Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke, moeder van twee zoontjes (3 en 1) en redacteur bij Kek Mama, heeft haar roeping in het moederschap gevonden en probeert er als eersteklas chaoot, met ook nog een enorm slaaptekort, wat van te maken.
“Als je de definitie van toxic masculinity opzoekt, vind je dit: ‘Toxische mannelijkheid verwijst naar een verzameling aanstootgevende, schadelijke overtuigingen, neigingen en gedragingen die geworteld zijn in traditionele mannelijke rollen, maar tot het uiterste worden doorgevoerd. Dit gevaarlijke idee van ‘mannelijkheid’ bestendigt dominantie, homofobie en agressie en kan schadelijk zijn voor de mentale gezondheid van alle geslachten.’
Uit onderzoek komen drie vooraanstaande punten van toxic masculinity:
Voor mij klinkt dit als iets dat eeuwen geleden misschien de norm was, maar intussen toch zeker niet meer. Maar dat blijkt tegen te vallen. Nu er ook op social media een opkomst lijkt te zijn van toxic masculinity rolmodellen (Andrew Tate, anyone?), lijken we juist weer achteruit te gaan in de ontwikkeling. Als moeder van twee jonge zoontjes vind ik dat best zorgelijk.
Daar staat tegenover dat veel ouders juist in de richting van ‘gentle parenting‘ proberen op te voeden. Grote emoties mogen er zijn, ook bij jongens. Ze mogen huilen, verdrietig zijn. Krijgen knuffels en een kus als ze zich zeer hebben gedaan. Of als ze gewoon kwaad zijn om iets onbenulligs, zoals peuters nogal eens zijn (ik spreek uit ervaring). Ik geloof er niet in dat je hiermee doetjes creëert, zoals je vaak hoort als tegenargument. Integendeel zelfs.
“Iedereen is gelijk. Faith in humanity restored“
Toch merk ik, nu ik erop let, dat veel van deze toxische ideeën van mannelijkheid al vanaf heel jong aan jongetjes worden opgedrongen. Hoe vaak ik nog – ook ouders van mijn generatie – hoor zeggen tegen hun zoons dat ze niet mogen huilen, want hij is toch een grote jongen? Dat helpt dus niet. Ook zijn tv-programma’s, series en films gericht op jongens vaak – meestal? – gebaseerd op winnen. De snelste, sterkste, grootste, beste zijn. En ook onderling tussen jongetjes merk ik dat dit speelt. Ook als ze pas drie zijn.
Ons oudste zoontje is drie jaar oud en speelt regelmatig met een jongetje van vier jaar, die twee oudere broers heeft. Dat jochie is non stop bezig met bovenstaand: dat hij de grootste is, de snelste, de sterkste, dat zijn fiets hoger is, dat hij het meeste speelgoed heeft, dat hij de grootste berg met zand in de zandbak kan maken, noem het maar op. Alles is een wedstrijd. Ons zoontje nam dit sneller over dan ik met mijn ogen kon knipperen. Ineens was dat alles waar hij het nog over had.
Ik baalde daar nogal van, want voorheen had hij dat hele concept van “winnen” nog nooit meegekregen. Afgezien van die tv-programma’s die hij heus wel eens kijkt, dan. Ik wist ook niet zo goed wat ik ermee moest. Hoe corrigeer je zoiets? Of moet je het überhaupt niet corrigeren? Het maakte dat ik me druk begon te maken over hoe dit zou gaan als hij eenmaal naar school zou gaan. Zou dit nu eenmaal zijn hoe jongens onderling met elkaar omgaan? Stond ons dit te wachten, was het onvermijdelijk?
Het ging een aantal weken zo en de twee versterkten elkaar constant in dit gedrag als ze met elkaar speelden. Tot ik op een dag ineens uit de mond van het vriendje hoorde komen: ‘We zijn allemaal even snel, hè?’ En even later: ‘We hebben allemaal gewonnen!’ En ja hoor, mijn zoontje deed hem meteen weer na. Nu is iedereen dus gelijk. Behalve zijn broertje, die is nog steeds niet even snel. Maar dat is ook niet zo gek als je pas net kunt lopen.
De ouders van het vriendje waren ook niet meer oké met dit gedrag en hebben ingegrepen. Iedereen is gelijk. Kijk, daar komen we een stuk verder mee. Faith in humanity restored.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Danique Bossers (32) is CEO van mode-imperium Most Wanted en maakt de podcast Unfinished Business met verloofde Pieter Musters. Ook is Danique open over de ziekte endometriose, waar ze aan lijdt en aan geopereerd is. Ze maakte een podcastaflevering met specialist Maddy Smeets over deze slopende ziekte.
Anne-Marie en haar vriendin Laura verwachten in april hun eerste kindje en zoals veel aanstaande ouders, wilden ze graag een 3D-echo laten maken. In de ochtendshow met Mattie en Marieke deelde de zwangere nieuwslezeres haar eerste (en waarschijnlijk laatste) ervaring met de welbekende 3D-echo.
Er zijn van die vrouwen die meteen wisten: “Een dochter, dat past perfect bij mij!” Niet zo gek, want ze hadden al een zwak voor roze glitterjurkjes, vlechtkunst op topniveau en high tea’s met mini-sandwiches.
Elke moeder kent zo’n strijd. Zo’n totaal onnodige, maar toch eindeloos durende strijd met een peuter. En als je dan ook nog eens commentaar krijgt van een onbekende op straat doet dat je spreekwoordelijke emmer helemaal overlopen. Jade (30) vertelt er meer over.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Pleun (29) geeft les aan groep 7.
