Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
De kinderboerderij. Voor veel (groot)ouders de plek voor een dagje vertier, getroetel en vermaak met het kleine volk. Ik zou het eerder beschrijven als een dagje uit in de hel met geitenlucht. En toch is het zaterdagochtend en bevind ik mij in een moment van verstandsverbijstering in een zweem van hooi, geitenkeutels en lauwe koffie. Jawel, we zijn op de kinderboerderij. Een kinderboerderij in Kaapstad. Nou kan ik me voorstellen dat menig lezer hier zich absoluut geen voorstelling bij kan maken. Een kinderboerderij in Zuid-Afrika? Het land van de safari’s, de big-5, de giraffes en de cheeta’s. Dan ga je toch geen luttele seconde van je tijd besteden aan een domme geit? Wrong. Dat doe je dus wel.
Ik heb mezelf gedurende deze lijdzame uren op de zaterdagochtend echt wel af zitten vragen waarom, maar toen ik eens even goed om me heen keek, lag het antwoord eigenlijk zo voorhanden. Een cheeta laat zich doorgaans niet aaien of wortels voeren (de cheeta’s die dat wel doen zijn gedrogeerd en hun bazen criminelen), een olifant past niet op een kleuterschoot en een giraffenbaby wil helemaal geen flesjes melk uit de plakkerige knuisten van een mensenkind drinken (van dat laatste punt ben ik overigens niet helemaal zeker, maar ik zou het ze ten zeerste afraden). Daarbij is Kaapstad eigenlijk net Amsterdam maar dan op een ander continent. Het is een grote stad, er wonen veel jonge ouders met jonge kinderen, en die jonge kinderen breken de tent af als je ze in het weekend niet even op sleeptouw neemt. En zo eindig je dus met z’n allen op de kinderboerderij.
Het moge duidelijk zijn: ik koester geen warme gevoelens jegens kinderboerderijen of boerderijdieren in bredere zin. Zodra je het terrein opkomt, word je doorgaans al begroet door een geur die zich het best laat omschrijven als natte hond meets composthoop meets iets wat ooit leefde maar nu heel erg dood is. De dieren zijn vaak volkomen apathisch of ongehoord agressief en afgestemd op alle ongeleide projectielen die hun weekend komen verpesten. De geit is daarbij de aartsvijand van de ouder. Hij voelt angst, onzekerheid, en zwakte. Hij weet wanneer jij net een verse koffie hebt gekocht en besluit dan dat het een goed moment is om op je jas te gaan kauwen.
En dan hebben we het nog niet gehad over de kippen. De kindvriendelijke kip bestaat niet. Kippen zijn kleine velociraptors met veren die vijandig en hysterisch tokkend door het verblijf paraderen. Als je peuter met alle liefde een graspriet door het gaas probeert te duwen pikt het gedrocht binnen no-time zijn halve pink eraf en kun je bezweet en onder het stro op zoek naar zakdoeken om tranen en bloed te stelpen.
De kinderboerderij in Kaapstad bevatte naast alle dierenmalaise ook nog een treintje. Het treintje was eigenlijk een soort uit de kluiten gewassen schoolbank met voorop een diesellocomotiefje die werd aangeslingerd door een te vadsige Zuid-Afrikaan met bilnaad boven de broek. De kinderen stonden te popelen en wij zagen een moment van rust. Voor 20 rand (ongeveer 1 euro) mocht je kind wel drie hele rondjes meetuffen op het gevaarte. Kinderen onder de drie moesten wel onder begeleiding. Prima, daar hebben we de grote broer voor.
Maar nee, de begeleider moest toch echt een volwassenen zijn, vertelde de dikke machinist mij, terwijl hij een halve liter bier van een onbeduidend merk weg klokte. Hè, wat, bier? Het is 10:00 ’s ochtends. En jij gaat een dieseltreintje met 25 doorgedraaide kinderen besturen? Ergens voelde ik ineens enorm veel compassie voor de beste man. Een ergere bijbaan bestaat er toch bijna niet, logisch dat bier je de verlichting brengt die je zoekt op de zaterdagochtend. Toen ik me toch afvroeg of het echter wel zo verantwoord was om mijn kinderen mee te laten rijden met een alcoholist, besloot ik het onbeduidende biermerk eerst even te googelen. Het bleek een halve liter energydrink te zijn.
Na drie rondjes noodgedwongen meerijden in een jolig veel te klein treintje, reden we terug naar huis. De kinderen in coma op de achterbank, onder de stro en geitenpluis. Mijn man en ik keken elkaar zwijgend aan, verenigd in een trauma dat alleen op zaterdagochtend op een kinderboerderij in Kaapstad geboren kan worden. Volgende week iets rustigers. Iets educatiefs misschien. Het museum? De botanische tuinen? Of gewoon een scherm in een donkere kamer met een handje chips erbij. Lekker cultureel verantwoord. Zonder geiten. Zonder kippen. Zonder bilnaad.
Meer avonturen van Laurie in Zuid-Afrika lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.