Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (30) is samen met T, moeder van twee zoontjes (3 en 1) en redacteur bij Kek Mama. Probeert als eersteklas chaoot, met enorm slaaptekort, wat van het moederschap te maken.
Ik doe eigenlijk niet aan goede voornemens, want in het verleden viel ik elk jaar weer in de valkuil van het zetten van onhaalbare doelen vermomd als goede voornemens, en dan voelde ik me echt shit als bleek dat ik het niet vol kon houden. Beetje zonde van de toch al vrij gammele mentale gesteldheid. Maar afgelopen jaar nam ik me ergens in februari voor dat ik minder op mijn telefoon wilde zitten. Dat reken ik voor het gemak even onder een ietwat verlaat goed voornemen.
Ik werd gewoon echt gillend gek van mezelf. De ene app na de andere, scroll scroll scroll, tegelijkertijd met een half oog naar de tv kijkend, scroll, scroll, scroll, geen hersencapaciteit hebben om een Instagramcaption te lezen van langer dan vijf zinnen, dus weer verder scrollen, en dan aan het eind van de dag het gevoel hebben dat je geen moment rust hebt gehad en je ook wéér geen vrije tijd had. Joh. Gek, hè?
Ik voelde mijn hersencellen gewoon afsterven tijdens het scrollen. Er is ook geen ontkennen aan: ik ben hartstikke verslaafd aan dat domme apparaat (iew nu klink ik echt als mijn moeder). Laatst was er een storing bij KPN en kon ik dus geen Google Maps gebruiken. Wist ik niet hoe ik op mijn werk moest komen. Ik werk er inmiddels al vier maanden en het is eigenlijk grotendeels rechtdoor, maar ik ga altijd volledig af op wat die telefoon mij vertelt. Ik let zelf totaal niet op waar ik heen rij. Niet best. Zo afhankelijk ben ik dus van dat ding (wederom: ik hoor het zelf ook, ik klink als mijn moeder).
“Eindelijk een goed voornemen wat ik wel heb volgehouden. Eindelijk de lat laag genoeg gelegd! Hoezee!”
Lang verhaal kort: ik werd gek van het gescrol en had continu een gejaagd, onrustig gevoel en het gevoel dat ik geen enkele vrije tijd of me-time had op een dag. Dat zal geen enkele moeder vreemd zijn. Maar de echte boosdoener was in mijn geval vrij duidelijk: ik had een digital-detox nodig. Ter plekke bedacht ik een – zeer haalbare, anders krijg je dus teleurstellingen – challenge voor mezelf: ik zou dit jaar elke maand een boek lezen.
Ik had altijd van lezen gehouden, tot ik op de middelbare school die domme leeslijst – kan iemand daar even wat aan doen en boeken die niet een halve eeuw oud of ouder zijn op die lijst zetten? Gewoon leuke boeken, geen Harry Mulisch of Hella S. Haasse, bedankt – door moest en een hekel kreeg aan boeken en aan lezen. En, niet te vergeten, een andere oorzaak van mijn afkeer van boeken kwam zeker en vast omdat ik mijn eerste smartphone kreeg toen ik vijftien was. It all went downhill from there. Ik kon me niet meer focussen op een boek, want die telefoon lonkte altijd, en ik had eigenlijk ook helemaal geen zin meer om te lezen nadat ik door al die kutboeken had lopen ploeteren, dus ik stopte er gewoonweg mee.
Terug naar 2024. Ik had het eerste boek nog niet uit of ik was alweer hooked. Hoe had ik zo lang niet gelezen?! Dit was geweldig! Ik voelde weer helemaal hoe heerlijk het was om in een boek te verzinken, het eigenlijk niet weg te willen leggen en vooral ook hoe ontspannen ik ervan werd. Dat effect had dat eeuwige gescrol in ieder geval zeker niet. Halverwege het jaar had ik mijn doel van twaalf boeken behaald, maar daar stopte het niet. Ik had (en heb) de smaak te pakken. Eindelijk een “goed voornemen” wat ik wel heb volgehouden. Eindelijk de lat laag genoeg gelegd! Hoezee!
De oma-status is aan, want naast lezen behoort ook puzzelen tot mijn nieuwe hobby’s. Ja, echt. Niet meer dan 1000 stukjes overigens, dat duurt me te lang en dan heb ik geen zin meer. Toch weer iets met die aandachtsspanne. Ik herken mezelf niet terug. Ik ben ineens de rust zelve, zo zen en helemaal content met het leven. Grapje. Was het maar zo. Nee, lezen en puzzelen heeft mij niet ineens veranderd in een soort saint en ook mijn leven niet 180 graden veranderd, maar het brengt me wel meer ontspanning. En dat is best heel veel waard met twee jonge kinderen en een chronisch gebrek aan slaap.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
