Beeld: Cynthia’s fotografie
‘Daar is ze dan éindelijk!’ schreef ik op Instagram toen ik de geboorte van onze dochter bekendmaakte. Zo voelde het ook echt, éindelijk. Veertig weken en zes dagen, het leek een eeuwigheid.
Voor iedereen die ooit met een vroeggeboorte te maken heeft gehad is het uiteraard het enige wat ze wensten, een voldragen zwangerschap. Daar klaag ik ook absoluut niet over en ook ik ben eventjes bang geweest dat ik deze zwangerschap niet op de ‘normale’ manier zou kunnen voldragen. Rond de 22ste week kreeg ik – vanwege mijn PAP verleden – een cervixcontrole, en mijn cervix (een woord waar ik tot dan toe nooit van gehoord had) leek in eerste instantie te kort. Twee controles later bleek het allemaal paniek om niks te zijn geweest, die hele cervix was prima in orde, maar de woorden vroeggeboorte voorkomen en cerclage waren toen al gevallen. Googelen valt op zo’n moment niet aan te raden, maar uiteraard deed ik dat toch. Als je me toen had verteld dat ik bijna de éénenveertig weken zou halen, had ik héél erg opgelucht ademgehaald.
Toch sloop de onrust er in aan het eind. Ik wilde gewoon graag dat de bevalling spontaan zou beginnen en ik had – werkelijk waar – nog geen één krampje gehad. Geen voorweeën, niks. Op donderdag drie november stond er een afspraak met de verloskundige gepland in de ochtend, en we hadden al zo ongeveer afgesproken dat ze me dan zou gaan strippen in de hoop dat het de bevalling op gang zou brengen. Zo ver kwam het helemaal niet. Ik werd – van woensdag op donderdagnacht – om vijf uur wakker van een lichte kramp in mijn buik. Hé … zou het dan toch? Ik bleef rustig liggen en wachtte af, en inderdaad, tien minuutjes later volgde weer een krampje. Zo ging het door tot aan dat de kinderen naar school moesten en ik Nils wakker maakte. ‘Zal ik je eens laten schrikken?’ ‘Wat dan …?’ ‘Ik denk dat het begonnen is.’ ‘Hè? Echt!?’ Hij was meteen in alle staten en we belden de verloskundige om de afspraak af te zeggen. Ik wilde zo graag dat de weeën zouden doorzetten en was bang dat ik uit de bubbel zou raken als we naar de praktijk zouden gaan. Dus ik ben rustig in bed gebleven en Nils maakte de jongens klaar voor school. Ze kwamen me nog een kusje geven voordat ze weggingen en dat was een bijzonder moment, want ik wist dat als ik ze weer zou zien, hun zusje er zou zijn. Met de verloskundige hadden we afgesproken dat we haar op de hoogte zouden houden en dat ze sowieso vroeg in de middag even zou langskomen voor een check.
De ochtend verliep verder ontspannen en rustig, maar de weeën kwamen regelmatiger en bouwden op. Toch was het prima te doen. We keken een serie, maakten alles klaar in huis en stopten de laatste spulletjes in het koffertje. Toen de verloskundige kwam en ruim drie centimeter ontsluiting constateerde, stelde ze dan ook voor om gewoon vast richting het Rijnstate te gaan. ‘Dan zijn we er maar vast en je bevalt snel,’ zei ze. ‘Dan zijn we er op tijd bij.’ We pakten onze spullen en voor het eerst vertrok ik – volledig ‘wakker’ en aanspreekbaar – naar het ziekenhuis. Bij de jongens was ik die fase al voorbij en kan ik me van de autorit weinig meer herinneren, behalve dat het supervervelend was. Nu niet. Dit was prima te doen.
Lees ook: Ellen over baargoud: ‘Een cadeau na de bevalling moet geen verplichting zijn’
Om 14.15u kwamen we in het Rijnstate aan (gek ook, overdag tijdens bezoekuur. Drukte alom…) en verwonderden we ons over de prachtige verloskamer. Ik heb nog heel kalm foto’s staan maken en filmpjes voor de familie, Nils zwaaiend en lachend op de stoel. De sfeer was ontzettend ontspannen en fijn en al snel werden de weeën feller. De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken en daarna ben ik onder de douche gegaan om de hevige weeën op te vangen. Het werd in korte tijd toch best wel pittig! Om 16.00u kwam ik onder de douche vandaan en kwamen de weeën steeds sneller. Op dat moment bevond ik me voor mijn gevoel echt in de krochten van de hel (wat achteraf niet zo gek was, aangezien ik in nauwelijks drie kwartier van vier naar tien centimeter ontsluiting ging) en al snel kwam de eerste perswee de hoek om zeilen. Ik weet nog dat ik dacht; nu al? Dat gaf me kracht. Met drie persweeën werd Sophia om 16.34u geboren en Nils mocht alles doen van de verloskundige. Zo bijzonder dat hij zijn dochter op de wereld heeft gezet! Met haar 3566 gram en 50 centimeter een heel mooi gemiddeld kindje.
Wat een snelle, even heel pijnlijke, maar héél speciale bevalling was dit! Natuurlijk heb je ideeën van tevoren en zeker met al twee bevallingen in the pocket denk je een beetje te weten hoe het gaat, maar het was toch écht weer anders. Ik was tot aan het douchen superhelder, het was heel goed vol te houden tot op dat moment en het eindigde in een felle eindsprint. Zo was ik nog niet eerder bevallen, bij de jongens ging het veel gelijkmatiger. Het was weer een compleet nieuwe ervaring. Na de bevalling kregen we heerlijk de tijd met z’n drieën, het gouden uur hebben we heel bewust ingezet om te genieten. Wat enorm bijzonder weer en wat deed ons meisje het meteen goed. Onze Sophia, voluit Sophia Isabelle Anna Imare, vernoemd naar oma’s Andy (Andrea) en Irmgard. We zijn enorm trots en gelukkig dat ze er is! Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, auteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van twee jongens (10 en 8) uit een vorige relatie én net bevallen van een dochter met haar nieuwe vriend. Lees haar vorige columns hier terug.
Iedere moeder heeft geheimen. De een eet stiekem chocolade in de badkamer, de ander liegt over hoeveel schermtijd haar kinderen écht krijgen. Maar sommige geheimen gaan verder dan kleine leugentjes om bestwil. Kaya (36) heeft een bijbaan die niet aan het licht mag komen.
Actrice en zangeres Birgit Schuurman (47) is altijd al druk, druk, druk in haar hoofd geweest. Toch kwam de ADHD-diagnose pas toen ze 45 was. Ze is samen met Sander en moeder van Chico (16) en Jimi (3).
Vandaag start de nieuwe campagne van stichting Hartekind: ‘Elk kinderhart dat stopt, is er één te veel’. Wij spraken ambassadeur, comedian en moeder van een hartekindje Nienke Plas over de roerige start van haar dochter Harley en hoe het nu met haar gaat. “Ik besef elke dag hoeveel geluk we hebben gehad.”
Een slaapfeestje voor zevenjarige meiden: cupcakes versieren, nagels lakken en een film kijken met popcorn. Klinkt als een droom, toch? Tot blijkt dat de matching pyjama’s van het feestje meer weg hebben van lingeriesetjes…
Jitske’s dochter Ivy zit sinds dit jaar op de basisschool. Elke woensdagmiddag hoopt haar dochter met iemand te kunnen spelen maar dit lukt maar zelden. Moet ik me zorgen maken, vraagt Jitske zich af?
Elke zondag vertelt een moeder over het verhaal achter het bedrag op haar bankrekening. Deze week: Op de betaalrekening van Rabia en Ivar staat precies genoeg om van rond te komen. Het bedrag dat ze verdiende met haar escortwerk tijdens haar studententijd staat veilig op een eigen rekening.