Lara Temme is tekstschrijver en woont met haar man, zoon (8) en dochter (10) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
‘Scooters zijn kansloos!’ wist mijn dochter mij op driejarige leeftijd te vertellen. Dat had ze natuurlijk niet zelf bedacht: het was gebaseerd op mijn niet al te vriendelijke uitspraken wanneer we al fietsend met een rotgang door zo’n ding werden ingehaald. In plaats van binnensmonds een boel te schelden, leek een redelijk onschuldig ‘kansloos’ me een beter alternatief.
Stiekem vond ik het prachtig, zo’n schattige peuter die met een grote glimlach een duidelijke boodschap verkondigde. Toch knaagde het ook ergens. Dat kinderen denkbeelden overnemen van hun ouders is logisch, zeker als ze jong zijn. Maar ik vind het nogal een verantwoordelijkheid. Voor je het weet, zadel je ze op met een mening (of nog erger: vooroordeel) waar ze later last van krijgen.
Ik probeer om mijn mening een mening te laten zijn, en niet als waarheid te verkondigen. Maar dat is best moeilijk soms. Is Doe Maar op de radio? Dan gaat ie meteen uit. Opgejaagde pokke herrie, vind ik het. Mensen die niet uitkijken in het verkeer? Die krijgen moeiteloos het etiket sukkel, eikel of klojo. Ik probeer alles van twee kanten te bekijken, maar over sommige dingen vind ik het heel moeilijk om iets positiefs zeggen. En ook al mogen onze kinderen zelf bepalen hoe ze over dingen denken, je kunt gewoon niet voorkomen dat je invloed hebt op hoe ze ergens naar kijken.
Tot nu toe kiezen ze gelukkig hun eigen pad. Zeker onze prepuber heeft een duidelijke mening, zoals dat hoort, én mag. Waar ik van knalkleuren houd, kiest zij vaak voor neutraler. Ik ben voor Ajax, zij voor PSV (al kan ik dat haar natuurlijk niet kwalijk nemen, want tijdens het seizoen ’94-’95 was ze nog niet geboren). Ik luister graag metal en klassiek, uit haar kamer komen Top 40-deuntjes. Ik vind het heerlijk dat ze zo’n eigen stijl heeft. Maar nu lijkt er iets te gebeuren waar ik héél even aan moet wennen: ze wil graag carnaval vieren.
Als kind vond ik het ook leuk: verkleed naar school, de optocht, en allerlei activiteiten in het dorpshuis. De playbackshow was favoriet, net als de verkleedwedstrijd, die ik een keer won (ik was als robot, met in aluminiumfolie beklede dozen over mijn lijf en hoofd, en armen van conservenblikken). Ook Clown Dobbel staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Niet zozeer door zijn spetterende optreden, maar vooral door de ingezonden brief die een week na carnaval in het lokale sufferdje verscheen, van een vrouw die het écht niet vond kunnen dat hij tijdens het optreden zijn broek naar beneden trok en zijn (helaas niet in onderbroek gehulde) billen liet zien.
Vanaf de middelbare school werd carnaval niet meer met de klas gevierd, maar ‘voor het echie’: in kroegen in het dorp of de stad. Ik hoorde verhalen van klasgenoten die gingen: er werd veel gedronken, nog meer gekotst, en vreemdgaan leek de normaalste zaak van de wereld. Om het verkleden ging het allang niet meer. Overgeven vond (en vind) ik de hel, en vreemdgaan voor sukkels, dus het was snel bepaald: carnaval is kansloos.
Maar nu wil onze dochter dus graag de hort op. Met vriendinnen – én hun moeders. Ondanks mijn ongezouten mening moet ik er nu misschien toch aan geloven. Dat vind ik een van de mooie dingen aan kinderen hebben: ze openen je ogen waar je ze soms liever gesloten houdt. Wie weet wat ik ga zien, mochten we dit weekend naar de stad gaan. Ik zal proberen mijn vooroordelen over carnaval voor me te houden, en daarbij is iedereen welkom om me het tegendeel te bewijzen. Behalve als er ergens gekotst word. Dan doe ik toch echt mijn ogen dicht.
Meer columns van Lara vind je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent ze wel: die vaders die hun kind zonder jas in de regen laten staan omdat ‘ie toch een sterke weerstand moet opbouwen. Of die vrolijk in slaap vallen terwijl hun peuter met een schaar aan de haal gaat.
Soms denk je alles perfect te hebben geregeld, totdat je een gigantische fout ontdekt als het al te laat is. Het overkwam Ilma met haar zorgvuldig voorbereide geboortekaartjes.
Tikkies krijgen voor minuscule bedragen, het gebeurt dus écht. Het overkwam Suzan, die hierdoor nooit meer normaal kan kijken naar haar nieuwe collega.
De tijd dat moeders automatisch thuis bleven bij de kinderen, terwijl vaders de kost verdienden, ligt ver achter ons. Sterker nog, steeds meer gezinnen kiezen ervoor dat beide ouders fulltime werken.
Niemand zit erop te wachten: muizen in huis! Of je nou als de dood bent voor de diertjes of het gewoon vies vindt, muizen in huis wil je niet. Salomé had ze toch.
Sanne deelt haar bezorgdheid over haar buurvrouw, die regelmatig haar jongste zoontje alleen thuis laat als ze haar oudste naar school brengt.