Elsemieke: ‘Waarom voelen we ons als moeders meteen incapabel als we niet alle ballen hoog kunnen houden?’

Elsemieke Tijmstra

30 januari, 2025 - 21:00

Leestijd: 3 minuten

Ik hoor het mezelf zeggen tegen andere moeders als ze het zwaar hebben: “Je doet het goed, je doet je best, je bent een goede moeder. Je mag ook ballen neerleggen als het even niet lukt om ze allemaal hoog te houden. Dat is toch volkomen logisch? Geeft niks. Je bent nog steeds een goede moeder.” Maar waarom geldt dat voor mezelf dan niet?

Lees ook

Columns

Elsemieke: ‘Ik ben Oost-Indisch geëmancipeerd, aldus mijn vriend’

Maatstaf

Voor mezelf geldt namelijk een compleet andere maatstaf, en ik heb het idee dat veel moeders dat zullen herkennen. Gebaseerd op wat ik dus om me heen zie gebeuren. Waarom houden wij ons massaal aan een gestoorde, made up maatstaf? Waarom moeten we al die ballen hoog proberen te houden? Ten koste van wat? En voor wie?

Na een heel jaar maar liefst vijftien keer per nacht wakker gemaakt te zijn door ons eerste zoontje, was de koek op. Ik ben zelf al een niet al te beste slaper – ik heb geen nacht meer doorgeslapen sinds de brugklas, met op zijn top elk kwartier wakker te worden gedurende de nacht – dus geloof me: ik weet wat moe zijn is. Maar na dat jaar; dat was een vermoeidheid van andere orde.

Gewoon voor de spiegel gaan staan en zeggen: ‘Je doet het goed, je doet je best, je bent een goede moeder.’

Op

Het was gewoon op. Ik kon niet meer. Maar ja, welke bal ging ik dan laten vallen? Die van een sociaal leven lag al maanden te verpieteren op de grond. Een verzorgster om een deel van de zorg voor mijn paarden op te vangen, was ook al geregeld. Mijn kind kon niet op pauze, het huishouden ook niet. Een schoonmaakster, misschien? Een paard weg? Meer hulp? Maar van wie dan?

Uiteindelijk bleek het enige wat langdurig op pauze kon, mijn werk te zijn. Dat deed me goed, maar wel pas toen ik het gevoel van incapabel zijn kon loslaten. Ik was eindelijk weer gewoon af en toe alleen thuis, op mijn “werkdagen” ging zoontje O naar de gastouder. Ik hoefde eindelijk even… niets. Rond zijn eerste verjaardag ging O doorslapen. Ik niet, en nog niet. Maar langzaamaan krabbelde ik weer op. De ballen gingen een voor een weer de lucht in.

Incapabel

Niet zonder slag of stoot, en ook bij de tweede zoon ben ik opnieuw bijna tegen de lamp gelopen door te lang door te willen op te weinig slaap. Iets met een ezel en een steen. Maar het zit hem ook in andere dingen. Gaat verloofde T een weekend weg? Dan gaat de oudste uit logeren, want het avondritueel is nog altijd zo veel gedoe dat ik dat niet in m’n eentje wil doen. En dan voel ik me dus incapabel, omdat ik eigenlijk vind dat ik dat wel zou moeten kunnen. Andere moeders kunnen dat toch ook?

Voor anderen zijn we zorgzaam, liefdevol, geduldig, meelevend. Maar als het op onszelf aankomt, zijn we vaak snoeihard. Gemeen soms, zelfs. Hoe komt dat toch? Hoe mooi zou het zijn als we onszelf meer als een vriendin zouden behandelen? Gewoon voor de spiegel gaan staan en zeggen: “Je doet het goed, je doet je best, je bent een goede moeder.” En het ook geloven.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time