Meet Johanna (36): biologiedocent, seksuele gezondheidsconsulent, en mama van twee jongens (5 en 7). Na haar recente scheiding jongleert ze met het ouderschap en deelt ze haar avonturen en inzichten.
Niemand kan er meer omheen: de enorme chaos en polariteit die heerst in de wereld om ons heen. Mensen schieten alle kanten op als het gaat om hun visie op hoe anderen het zouden moeten doen. Ik word er boos van, dat men zich zo druk wil en moet maken om anderen. Wie ben jij om te bepalen voor een ander? Als vrouw zijnde voel ik me in bepaalde kwesties enorm aangesproken en schaar me bij deze splitsing dan ook tot het feminisme. Ik vind dat alle vrouwen alle keuzes tot hun beschikking moeten hebben en in al deze keuzes als gelijke behandeld en gerespecteerd moeten worden.
Net als veel vrouwen loop ik tegen de ongelijkheid aan in mijn dagelijkse leven. Op de werkvloer bijvoorbeeld wordt er toch minder snel naar jouw ideeën geluisterd, ben je als je stellig bent snel “chagrijnig” of “bazig” en als je tegen de norm in gaat, vindt men je al snel “ingewikkeld”. Persoonlijk zie ik de drempels die ik tegenkom als een uitdaging. Zeg ‘nee’ tegen mij en ik ga bedenken hoe het wel kan. Ik wil graag de strijd voeren om mezelf en anderen om mij heen die eerlijke kans te geven. Deze strijd kun je al voeren in de kleinste dingen.
Zo zei een mannelijke leidinggevende een keer tegen mij (tijdens een overleg met nog drie andere mannen om de tafel): “Ja, Johanna, die wil altijd wel wat extra aandacht, dat heeft ze nodig.” Mijn directe reactie was: “Maar dat is toch logisch?! Ik ben een diamant, die moet je oppoetsen om hem te laten schitteren!” De blikken die dat veroorzaakte, koester ik nog steeds. En daar stop ik dan niet, vaak koppel ik bij de betreffende leidinggevende nog even terug naar dit moment en vraag of ik op dat moment die extra aandacht mag. Want je moet toch blijven poetsen? Kom op, want je wil mij toch zien schitteren?
Dit is jammer genoeg maar één van de vele voorbeelden die ik kan geven over hoe ik deal met de ongelijke behandeling. Nooit zou er zo’n opmerking gemaakt worden naar een mannelijke medewerker door mijn leidinggevende.
Ondanks dat volgens mij iedere vrouw wel enkele eigen voorbeelden heeft, is de reactie van mensen snel dat we als vrouwen niet zo moeten zeuren. Dat er tegenwoordig niets meer gezegd mag worden of dat het lijkt alsof de maatschappij steeds softer wordt. In mijn ogen allemaal excuses om niet de verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen deel. Het is logisch dat we hier allemaal mee worstelen, man en vrouw, we zijn immers een product van de maatschappij.
Toen ik dacht dat de koppeling van mijn auto blokkeerde, ik deze samen met de kids de parkeerplek in duwde en er gelijk twee mannen uit mijn wijk te hulp schoten en uiteindelijk bleek dat de koppeling vasthing onder het matje… Was mijn eerste reactie: “Ik voel me nou zo’n vrouw… Wat fijn dat deze mannen er waren om me te helpen met de auto, zij hebben er immers verstand van.” Het was een automatisme om te schikken naar een beeld dat geschept is door de cultuur waarin ik ben opgegroeid.
Door mijn eigen gedachten doe ik dan eigenlijk tekort aan alle mannen en vrouwen, ook al was het zo’n kleine gebeurtenis. Achteraf sta ik bewust stil bij wat er gebeurde, hoe klein de situatie ook is, omdat ik geloof dat als men dit allemaal doet, er door het rimpeleffect zich grote veranderingen kunnen vormen. Ik hoop dat iedereen bewust wordt van alle stappen die er gezet worden rondom de heersende ongelijkheid, dat er een collectieve bewustwording ontstaat en dat we op die manier een nieuwe cultuur kunnen creëren voor de komende generaties. Laten we het aandacht geven, opdat we dan met zijn allen even hard mogen schitteren!
Meer columns van Johanna vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Verena heeft drie kinderen en een druk gezin, maar ook een diep verlangen naar af en toe een momentje voor zichzelf. Haar vriendin Lisa denkt hier anders over. Ze besloot haar drie kinderen mee te nemen naar het feestje dat eigenlijk alleen voor volwassenen bedoeld was.
Heeft een groot leeftijdsverschil invloed op je relatie? Leeftijd is maar een getal, zeggen ze. Maar als je moeder je aankeek alsof je gek was toen je een oudere date meenam naar het kerstdiner, dan weet je: het speelt tóch een rol. En niet alleen in de ogen van de buitenwereld, maar soms ook als […]
Je kind gaat uit logeren, leuk! Totdat er ongewenste souvenirs mee naar huis komen. Dat ontdekte Nina, moeder van Alina (7), toen haar dochter na een gezellig logeerweekend ineens hevig begon te krabben. Wat een klein ongemak had kunnen zijn, ontaardde al snel in een drama én een nogal opmerkelijke Tikkie.
Sommige kinderen trekken vanaf dag één naar dieren toe alsof ze een magneet in hun kleine knuistje hebben. Ze aaien élke hond die ze tegenkomen, stoppen slakken in hun jaszakken (want hij had het koud) en houden fanatiek bij welke eenden er in de sloot wonen.
Anna (28) kreeg uit het niets een telefoontje van haar zus Jamie (36), met de mededeling dat ze even een paar weken op haar drie kinderen moest passen. Jamie had een babymoon geboekt met haar vriend en geen budget voor een oppas.
Iedere ouder kent het: je wilt een goede indruk maken, maar soms heb je gewoonweg geen tijd of energie om alles zelf te doen. Dus ga je voor een slimme oplossing die toch niet zo slim blijkt.