Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (30) is samen met T, moeder van twee zoontjes (3 en 1) en redacteur bij Kek Mama. Probeert als eersteklas chaoot, met enorm slaaptekort, wat van het moederschap te maken.
Ik doe eigenlijk niet aan goede voornemens, want in het verleden viel ik elk jaar weer in de valkuil van het zetten van onhaalbare doelen vermomd als goede voornemens, en dan voelde ik me echt shit als bleek dat ik het niet vol kon houden. Beetje zonde van de toch al vrij gammele mentale gesteldheid. Maar afgelopen jaar nam ik me ergens in februari voor dat ik minder op mijn telefoon wilde zitten. Dat reken ik voor het gemak even onder een ietwat verlaat goed voornemen.
Ik werd gewoon echt gillend gek van mezelf. De ene app na de andere, scroll scroll scroll, tegelijkertijd met een half oog naar de tv kijkend, scroll, scroll, scroll, geen hersencapaciteit hebben om een Instagramcaption te lezen van langer dan vijf zinnen, dus weer verder scrollen, en dan aan het eind van de dag het gevoel hebben dat je geen moment rust hebt gehad en je ook wéér geen vrije tijd had. Joh. Gek, hè?
Ik voelde mijn hersencellen gewoon afsterven tijdens het scrollen. Er is ook geen ontkennen aan: ik ben hartstikke verslaafd aan dat domme apparaat (iew nu klink ik echt als mijn moeder). Laatst was er een storing bij KPN en kon ik dus geen Google Maps gebruiken. Wist ik niet hoe ik op mijn werk moest komen. Ik werk er inmiddels al vier maanden en het is eigenlijk grotendeels rechtdoor, maar ik ga altijd volledig af op wat die telefoon mij vertelt. Ik let zelf totaal niet op waar ik heen rij. Niet best. Zo afhankelijk ben ik dus van dat ding (wederom: ik hoor het zelf ook, ik klink als mijn moeder).
“Eindelijk een goed voornemen wat ik wel heb volgehouden. Eindelijk de lat laag genoeg gelegd! Hoezee!”
Lang verhaal kort: ik werd gek van het gescrol en had continu een gejaagd, onrustig gevoel en het gevoel dat ik geen enkele vrije tijd of me-time had op een dag. Dat zal geen enkele moeder vreemd zijn. Maar de echte boosdoener was in mijn geval vrij duidelijk: ik had een digital-detox nodig. Ter plekke bedacht ik een – zeer haalbare, anders krijg je dus teleurstellingen – challenge voor mezelf: ik zou dit jaar elke maand een boek lezen.
Ik had altijd van lezen gehouden, tot ik op de middelbare school die domme leeslijst – kan iemand daar even wat aan doen en boeken die niet een halve eeuw oud of ouder zijn op die lijst zetten? Gewoon leuke boeken, geen Harry Mulisch of Hella S. Haasse, bedankt – door moest en een hekel kreeg aan boeken en aan lezen. En, niet te vergeten, een andere oorzaak van mijn afkeer van boeken kwam zeker en vast omdat ik mijn eerste smartphone kreeg toen ik vijftien was. It all went downhill from there. Ik kon me niet meer focussen op een boek, want die telefoon lonkte altijd, en ik had eigenlijk ook helemaal geen zin meer om te lezen nadat ik door al die kutboeken had lopen ploeteren, dus ik stopte er gewoonweg mee.
Terug naar 2024. Ik had het eerste boek nog niet uit of ik was alweer hooked. Hoe had ik zo lang niet gelezen?! Dit was geweldig! Ik voelde weer helemaal hoe heerlijk het was om in een boek te verzinken, het eigenlijk niet weg te willen leggen en vooral ook hoe ontspannen ik ervan werd. Dat effect had dat eeuwige gescrol in ieder geval zeker niet. Halverwege het jaar had ik mijn doel van twaalf boeken behaald, maar daar stopte het niet. Ik had (en heb) de smaak te pakken. Eindelijk een “goed voornemen” wat ik wel heb volgehouden. Eindelijk de lat laag genoeg gelegd! Hoezee!
De oma-status is aan, want naast lezen behoort ook puzzelen tot mijn nieuwe hobby’s. Ja, echt. Niet meer dan 1000 stukjes overigens, dat duurt me te lang en dan heb ik geen zin meer. Toch weer iets met die aandachtsspanne. Ik herken mezelf niet terug. Ik ben ineens de rust zelve, zo zen en helemaal content met het leven. Grapje. Was het maar zo. Nee, lezen en puzzelen heeft mij niet ineens veranderd in een soort saint en ook mijn leven niet 180 graden veranderd, maar het brengt me wel meer ontspanning. En dat is best heel veel waard met twee jonge kinderen en een chronisch gebrek aan slaap.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
André Hazes en Monique Westenberg zijn opnieuw uit elkaar. Dit laten zij weten via Instagram. ‘Loslaten is groeien,’ schrijft Monique.
Soms krijg je een Tikkie waar je even van moet knipperen. Niet vanwege het bedrag, maar vanwege de brutaliteit. Van 2,75 euro voor een kopje thee tot de benzinekosten van een lift die je niet wilde — dit zijn de Tikkies die je niet zag aankomen.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
