Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke (30) is samen met T, moeder van twee zoontjes (3 en 1) en redacteur bij Kek Mama. Probeert als eersteklas chaoot, met enorm slaaptekort, wat van het moederschap te maken.
Op de valreep hebben mijn kinderen sinds deze week een dubbele achternaam. Op de valreep, omdat we nog geen twee weken langer hadden om dit voor elkaar te krijgen. Voor de jaarwisseling moest het gebeuren. Maar het is gelukt: mijn achternaam is toegevoegd, achter die van hun vader. Veel mensen vinden daar wat van, merk ik in mijn omgeving en op social media. Ik vind het vooral goed dat het nu in ieder geval een optie is. Het hoeft niet, maar het mag wel.
Ik weet nog goed dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Mijn inmiddels verloofde T en ik waren nog niks van elkaar, althans niet voor de staat. Dus stonden we op een middag in het gemeentehuis, zodat T de baby kon erkennen. Daar moesten we ook invullen wat de achternaam van de baby zou gaan worden. En daar, met de pen in m’n hand, besefte ik: we hebben het hier helemaal niet over gehad. Geen moment hebben we erover nagedacht. Blijkbaar gingen we er allebei “gewoon” vanuit dat de baby T’s achternaam zou krijgen.
Best gek, eigenlijk. En het gevoel dat ik dat eigenlijk best gek vond, heeft me nooit meer losgelaten, nadat ik het formulier ingevuld en wel weer terug gaf. Het bleef altijd een beetje knagen. Het was ook mijn baby. Hij groeide notabene in mijn buik. Waarom heeft hij niet mijn achternaam? Ik had er echt spijt van dat we het er niet eens over gehad hadden.
“Het voelt completer, zo. De achternamen van allebei de ouders. Eigenlijk niet meer dan logisch.”
Dus, toen ik erachter kwam dat je met terugwerkende kracht een achternaam kon toevoegen, was dat natuurlijk mijn kans. T was meteen on board. Hij vond alleen zijn achternaam ook prima, maar hij snapte mijn gevoel en als de kans er was, waarom zouden we het dan niet gewoon doen? Ikzelf twijfelde over van alles en nog wat. Ik kende niemand die dat had gedaan of ging doen, zijn ze dan straks de enige in de klas die dat hebben? Zouden andere kinderen dat raar vinden? Het is nog heel ongebruikelijk. Wat als ze zelf gaan trouwen, moeten ze dan gaan kiezen? Voelen ze zich dan bezwaard naar een van de ouders?
En waarom moest het dan eigenlijk zo op de valreep, pas in de een-na-laatste week van het jaar, gebeuren? Tsja, meerdere redenen eigenlijk. Spoiler alert: er zitten geen goede redenen bij.
Het was T die de knoop doorhakte, eigenlijk was ik de enige die zo twijfelde. Een rode draad in onze relatie, maar dat terzijde. T zei: ‘Als dat geld het enige is waar je je nog druk over maakt, is dat echt een slechte reden en dan gaan we het dus gewoon doen.’ Als je het bedrag kunt missen, is het natuurlijk ook echt een domme reden om een levensveranderende keuze daarom níét te maken. Maar goed, ik vond het blijkbaar nogal een ding, die paar honderd euro. Lang verhaal kort: we gingen het doen.
Goed, er moesten dus nieuwe pasfoto’s gemaakt worden. Uiteraard had mijn oudste kind net een tafelpoot gekopt en daardoor een blauw oog en een enorme jaap in zijn wenkbrauw. En de jongste was snotverkouden, rode neus, dikke prutoogjes en viel letterlijk die ochtend een tand door de lip, dus had een dikke lip met een bloeduitstorting. Zij staan dus beide de komende vijf jaar op hun allerbest in hun nieuwe identiteitsbewijzen. Super.
Niet dat de pasfoto van de jongste veel erger kon. Zijn eerste pasfoto, die werd gemaakt toen hij een paar maanden oud was, lijkt meer op een mugshot na zijn eerste misdaad. Waar hij nul berouw voor voelde en het zó nog een keer zou doen, zo kwaad kijkt hij. En dat met hamsterwangen en drie onderkinnen. We lachen er nog steeds om.
De gemeente zou de gemeente niet zijn als alles gewoon makkelijk en duidelijk geregeld zou zijn, want ik had blijkbaar zelf moeten kunnen bedenken dat als je hiervoor een afspraak maakt, je nog een aparte afspraak maakt voor het aanvragen van een nieuw identiteitsbewijs. Gezien dat verplicht is na het aanpassen van een naam, ging ik ervan uit dat dat gewoon bij deze afspraak zou gebeuren, maar zo blijkt maar weer: nooit ergens vanuit gaan. We waren helemaal gereed, met die twee oerlelijke pasfoto’s bij de hand, maar nee, kon niet.
We moeten nu dus nog twee keer terug: een keer voor het aanvragen van die paspoorten en een keer om die betreffende paspoorten op te halen. Super. We hadden gelukkig verder nog niks te doen. Maar, laten we positief blijven, het belangrijkste is geregeld: wettelijk gezien hebben de kinderen nu ook mijn achternaam. De nieuwe, aangepaste geboorteaktes zijn onderweg via de post en binnenkort hebben we ook de nieuwe paspoorten in handen. Inclusief lelijke pasfoto’s.
Mocht je zelf nog twijfelen: het kan nog net. Na de jaarwisseling kan je niet meer met terugwerkende kracht de achternamen van je kinderen laten veranderen. Ik ben in ieder geval heel blij dat we het uiteindelijk toch gedaan hebben. Het voelt completer, zo. De achternamen van allebei de ouders. Eigenlijk niet meer dan logisch.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.
