Beeld: Michelle van den Broek Fotografie
Elsemieke, moeder van twee zoontjes (3 en 1) en redacteur bij Kek Mama, heeft haar roeping in het moederschap gevonden en probeert er als eersteklas chaoot, met ook nog een enorm slaaptekort, wat van te maken.
“Dit jaar ben ik 30 jaar geworden. The big 3-0. Ik vond het nogal wat. Niet per se in negatieve zin, want ik ben juist heel blij dat ik geen tiener en begin twintiger meer ben, die tijd is me niet bepaald bevallen. Angsten, depressies, hormonen, onzekerheden, zelfvertrouwen beneden het vriespunt, noem het maar op. Al met al: niet de leukste tijd van m’n leven. Wat dat betreft is het fijn om ouder te worden. Je prioriteiten veranderen (in goede zin), het interesseert je minder wat anderen van je denken, en je bent meer oké met jezelf. Althans, dat is mijn ervaring.
Maar goed, die 30 dus. Ik vond (en vind) het een ding, dus ik wilde er ook een ding van maken. Dus heb ik mijn vriend gesommeerd een surprise party te organiseren. Jup. Dan verdwijnt dus direct het hele element van “suprise” in surprise party. Maar goed, uit zichzelf ging hij het niet doen, want hij weet dat ik eigenlijk helemaal niet echt van verrassingen hou. Dat klopt ook. Dus, een surprise party waarvan ik het bestaan afwist, dat moest het worden.
Ik had invloed op de gastenlijst en wist de datum, daar bleef het bij. Wie er konden komen, de locatie, het programma en verdere details bleven geheim. Die datum was vooral belangrijk omdat ik nogal een huismus ben en je mij niet zomaar met een smoes het huis uit krijgt. En ik loop er ook regelmatig wat verslonsd bij (lees: geen make-up en in oude versleten joggingbroek en veel te grote trui), wat niet per se gewenst is op je eigen feestje. Dus zodoende.
Boyfriend T ging aan de slag, met behulp van een van mijn lieve vriendinnetjes, en samen bedachten en planden ze het feest. Ze hadden aan alles gedacht. Zelfgebakken en versierde cupcakes, slingers en heliumballonnen, gepersonaliseerde M&M’s met mijn gezicht erop (ja, echt), een “birthday girl” -sjerp, snacks, een photobooth, you name it. De kroeg – waar ik als tiener altijd kwam, ultiem jeugdsentiment om daar 15 jaar later weer te zijn – verzorgde de drank.
Te laat op mijn eigen feest, classic Miek-move, waren een aantal gasten er al. Het was dus niet per se een verrassing – en T verklapte per ongeluk de locatie een paar uur van tevoren – dus er was geen sprake van een groep mensen die “surprise!” riepen. En dat was ook helemaal oké. Ik was immers al op de hoogte.
Het was mega gezellig en het grootste deel van mijn loved ones konden erbij zijn, onze kindjes natuurlijk ook. Mijn moeder had per ongeluk een dubbele afspraak gemaakt en was daardoor te laat. Kan gebeuren. Ook T’s moeder was er niet bij door ziekte. Zijn vader vertrok vroeg om weer terug naar haar te gaan. Daar reageerde T bovengemiddeld geïrriteerd op, maar dat deed geen belletje rinkelen bij mij.
“Daardoor ben ik tóch nog enorm verrast op mijn niet-zo-verrassende surprise party. En dit was nog een hele leuke verrassing ook.”
Op een gegeven moment pakte T de microfoon en vroeg om de aandacht. Ook hier keek ik niet van op, hij had van tevoren gezegd dat hij even een praatje wilde houden en de gasten welkom wilde heten. De peuterzoon vroeg of ik hem op wilde tillen, vlak voordat T me vroeg om ook naar voren te komen. Ik hou er niet van om in de belangstelling te staan – maar wil dus wel een surprise party voor mijn verjaardag, I know, I know. Ik hang van tegenstrijdigheden aan elkaar – dus hier was ik niet bepaald blij om, maar logisch was het natuurlijk wel. Het was mijn feest. Dus met peuterzoon in de armen liep ik naar voren. Ik luisterde ook maar half naar wat T allemaal zei, eerlijk gezegd, want ik wilde daar vooral weer weg.
Plotseling kwamen de woorden die hij zei toch langzaam binnen en besefte ik ineens wat er aan de hand was. Wat er stond te gebeuren. Er is een foto gemaakt van mijn hoofd op het exacte moment dat ik het besefte, hilarisch. Snel zette ik Odin weer op de grond, die nietsvermoedend weg liep, want hij had geen idee. Ik inmiddels – mocht even duren – wel. ‘Eigenlijk heb je vrijwel alles wat een vrouw van 30 zich kan wensen. Een fijn huis, een vaste relatie, de twee liefste kindjes, een afgeronde master, een leuke baan, leuke vriendinnen en familie… Maar er is één ding waar een vrouw van 30 misschien nog op kan hopen…’ Toen pas had ik het door.
T ging op één knie en toverde een ring tevoorschijn. Zijn stem brak. ‘Lieve Miek, wil je met me trouwen?’ OMG! Uiteraard hoefde ik niet na te denken en zei ik volmondig ja. Hij had een prachtige witgouden ring zelf ontworpen en laten maken door een goudsmid. Met een hartje erop en een rijtje diamantjes op het bandje. Een knipoog naar de ring die hij jaren eerder al eens voor me kocht, bij Swarovski, die ik een keer ben kwijtgeraakt in de trein. Nadat ik hem af had gedaan om mijn handen in te smeren met handcrème en daarna afgeleid raakte door m’n telefoon. Niet m’n beste moment. En nu had ik een 2.0 versie van die ring als verlovingsring! Zo lief.
Ik had dit echt totáál niet zien aankomen. Ik had helemaal niks door. Niet dat hij m’n ringmaat had opgemeten, niet dat hij verlovingsringen was gaan kijken, niet dat hij bij de goudsmid was geweest, niet dat hij zenuwachtig was, niet dat voor hem dit hele feest eigenlijk hierom draaide. Daardoor ben ik tóch nog enorm verrast op mijn niet-zo-verrassende surprise party. En dit was nog een hele leuke verrassing ook.”
Dé #1 glossy voor moeders
Dolblij was Luuk (29) toen zijn schoonmoeder meteen te hulp sprong na de zware bevalling van Anouk, maar nu is zijn schoonmoeder niet meer weg te slaan uit het gezin. ‘Ik overdrijf niet als ik zeg dat ze elke dag even aanwipt.’
Het is de grootste angst van veel moeders in wording: dat de babynaam die je al jaren klaar hebt liggen voor je neus wordt weggekaapt. Het overkwam Vera. “Ik wist niet wat ik hoorde, had ze nou écht mijn babynaam gestolen?”
Een pretecho is een bijzonder moment voor aanstaande ouders. Zeker als ze op dat moment ontdekken of ze een jongen of meisje verwachten. Toen Carmen (34) aan haar schoenmoeder vertelde dat ze weer oma zou worden van een kleindochter, had ze deze reactie nooit verwacht.
Anna (30) is getrouwd met Tim (30) en samen hebben ze drie dochters: Emma (4) en de tweeling Olivia en Charlotte (8 maanden). Met een vleugje humor en sarcasme schrijft ze over het dagelijks leven hoe je jezelf niet verliest in het moederschap.Geen Nederlands pratenHeel wat jaren geleden was ik als 17-jarig meisje paniekerig mijn […]
Niet alle kinderen strooien met zoetsappige woorden, maar dat betekent niet dat ze niet van je houden. Ze laten het alleen op een andere manier zien.
De kop is eraf! De eerste aflevering van het Sinterklaasjournaal met presentator Merel Westrik aan de cadeautjesdesk is een feit. Even wennen voor de vaste kijker of smaakt het naar meer voor de komende afleveringen? Dit vindt tv-kijkend Nederland van de nieuwe presentator.