Beeld: Cynthia’s fotografie
We zijn een week verder en de kleine dame is nog nergens te bekennen, de wachtstand staat nog steeds aan. Het hele ongeduldige is er eigenlijk wel vanaf, het voelt nu meer als: ze blijft voor altijd zitten.
De herfstvakantie is voorbij, wat ik op zich jammer vind. Ik had de jongens extra tijd met hun zusje gegund op hun vrije dagen, maar ze besloot anders. In ieder geval tijd voor een beetje research tussendoor.
Mijn nichtje beviel onlangs van een gezonde zoon. We waren op kraamvisite en mijn zusje maakte een opmerking over het mooie kettinkje dat ze om had, met de voorletters van haar kinderen eraan. ‘Baargoud,’ zei ze. Ze had er een klein beetje moeite voor moeten doen, maar ze was er erg blij mee. Baargoud? Mijn interesse was gewekt. Het was een term die ik niet kende. Even googelen leerde me dat het gaat om een cadeau dat vrouwen krijgen van (meestal) hun partner nadat ze bevallen is. Vaak gaat het om sieraden, maar dat hoeft niet. Het zou een blijk van waardering en dank zijn voor ‘alles’ wat ze doorstaan heeft tijdens de zwangerschap en de bevalling. Hmm… oké.
Ik heb dus twee zoons en kreeg twee keer geen reet. Ja, prachtige kinderen, maar geen baargoud (of ook maar iets in die strekking). Ik dacht daar toen verder ook niet over na. Mijn zussen en beste vriendin kregen ook niks. Vandaag besloot ik de proef op de som te nemen en vroeg aan een heleboel vrouwen in mijn omgeving en op mijn social media of zij iets hadden gekregen na hun bevalling. Een greep uit de antwoorden:
Lees ook: Moeders delen hun verhaal: dít was het verschil tussen de eerste en tweede bevalling
Sowieso zijn er relatief veel vrouwen die een sieraad hebben gekregen. Blijkbaar is dat toch wel wat baargoud inhoudt voor de meesten. Een mooi idee is het zeker. Een sieraad is iets blijvends en het herinnert je aan je zwangerschap en je bevalling. Het is daarnaast iets dat je kunt doorgeven aan je kinderen of kleinkinderen. Mijn eigen moeder kreeg toen ik geboren was een ketting en een ring (en volgens mij weet niemand waar die zijn), bij mijn twee zusters kreeg ze niks meer. Mijn schoonmoeder kreeg een mooie armband met Nils erin gegraveerd toen hij was geboren. Ik ben er nog niet over uit wat ik er nou van vind, van dat baargoud. Het lijkt mij dat het gaat om een bepaalde waardering, een gevoel van trots. Ik denk niet dat dat uitgedrukt hoeft te worden in een cadeau (en al helemáál niet in een buitensporig cadeau of iets van luxe). Een lief kaartje of een briefje will do, toch? Ik denk dat het voor veel vrouwen genoeg is dat de partner er – op wat voor manier dan ook – aan denkt. Dus inderdaad, met dat kopje koffie op bed. Een lekker broodje, een post-it op de koelkast: ik ben trots op je. Whatever, zoiets. Het hoeft niet eens iets te kosten.
Baargoud is een prachtig gegeven, het is een aandenken aan een bijzondere tijd en uiteraard zou ik het schitterend vinden als Nils iets weet te regelen (Hi schat. Als je dit leest, je weet wat ik mooi vind), maar is het echt nodig? Ben je als vrouw teleurgesteld wanneer je partner nergens aan denkt? Zou het een tegenvaller zijn? Ik moest er even over nadenken, maar voor mij is het antwoord: nee. Een cadeau na de bevalling moet geen verplichting zijn. Een partner kan op vele manieren dankbaar zijn, het gaat om het gevoel en de emotie erachter. Ennn we gaan weer terug in de wachtstand. Tot volgende week, hopelijk dan écht met baby! Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens van tien en acht jaar, pas gescheiden en verwacht een dochter met haar nieuwe vriend. Lees haar vorige columns hier terug.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.