Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Ik denk dat ik alle wereldproblemen op kan lossen, of in ieder geval die van mijn wereld. Gewoonweg door een simpele quote vanuit een cursus die ik nu volg: “Pas als je iemand zijn behoefte begrijpt, kan je “ja” zeggen.” In mijn ogen ook de basis van iedere vorm van empathie. Het kunnen inleven in waar de ander zijn behoeftes liggen en vandaan komen, zodat je daadwerkelijk samen kan werken en tot een mooie oplossing kan komen bij welk probleem dan ook.
Tijdens mijn cursusdag behandelden we een simpel voorbeeld: pauzetijd. Er werden opties gegeven vanuit de cursisten. De pauze kon korter duren, mits we dan eerder weg konden; de pauze moest een uur zijn zoals voorheen aangegeven etc. Een medecursist wilde per se dat volle uur middagpauze, want ze wilde wandelen en een ander wilde zeker niet eerder stoppen op de dag van de cursus. Zo op zichzelf staand situaties die bij mij frustratie opwekken, zeker omdat er geen “uitleg” bij zat. Natuurlijk het hele punt van onze docente.
Hoe kom je dan tot compromissen zonder dat het jouw leven in de weg zit? Ik kan je vertellen dat ik het een behoorlijke zoektocht vind…
Om het kort te maken, de mevrouw die wilde wandelen had het aan haar rug en het was nodig om even te kunnen bewegen en de andere mevrouw wilde de garantie dat ze niets zou missen qua inhoud van de cursus als we eerder zouden stoppen. Door het begrip van deze behoeften, werden dit opeens hele legitieme vraagstukken vanuit mijn medecursisten. Het zorgde ervoor dat andere partijen zachter werden in hun blik en zo kwamen we met zijn allen tot een door iedereen gedragen compromis.
Het zou fantastisch zijn als alle vormen van communicatie zo zouden gaan. Zeker in de privésfeer. Dat er naar elkaar gekeken wordt vanuit de behoeften van de ander. Het probleem is dat het mijzelf niet altijd even goed lukt… Ik als persoon bekijk alles vanuit warmte, genegenheid en liefde. Hierdoor kan ik meestal de kwetsbare kant van de ander zien en hierdoor ook begrijpen waar de behoefte ligt en er op een bepaalde manier gehandeld wordt. Waar ik een error krijg is op het moment dat het handelen van de ander, bewust of onbewust, mensen om hem of haar heen kwetst. Op het moment dat er egoïstisch gehandeld wordt en de ander kiest voor het eigen belang, zonder rekening te houden met het belang van anderen. Je zou dan kunnen stellen dat er iets in de kern dwars zit bij de ander, dat de kernbehoefte het zicht van iemand belemmert.
Voorheen was ik dan ook alleen maar bezig met het “goedpraten” van het gedrag van de ander. Alles proberen te beredeneren vanuit het gekwetste kind, vanuit de issues die zo’n persoon heeft. De zachtheid kwam dan vanuit mij en dat ging ten koste van mezelf. Op de harde manier heb ik geleerd dit niet meer te doen, nu stel ik mijn eigen behoeften bovenaan. Nu is het dus wel de vraag of die ander die kan zien en erkennen? Hoe breng je jouw behoeften over als de ander gericht is op zijn of haar eigen belang?
Het simpele antwoord: dan past deze persoon niet bij mij. Loslaten is dan de manier, geen contact meer en lekker laten leven. Klinkt goed toch? Maar dat kan dus niet altijd, mijn nieuwe dilemma… Soms moet je samenwerken met iemand die je niet in jouw leven wilt hebben. Hoe kan je dan wel leren om “ja” te zeggen, zonder dat jij te veel opoffert? Hoe kom je dan tot compromissen zonder dat het jouw leven in de weg zit? Ik kan je vertellen dat ik het een behoorlijke zoektocht vind… Mocht iemand de magische tip hebben? Let me know!
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.