Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Vroeger, in het verre pre-kindertijdperk, had ik je waarschijnlijk ongeloofwaardig aangekeken als je het had over ‘me-time’. Me-time? Wat is dat? Alleen tijd? Alleen zijn? Waarom zou je dat willen? Nee, dan liever samen, gezellig met vrienden, borreltje hier, feestje daar. Het leven was één groot feest.
Totdat ik ouder werd. En het ouderschap mij de waarde van solo momenten leerde. Afgelopen weekend had ik zo’n solomoment. Ik was vrij. Vrij van werk en vrij van het moederschap. Vrienden, tevens ouders van jonge kinderen, bestempelen dit soort momenten vaak als ‘een vrijbrief uit het reservaat’. Zo’n vrijbrief kan overigens allerlei vormen aannemen: deelnemen aan een illegale rave, een avond doorzakken in een bruin café of een weekend ronddobberen op een zeilboot op de Noordzee. Waar het in de kern om gaat is dat je even alles los kunt laten en alle verantwoordelijkheden die bij het ouderschap komen kijken even kunt laten varen.
Ik ging op pad. Geen wilde nachtelijke clubavonturen, maar een weekend vol rust en sereniteit in de Zuid-Afrikaanse wijngebieden. Ik had een goed boek, een fles wijn en een paar wandelschoenen. Hoe clichématig wil je het hebben. En het was heerlijk. Ik sliep uit zolang als ik wilde, at het voor mij bereide ontbijtje in alle rust op, wandelde door prachtige landschappen en kon zonder onderbrekingen van kindergegil een heel hoofdstuk aaneengesloten uitlezen. Als kleine pauze in al deze momenten van rust (je moet niet meteen overdrijven), trof ik een paar Zuid-Afrikaanse vrienden die in de buurt op de zogenaamde wijntram waren gestapt. Een wijntram? Ja, je leest het goed: een wijntram.
“Ik sloeg het geheel nog een tijdje geamuseerd gade. Geinig, dacht ik, dat de Vengaboys jaren na hun piekmoment nog steeds voortleven in het hoofd van dronken Zuid-Afrikanen”
Een wijntram is eigenlijk niet veel meer dan een soort bierfiets voor volwassenen met een meer verfijnde smaak. Deze tram vol mensen – van elitaire wijnkenners tot jolige wijntoeristen – rijdt van wijnboerderij naar wijnboerderij, waar je lekker kunt slurpen en zuipen, terwijl je ondertussen in een roes van gezelligheid en druivensap verkeert. Ik deed mee voor één rondje wijn – gewoon om de sfeer te proeven. Maar toen de rest begon te gieren van de alcohol, besloot ik af te haken. Geen zin in melige, dronken mensen. Uiteraard lieten ze me niet zomaar gaan: ‘BORING!’ riepen ze en ze stonden erop dat ik de tramreis met ze vervolgden. Mijn jongere zelf was direct overstag gegaan door een combinatie van sociaal plichtsgevoel, gezelligheidsdrang, fomo en een slappe ruggengraat. Ik hield nu echter voet bij stuk, dan maar boring. Ik had boeken te lezen.
’s Avonds zat ik bij een restaurant. De serveerster legde twee menukaarten voor me neer. ‘Ik heb er maar één nodig’, zei ik vriendelijk. ‘Oh! Is it JUST you?’, vroeg ze vrij hard. In mijn oren ook met nógal een klemtoon op de JUST. Ik wilde tegen haar zeggen hoe leuk JUST ME eigenlijk is, maar slikte mijn woorden in. Boeiend. Voor wie moet ik me bewijzen? Dat is nou precies niet een emotie die er dit weekend toe zou moeten doen.
Naast me zat een stel vijftigers die waarschijnlijk zojuist bij hun zesde wijntramstop waren uitgestapt. Overduidelijk was ook dat ze de wijn niet hadden uitgespuugd in het daarvoor bedoelde emmertje. Er werd schaamteloos hard gelachen en gejoeld, hun wangen waren rood en de glazen bleven maar bijgevuld. Eén van de vrouwen tetterde knoertvals ‘Do you belieeeve in love after life’ in het oor van haar man. Tenminste, ik denk dat het haar man was. Misschien was het gewoon een familievriend en was de tekst van Cher een gecodeerde boodschap. Nadat er een glas kapot viel en de serveerster met stoffer en blik aan kwam zetten, ging de vrouw over op de Vengaboys. ‘BOOM BOOM BOOM BOOM’, schreeuwde ze over de tafel, ‘I WANT YOU IN MY…’ Wederom tegen de familievriend, die inmiddels bijna onder de tafel lag van schaamte, of de wijn. Wie zal het zeggen.
Ik sloeg het geheel nog een tijdje geamuseerd gade. Geinig, dacht ik, dat de Vengaboys jaren na hun piekmoment nog steeds voortleven in het hoofd van dronken Zuid-Afrikanen. Toen sloeg ik mijn boek weer open, in rust nippend aan mijn chenin blanc. Just me, in alle saaiheid. Ik had het niet anders gewild.
Meer van Laurie lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
Werkdag gehad? Dan is de kans groot dat je ‘s avonds liever op de bank ploft dan een Duplo-toren gaat bouwen met je kind. En dat voelt niet bepaald prettig. Sterker nog: je mom guilt goes through the roof. Je bent niet de enige. Veel ouders hebben na werk geen energie meer voor hun kinderen.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.