Ellen: ‘Laat mij in een volgend leven maar de vader zijn in plaats van de moeder’

We waren twee weken geleden dus op vakantie in Limburg en Sophia was daardoor een beetje uit haar doen. Ze had te pas en te onpas tantrums en we waren er behoorlijk druk mee. Lewis zat al even vanaf de bank naar me te kijken toen ik eerst een huilende Aiden had gevoed en daarna Sophia de broodnodige aandacht gaf (voordat ze zou gaan gooien met dingen).

Niet zoals moeders

‘Ik wordt echt nóóit moeder,’ verzuchtte hij.

‘Wees gerustgesteld, jongen,’ zei ik. ‘Dat ga je ook nooit worden.’

‘Gelukkig.’

Ik keek hem aan. ‘Hoezo zou je eigenlijk geen moeder willen zijn?’

‘Dan ben je zó druk de hele dag.’

‘Ja, da’s waar. Maar vaders zijn ook druk.’

‘Echt niet. Niet zoals moeders. Laat mij maar een vader zijn in plaats van een moeder,’ zei hij. En daarmee verwoordde hij mijn grootste droom voor een volgend leven: laat mij dan maar de vader zijn in plaats van de moeder.

Een beetje oneerlijk

Begrijp me niet verkeerd, moeder zijn is het beste wat me ooit kon overkomen. Ik heb vier schitterende, goed gelukte en lieve kinderen en voel me daarmee de koning(in) te rijk. Maar laten we eerlijk zijn, moeder natuur heeft de taken wel een beetje oneerlijk verdeeld (wellicht was ze ook te druk en ging het daar verkeerd). De vader heeft letterlijk de allerleukste taak ter wereld en daarna is het eigenlijk toekijken geblazen. Zwanger zijn, bevallen en voeden zijn allemaal toebedeeld aan één en dezelfde persoon van de twee die het samen moeten doen. En het hele verhaal van ‘zo is het bedoeld want de man moet van oudsher zorgen voor voedsel/werken’ gaat hiermee niet op, want toen was het hele moeder-verhaal allang in werking gesteld. Als je als man niet gedragen/gebaard/gevoed bent door je moeder, kun je ook niet jagen of werken. Punt. Het is al kut vanaf the get-go.

De verhoudingen zijn scheef, het is hartstikke uit balans, het is feitelijk een beetje oneerlijk. Ik had het bijvoorbeeld veel eerlijker gevonden als de vrouw zwanger zou zijn en zou bevallen, en de man zou voeden. Als de man zou moeten bevallen dan hadden we namelijk geen man meer gehad, die zou daar echt aan doodgaan. Voeden zou moeten lukken, al is dat ook een uitputtend taakje. Misschien zou het nog eerlijker zijn als er ook iets hormonaals bij de man zou gebeuren. Of dat ze ergens ook iets lichamelijks voelen. Een kleine verzakking hier en daar, een nauwelijks-weg-te-trainen-buikje, een tepelkloofje of iets dergelijks. Gewoon, ongemak.

“Ik had het bijvoorbeeld veel eerlijker gevonden als de vrouw zwanger zou zijn en zou bevallen, en de man zou voeden”

Even belangrijk

Nee, zonder dollen; ik mag niet klagen. Ik heb geen enkel fysiek ongemak ervaren tijdens mijn zwangerschappen of na de bevallingen. Ik had geen hersteltijd want ik hoefde niet te herstellen en Nils is een vader die fantastisch voor zijn kinderen zorgt. Hij is in principe net zo druk met hen als ik, al zijn de voedingen van Aiden en de nachten met hem voor mij. Maar de opmerking van Lewis kwam wel aan, want is het in feite niet leuker om de vader te zijn? De band met mijn eigen vader is net zo goed als de band met mijn moeder en ik weet honderd procent zeker dat zij veel meer tijd in de zorg voor mij heeft gestoken, aangezien zij thuis was. Maar alle tijd en energie die zij heeft gestoken in het voeden en het zorgen, het bij mij liggen als ik niet wilde slapen en het eindeloze knutselen en spelen, raakt met de tijd in balans met de rol van de vader. Hij is even belangrijk als de moeder. Dus, waarom is dat niet zo vanaf het prille begin? Waarom zijn baby’s niet net zo afhankelijk van de vader als van de moeder?

Eindstand: laat mij het in een volgend leven dus maar proberen. Een man zijn. Volgens mij kan ik dat prima.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.