Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Pas zaten we met het gezin in een gezellig lunchtentje om een koffie te drinken en een taartje te eten. Net toen onze taartjes werden gebracht, ging een moeder naast ons op de bank de poepluier van haar best wel grote dreumes verschonen. De enorme poepwalm niet echt lekker paste bij de heerlijke aroma’s van onze verse koffie en taartjes. Toch heb ik er niets van gezegd. Ik begrijp immers heel goed hoe zwaar het leven van een moeder met jonge kinderen kan zijn. Naast de enorme hoeveelheid poep van haar dreumes, wilde ik niet ook nog eens gaan zeiken, al had zij er duidelijk schijt aan.
Voor mij was het wel een eyeopener, alhoewel ik mijn ogen en neus op dat moment liever stijf dichtkneep. Nu mijn eigen kinderen ouder worden, heb ik ineens door dat ouders met jonge kinderen zich best veel permitteren en er daarbij vanuit gaan dat andere mensen daar geen probleem mee hebben. Zelf heb ik mij daar ook regelmatig schuldig aan gemaakt. Als de verschoonruimte te druk, vies of te ver weg was (of ik zelf gewoon te lui was), heb ik ook regelmatig mijn kind in de wagen verschoond of ergens op een bankje. Dat deed ik wel altijd zoveel mogelijk uit het zicht van anderen en zo discreet mogelijk. Ik begrijp namelijk best dat een ander niet per se met de poep van mijn kind geconfronteerd wil worden. Al jubelde ik zelf op dat moment trots tegen mijn kind: “Wat heb je een lekker poepje gedaan.” Ik kan echter niet garanderen dat niemand daar ooit last van heeft gehad.
Ineens heb ik door dat ouders met jonge kinderen zich best veel permitteren en er daarbij vanuit gaan dat andere mensen daar geen probleem mee hebben.
Ouders met jonge kinderen zitten vaak nog in de fase dat ze alles van hun eigen kind geweldig vinden. Het liefst zouden ze voor alles applaudisseren, terwijl anderen niet per se zitten te wachten op een voorstelling van jouw kind (zelfs al is het gratis). Natuurlijk vind je je eigen kind fantastisch en grappig, maar soms neem je dan enigszins naïef aan dat anderen dat ook vinden. Ouders verkondigen dan in het openbaar met luide stem: “Wow, wat knap. Dat is inderdaad een auto” en kijken dan trots om zich heen. Later komen ze erachter dat hun kind zich volkomen normaal ontwikkelt en dat iedere andere dreumes dat ook kan. Ik ben in ieder geval vaak van mijn wolk gedonderd als ik erachter kwam dat mijn kind helemaal niet zo uniek bleek te zijn.
Dat andere mensen niet altijd op jouw geweldige kind zitten te wachten, bleek ook maar weer eens tijdens een vliegreis. Destijds gingen we met drie jonge kinderen onder de vier jaar op vakantie. Een jong stel van begin 20 kwam het vliegtuig in lopen, wierp één blik op ons en zei tegen elkaar: “Oh, we zitten wel in de kinderdisco.” Ik voelde me behoorlijk beledigd. Zaten we daar met onze in mijn ogen schattige meisjes, die helemaal blij waren dat ze voor het eerst gingen vliegen. Ik was wel apetrots toen ze de hele vlucht vrijwel geen kik hadden gegeven (ook hoera voor borstvoeding). Ik wilde nog tegen dat stel zeggen: “Wat nu kinderdisco? Silent disco bedoel je.”
Ook is het in mijn ogen altijd heel normaal geweest dat je je kind met luide stem roept als je ergens wilt vertrekken of wilt vragen wat ze willen eten. Tenminste, totdat we op vakantie waren en een vader zijn kinderen vanuit de verte heel hard riep. Een wat oudere man stoorde zich daar ontzettend aan en vroeg aan die vader waarom hij niet gewoon naar zijn kinderen toeliep om hen te halen in plaats van zo te staan schreeuwen. Tot dat moment had ik daar nooit over nagedacht. Ik roep ook vaak mijn kinderen, want ten eerste ben ik lui (zoals hiervoor al vermeld) en ten tweede tegen de tijd dat ik bij de vierde ben, zijn de andere drie alweer uit verveling gevlogen. Maar goed, in een museum of bibliotheek zal ik hen voortaan niet meer keihard roepen.
We moeten dus gewoon een beetje rekening houden met elkaar. Ik leer steeds beter dat niet alles om mij en mijn kinderen draait. Ik heb niet altijd voorrang bij de lage stoeprand, omdat ik met een kinderwagen loop. En andere mensen vinden het misschien ook leuk om op het liftknopje te drukken. Tegelijkertijd mogen andere mensen ook begrip tonen en wat meer tolerant zijn tegenover ouders met jonge kinderen. Het is nu eenmaal zwaar en tsja… shit happens.
Meer columns van Anouk lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Schoolgroepsapps met andere moeders, het is voer voor smeuïge en soms ronduit bizarre verhalen. Zo ook het verhaal van Fieke. Zij schoot het cadeau voor de juf aan het eind van het jaar voor en nu weigert een moeder haar deel via de Tikkie te betalen.
Het griepvirus heerst en dat betekent dat je als moeder regelmatig met onverwachte momenten moet dealen. Zo ook Maartje, die haar zieke kleuter Esmée een oppepper wilde geven met een warm bad. Dat liep alleen anders dan verwacht.
Astleigh en Rowan, bekend van Married At First Sight, zijn trotse ouders geworden van een dochtertje. Het stel zit op een roze wolk, maar verbaast zich ook over een situatie: wildvreemden die zomaar je baby in de kinderwagen aanraken. Daar heeft kersverse papa Astleigh nu iets op bedacht: een baby-button.
Het is je vast niet ontgaan: de griep en heerst en hoe! Als je kleintje door het virus is geveld, wil je natuurlijk niets liever dan dat hij of zij zich snel weer kiplekker voelt. Maar wist je dat er dingen zijn die dokters nóóit doen bij griep? Daar kunnen we van leren.
Ziggy kiest voor een unieke babynaam voor haar dochter, geïnspireerd door een bekende actrice. Haar moeder vreest echter dat deze keuze tot pesterijen zal leiden.
Houd je het bij één of is een tweede kind erbij toch wel leuk? Een lastig dilemma waar Maaike en haar vriend Rick voor staan. Zij wil absoluut geen tweede, terwijl haar vriend juist dolgraag een groot gezin wil.