Beeld: Little Detail Photography
Tabitha (44) woont met haar zoontjes Teun (7) en Willem (3) in Haarlem. Haar man kreeg een jaar geleden de diagnose: onbehandelbare hersentumor. Een maand later was hij overleden. Hoe ga je als gezin verder na zo’n plotseling verlies? In deze columns krijg je een inkijkje in momenten die zij meemaken. Het eerste jaar zonder papa.
We hebben Teun naar school gebracht en Willem en ik gaan straks zwemmen met een vriendinnetje van hem. We lopen op de stoep en Willem speelt op het randje. ‘Pas op!’ waarschuw ik hem, ‘straks komt er een auto aan die je niet ziet. Dan kun je een ongeluk krijgen.’ Een gesprek die elke moeder wel duizend keer voert met haar kind. ‘Ik wil naar papa,’ zegt Willem. ‘Papa?’ ‘Ja, ik wil bij papa in het graf liggen.’ Oké, het is net half 9 geweest en ik word weer even wakker geschud.
Ik begrijp hem. Toen Frank net overleden was wilde ik ook wel dood. Niet echt dood natuurlijk, ik wilde bij hem zijn en vond alles zo zinloos. Wat voor zin had het leven als Frank er niet meer was? Willem wil natuurlijk zeggen dat hij zijn papa mist en bij hem wil zijn. Dat hij beschermd wil worden door zijn vader. Ik zucht en zeg dat ik hem goed snap: ‘Ik mis papa ook heel erg.’ En dan monter: ‘Wij moeten nu proberen verder te gaan, te genieten.’ Want ja, dat voorrecht hebben wij. Wij leven! Hoe graag ik ook terug zou willen gaan in de tijd, wij moeten én gaan door. Frank zou het niet anders willen.
“Wat voor zin had het leven als Frank er niet meer was?”
Maar vaak voel ik het verdriet om het feit wat hij allemaal al heeft moeten missen. Hoe groot zijn jongetjes inmiddels zijn worden. Hoe Teun z’n A en B diploma heeft gehaald. Hoe Willem doorgegroeid is van een ledikant naar een groot bed. Hoe ik achter het fietsje aan ren, Willem met een helm op en los van mij fiets. Weg… en hoe ik hem weer opvang als het mis dreigt te gaan. Hoe Teun zijn eerste doelpunt scoort. Zijn eerste melktanden verliest. Hoe goed hij mij voorleest, als ik hem naar bed breng. De eerste logeerpartij. De volzinnen die Willem inmiddels spreekt. Momenten waarop trots en gemis hand-in-hand gaan. Wat had Frank dit graag mee willen maken en wat hadden wij hem graag erbij gewild.
We waggelen door en balanceren op de stoeprand en het leven. We groeien naar elkaar toe in deze nieuwe samenstelling. En zoals elk gezin hebben wij ook onze dagelijkse ruzietjes, gesprekken, lach- en huilbuien en knuffelsessies. We vallen en staan weer op. En als we vallen, willen we het liefst opgevangen worden door de handen van papa. Konden we inderdaad nog maar even bij hem liggen.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.