Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
Nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen! Tijdens een heel gezellige oudjaarsavond met vrienden luidden we 2025 in. Mijn belangrijkste goede voornemen: me minder laten leiden door mijn angsten. Ook al gaat het goed, de angst voor mogelijk onheil speelt nog steeds een grote rol in mijn leven. Ik gun het mezelf dat ik dingen ga doen die ik graag wil doen, en niet afhaak omdat dat veiliger voelt. Ook mag ik meer voor mezelf kiezen. Dat is voor een conflictvermijder vaak moeilijk, maar als ik nu, in het jaar dat ik 40 hoop te worden, niet ga staan voor wat ik belangrijk vind, dan ben ik bang (haha) dat ik dat nooit meer zal doen.
Ik begon meteen goed, op 1 januari. Het waaide flink, stormachtig haast, en ik wilde eigenlijk gaan wandelen. Maar toen ik naar buiten keek, ging het waarschuwingsalarm af in mijn hoofd. Gevaar! Vallende takken en bomen! Overlijden op nieuwjaarsdag! Ik twijfelde. We zaten heerlijk te relaxen binnen, de kinderen spelend, de katten in dromenland op hun favoriete plekjes. Wilde ik ons gezinsgeluk (want stel dat ik dood zou gaan) echt opgeven voor een wandeling?
Natuurlijk wilde ik dat niet. Maar ik wist ook dat die denkwijze funest is. Ik wil niet meer bang zijn voor het leven, dus ik besloot om een klein rondje te lopen. Uiteindelijk liep ik ruim een uur in de wind, die zijn best deed de zorgen uit mijn hoofd te waaien, en was ik bij thuiskomst zelfs trots op mezelf. Ik besloot ter plekke dat ik vaker iets zou doen waar ik me niet comfortabel bij voelde.
Maar ik hoop vooral dat ze een gelukkige middelbare schooltijd zal hebben. Dat ze naast alle dingen die moeten, ook kan genieten van alles daaromheen.
Het volgende oefenmoment diende zich al snel aan: een open avond van mijn oude middelbare school, waar we naartoe gingen voor onze dochter. Ik had er geen leuke tijd: mijn angsten begonnen steeds meer ruimte in te nemen en daardoor miste ik de aansluiting met mijn klasgenoten. Nadat ik in 2002 slaagde, was ik geen enkele keer meer teruggegaan, ook niet voor de reünie ter ere van het 100-jarig bestaan. Ik had er weinig behoefte aan, en al helemaal niet meer toen ik hoorde dat je er een kaartje voor moest kopen. 16,50 betalen om me weer een keer de niet-populaire te voelen – zoveel zelfhaat had ik nou ook weer niet.
Op een koude vrijdagavond stapten we het gebouw binnen. Ik herkende de gangen, de lange trap aan de linkerkant vlakbij de hoofdingang. Ik zag mezelf weer zitten, op de bankjes bij het raam, naar Marco Borsato luisterend (ja, dat mocht toen nog). Een van mijn favoriete nummers toen, ‘Niemand’, geeft perfect weer hoe mijn middelbare schooltijd was. Eenzaam.
Ook al was mijn eigen schooltijd geen feestje, mijn dochter vond de avond geslaagd. Net als ik: de sfeer was goed, de indrukken ook. Het beklemmende gevoel dat ik er vroeger ervaarde, was nu totaal afwezig. Ik wisselde zelfs nog wat anekdotes uit met docenten waar ik zelf ooit les van had gehad. Zoals de keer dat ik mijn mondeling Engels deed zonder dat ik The Lord of the Rings had gelezen. Voor iemand die niets durft, vond ik dat achteraf eigenlijk best een dappere actie, al schaam ik me er nog steeds een beetje voor. Sorry, meneer Geurts.
Gelukkig spreekt onze dochter nu al ruimschoots beter Engels dan ik toen deed. Ik duim dat ze ook een fijnere studiementaliteit zal ontwikkelen. Maar ik hoop vooral dat ze een gelukkige middelbare schooltijd zal hebben. Dat ze naast alle dingen die moeten, ook kan genieten van alles daaromheen. En met twee ouders die zich prima thuis voelden in de zesjescultuur, zou dat zomaar eens kunnen gaan lukken.
Meer van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
Soms gebeuren dingen zo snel dat je niet weet wat je overkomt, en heb je achteraf spijt dat je het niet anders aangepakt hebt. Zo ook Gwen, die met haar zoon een nare aanvaring had met de jeugdarts.
Ouders door het hele land zitten met een onverwacht probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, bedoeld om herplakbaar te zijn, zitten muurvast op de ramen. Waar kinderen enthousiast aan het plakken sloegen, zitten ouders nu gefrustreerd te schrobben. Jumbo reageert.
Ouders in heel Nederland zitten met een plakkerig probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, die zouden moeten kunnen herplakken, zitten vast op de ramen. Kek Mama to the rescue!