Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
‘En zo hebben we – in deze laatste weken zwangerschap – iets om over na te denken’
Beeld: Cynthia’s fotografie
Een geboortefotograaf erbij of niet? Toen ik beviel van Lewis had een verpleegkundige mijn camera, zij maakte de foto’s. Toen ik die later terugkeek werd ik daar – op z’n zachts gezegd – niet zo heel gelukkig van.
Lees verder onder de advertentie
Afgelopen weekend reden Nils en ik ruim twee uur richting het strand voor een zwangerschapsfotoshoot. In Arnhem was het pleurisweer en rondom Ede kwam het werkelijk met bakken uit de hemel, maar in Hargen aan Zee – vlakbij Schoorl en Bergen – zou het droog zijn. Wel zo leuk. Een fotoserie waar je allebei rillerig, verkleumd en nat op staat is niet wat je voor ogen hebt als aanstaande ouders. Dreigende wolken had ik ook niet zo gezellig gevonden. Mocht je dan een huilbaby op de wereld zetten, dan zullen er altijd van die betweters rondlopen die zeggen: ‘Ik zag al op jullie fotoshoot dat er iets in de lucht hing.’
Anyway, zoals de weerapps voorspelden was het in Hargen aan Zee prachtig weer. Hier en daar een wolkje en een stralende ondergaande zon. Cynthia, fotografe van beroep en toevallig mijn vriendin, deed de shoot. Nils en ik waren lacherig en niet serieus, vandaar misschien dat Cynthia driekwart van haar foto’s in het prullenbakje kon mieteren, maar wat ze me die avond stuurde was werkelijk prachtig. Ik was er emotioneel van, want het is mijn derde zwangerschap en nú pas heb ik het laten vastleggen. Van mijn vorige twee zwangerschappen heb ik eigenlijk heel weinig mooie foto’s, hoe zonde is dat? Waarom heb ik dat bij Lewis niet gedaan? Of toen ik zwanger was van Miles, op Curaçao? Ik heb er toen volgens mij gewoon niet aan gedacht en achteraf vind ik dat echt jammer. Het is zo waardevol om mooie foto’s te hebben van zo’n bijzondere periode. Nu is deze zwangerschap wél vastgelegd en behalve de dikke buik vind ik het ook heel speciaal dat de liefde tussen Nils en mij zo zichtbaar is. Het zijn foto’s om te koesteren en ik ben er verschrikkelijk blij mee. Een blijvende herinnering.
Beeld: Cynthia’s fotografie
Later, toen we in een gezellig restaurant zaten bij te kletsen, vroeg Cynthia ons of we ook een geboorte-shoot wilden. We hadden het er al weleens eerder over gehad, maar mijn antwoord was heel stellig: néé. Als ik Cynthia’s Instagram bekijk en die prachtige foto’s zie van geboortes, pasgeboren baby’s en de emoties van ouders, dan vind ik dat schitterend. Maar ikzelf? Een fotograaf bij mijn bevalling? Neuh. Bedankt.
Toen ik beviel van Lewis had een verpleegkundige mijn camera, zij maakte de foto’s. Toen ik die later terugkeek werd ik daar – op z’n zachts gezegd – niet zo heel gelukkig van. Alsof ik dat soort foto’s zou bewaren om te laten zien aan iemand! De verpleegkundige had dus recht tussen m’n benen staan fotograferen, met een babyhoofd ertussen! Alles in volle glorie op beeld. ‘Lewis kijk, hier werd je geboren! Leuk hè.’ Kind getraumatiseerd voor de rest van z’n leven. Ik heb alles gewist. Als dat geboortefotografie moest zijn, dan never mind. Ik herinner het me wel, dacht ik. Boek gesloten.
‘Neeeee!’ zei Cynthia. ‘Dát is géén geboortefotografie. Het gaat om het vastleggen van de emotie, de eerste momenten samen, het hele proces. Je kleintje verandert zó snel, die eerste uren al. Veel moeders beleven de eerste uren in een roes, in de bubbel van de bevalling. Er zijn momenten die je vergeet, soms heb je vragen. Soms is de bevalling heftig geweest en wil je de puzzel compleet kunnen maken.’
‘En foto’s tussen benen?’ vroeg ik sceptisch. ‘Nee, dat hoort er niet bij. Niet zo plat. Als ik de daadwerkelijke geboorte al vastleg, dan doe ik dat vanuit een heel andere hoek.’
‘En mijn verfrommelde gezicht tijdens de persweeën?’ ‘Het gaat niet om het perfecte plaatje. Een bevalling is teamwork en een foto van jou en Nils samen tijdens het opvangen van de weeën kan dat heel mooi laten zien.’
‘Misschien is het dan juist een perfect plaatje,’ zei Nils. ‘Precies. En voor sommige vrouwen loopt een bevalling anders dan gedacht,’ zei Cynthia. ‘Ik heb
een aantal bevallingen vastgelegd waarbij de moeder achteraf blij was dat ik er was, het hielp een trauma voorkomen omdat ze beelden kon terugkijken.’
‘Vinden mensen het niet lastig dat er nóg iemand bij is, thuis of in de verloskamer?’ ‘Een goede fotograaf is als een vlieg aan de muur, die hoor of zie je niet. Ik bemoei me niet met het medisch proces en houd altijd afstand. Ik leg gewoon vast wat er gebeurt.’ ‘En ga jij twee uur rijden om bij mijn bevalling te kunnen zijn?’
‘Met alle liefde.’
Beeld: Cynthia’s fotografie
En zo hebben we – deze laatste weken – iets om over na te denken. Geboortefotograaf erbij of niet? Het lijkt me aan de ene kant heel bijzonder en aan de andere kant ook spannend, maar wat nou als de resultaten net zo mooi zijn als bij onze zwangerschapsfotoshoot?
Conclusie: we twijfelen nog even verder … (en mocht je het leuk vinden om de laatste loodjes te volgen, dan kun je een volgverzoek sturen op Instagram: @ellenlina83)
Lees verder onder de advertentie
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
