Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
Ellen: ‘Blijven zitten was het beste wat we voor hem konden doen’
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én onlangs bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
De jongens kwamen afgelopen vrijdag thuis met hun rapport. Lewis was er heel blij mee, Miles juist niet. Sipjes kwam hij binnen. ‘Ik heb alleen maar rood en oranje.’ Hij moest ervan huilen. ‘Laat kijken,’ zei ik. Samen lazen we zijn rapport, want een rapport lees je tegenwoordig. Ja, er waren wat verbeterpuntjes, maar dat is niet zo gek als het kind eigenlijk al met de hakken over de sloot van groep drie naar groep vier ging en van groep vier naar groep vijf. Ik had het niet vreemd gevonden als hij groep vier nog een keer had moeten doen en gaf dat toen ook aan bij de juffen van toen, maar zijn groei was dik in orde en ze hadden er het volste vertrouwen in dat Miles het prima zou doen in groep vijf. Oké. Als zij het zeggen, dan zal het wel.
Lees verder onder de advertentie
Toch mooie woorden
Ook in groep vijf blijkt zijn groei prima te zijn, zo lazen we in het rapport. Ja, de vakjes waren hier en daar rood en oranje, afgewisseld met blauw en groen (gelukkig staat er een legenda bij), maar zo erg als hij het schetste was het niet. De teksten die de juffen ter argumentatie onder de gekleurde vakjes hadden geschreven waren fantastisch positief en lief, opbouwend en motiverend. Ik las de mooie woorden hardop voor en zag Miles trots worden. ‘Heb je dit wel gelezen?’ vroeg ik. ‘Want dan was je niet zo verdrietig binnen gekomen.’‘Nee,’ gaf hij toe. ‘Het is zoveel tekst, dat lees ik niet.’Logisch ergens, bedacht ik me. Die kleurtjes vallen meteen op, de tekst eronder niet. Maar goed, hij was er uiteindelijk toch blij mee en liet zijn rapport trots aan opa en oma en zijn vader zien, die hem complimenteerden en een dikke knuffel gaven. Hij had zich druk gemaakt om niks, vanwege een paar kleurtjes. Wat de juffen hadden geschreven bleek veel belangrijker en waardevoller. De groei op cognitief gebied, het vragen om hulp, zijn steeds groter wordende zelfstandigheid, leergierigheid en zijn contacten met vriendjes in de klas. Het kind doet het gewoon goed. Punt. De overstap naar groep vijf was toch de juiste geweest.Loslaten
Voor Lewis liep dat in groep vier anders. Samen met de juffen besloten we dat meneertje nog niet toe was aan groep vijf. Ik heb – qua schoolgang van de kinderen – nooit ergens méér achter gestaan dan het doubleren van Lewis in groep vier. Blijven zitten was het beste wat we voor hem konden doen, op alle gebieden. Hij was nog veel te jong, te speels, hij had geen zin om spellingsregels en tafels te onthouden en had een heel eigen leerstrategie, maar welke … daar was nog niemand achter. Het kwam erop neer dat hij nooit zin had in school, nooit zin had om te leren. Hij raakte zo onderprikkeld van lange instructiemomenten, dat hij letterlijk als een pudding in elkaar zakte op zijn stoel. Toen hij eenmaal naar groep vijf ging was hij steviger, weerbaarder, klaar om meer te leren. Nog belangrijker, samen met de juffen (dezelfde toppers die Miles nu heeft) vonden we uit waar Lewis op het gebied van leren behoefte aan had: loslaten.Lees ook – ‘Is het de norm geworden, zo’n kruisverhoor?’
Nadat er – na verschillende testen en gesprekken met de juffen en de IB’er – was uitgesloten dat het aan zijn leervermogen lag, gooiden we het over een andere boeg. Lewis moest het maar lekker zelf uitzoeken. Heel cru gezegd, maar dat was wat werkte. Hij was slim genoeg. Haak je aan bij de instructie, prima! Wil je het zelf uitzoeken? Prima. Heb je vragen? Prima. Het werkte als een trein en Lewis begon school zowaar leuk te vinden. Ook hij kreeg toen prachtige, goed onderbouwde teksten in zijn rapport. Zijn groei werd zo mooi beschreven dat ik moest huilen toen ik het las, dat weet ik nog. Het kind kwam van ver en zijn schoolgang had zoveel hobbels en hindernissen gekend. Dat het eindelijk goed ging maakte me zielsgelukkig. Nu zit hij in groep zeven en mist hij zijn juffen van groep vijf/zes enorm, maar hij heeft inmiddels een heel leuke meester. Zijn rapport was in een woord top. Op allebei mijn jongens was ik retetrots.Dat het eindelijk goed ging maakte me zielsgelukkig
Zelfvertrouwen
Soms zijn mensen boos omdat hun kind blijft zitten. Soms zijn ze teleurgesteld of bang dat het kind vriendjes of vriendinnetjes gaat missen. Dat is allemaal logisch en begrijpelijk, maar het kan juist heel goed zijn voor een kind. Om stabieler en steviger te worden, om te snappen wat hij/zij aan het doen is met al die ingewikkelde methodes, om niet constant op zijn/haar tenen te hoeven lopen en succeservaringen op te doen. Blijven zitten gaat niet altijd alleen om het schoolwerk dat niet lukt. Vaak is een kind er gewoon niet aan toe om een volgende stap te zetten vanwege allerlei andere factoren. Neemt niet weg dat er uitzonderingen zijn, bij wie het blijven zitten juist tegenwerkt. Het kan voelen als falen voor een kind, maar dan ben je er als ouder – samen met de leerkracht – om (hopelijk) duidelijk te kunnen maken dat dat niet het geval is. In ons geval was Lewis er wel verdrietig om, maar dat duurde maar even. Daarna voelde hij zich juist helemaal het mannetje, want hij mocht helpen uitleggen en wist al een heleboel. Dat werkte enorm goed voor zijn zelfvertrouwen.Bedankt
In ieder geval, bedankt juffen en meester. Mieke, Renske en Alex. Dat jullie zulke mooie woorden hebben voor mijn zoons en ervoor zorgen dat ze met blije koppies naar school gaan. Het valt niet mee om rapporten te schrijven tegenwoordig, respect daarvoor. Het is niet meer zoals vroeger. Met een simpel cijfer, of – zoals bij mijn rapporten vroeger – goed, voldoende, matig of slecht, kom je niet meer weg. Al die teksten zijn een hels karwei en ik weet dat jullie er heel lang mee bezig zijn, maar jullie woorden maken een kind trots en blij. Bedankt!Meer Ellen? Volg haar op Instagram. Je leest haar vorige columns hier terug.Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Lees verder onder de advertentie
