één woord aangeven wat hun situatie is. Het is geen status in hun paspoort. Dat zou op zich handig zijn, zodat ik niet elke keer de overlijdensakte van Frank hoef mee te nemen als we met het vliegtuig op vakantie gaan. Natuurlijk kunnen de jongens het gewoon uitleggen, maar ik vraag me af of een duidelijk woord ze zou helpen om zich meer begrepen te voelen. Want niet alleen mijn identiteit is veranderd, ook zeker die van hen.

Meest bekeken