Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Monter liep ik door de zigzagpaadjes bij de security check op Schiphol. Ik stond aan de vooravond van een ware beproeving; een 11 uur durende vlucht van Amsterdam naar Kaapstad in mijn eentje mét een 2,5 jarige peuter. Zijn vader en oudere broer waren er al en ik besloot nog iets langer in Nederland te blijven. Dat leek destijds een uitstekend idee, maar nu sloeg de twijfel toe. Reizen met een 2,5-jarige kan gunstig uitpakken of eindigen in een ware nachtmerrie. De kleine generaal gedroeg zich echter tot nu toe voorbeeldig. Hij zwaaide naar voorbijgangers en maakte kletspraatjes over vliegtuigen.
Ook toen hij zijn knuffelschaap in de daarvoor bestemde grijze bak moest leggen ging dat zonder al teveel problemen. ‘Schaap gaat even door de tunnel’, zei ik. Ik wilde er nog aan toevoegen dat schaap dan even werd gecheckt op bolletjes cocaïne in zijn met pluche gevulde hoofd, maar dit soort gedachten kun je maar beter niet hardop uitspreken. Voor je het weet beland je zwetend in een achterafkamertje met een TL-buis boven je hoofd waar je moet uitleggen dat het allemaal ‘gewoon een grapje’ was.
Toen schaap eenmaal ongeschonden aan de andere kant van de tunnel tevoorschijn kwam, moesten we zelf nog door de keuring. De douanebeambte wenkte mijn kind, die keurig op de aangewezen voetstapjes ging staan. Half in de spagaat, dat wel. Hij stond daar echter zo lekker dat hij weigerde door te lopen. ‘Kom maar, ga maar naar pappa’, zei de douanebeambte. Ze wees naar een man verderop; een kleine Italiaan van ongeveer 1.50m met zware haargroei en grote borstelige wenkbrauwen. Mijn zoon, blonde krullenkop en de lange benen van z’n moeder, keek haar verbluft aan. Ook de Italiaan keek verbaasd op van deze aantijging (of van het compliment, net hoe je het wil bekijken natuurlijk). ‘Nee, we vliegen met z’n tweeën’, zei ik. ‘Ahaaa’, zei ze met een frons, nog steeds met haar blik op de kleine Italiaan gericht.
“Ik stond tenslotte al onder verscherpt toezicht als mogelijke kidnapper van een kind waarvan een kleine Italiaan niet de vader blijkt”
Ik was ondertussen ook maar op de voetstapjes gaan staan, mijn zoon aanmoedigend om alvast zijn schaap te gaan halen. Hij wilde echter geen stap verzetten. Waarschijnlijk bang dat hij ineens mee moest naar Italië. Uiteindelijk, na een hoop gemor, ging hij grotendeels buiten het magnetisch veld van het apparaat staan. Wel heel pesterig met één voetje nog op de rand. Daar ging de douanebeambte mee akkoord. Ik vroeg me wel af wat er nou zou gebeuren als dat ene voetje (strategisch voor mijn eigen voet geplaatst) precies het zorgvuldig weggewerkte zakmes in mijn schoenzool zou verhullen. Zou deze dame dan hierom ontslagen worden? Ik besloot dat dit wederom zo’n grapje was dat je beter niet hardop kan uitspreken. Ik stond tenslotte al onder verscherpt toezicht als mogelijke kidnapper van een kind waarvan een kleine Italiaan niet de vader blijkt.
Het vliegtuig zat bomvol. Ik duimde dat de derde stoel in onze rij vrij zou blijven om de kleine generaal wat comfortabeler te laten slapen. Helaas bleek er een zielige ziel gedoemd om op deze stoel plaats te nemen. Het was een jonge meid van begin 20 die noodgedwongen afstand moest nemen van haar vriendin een paar rijen verderop. Zij moest plaatsnemen naast een zwaarlijvige, stinkende man. Het geluk was niet aan hun zijde deze morgen. Ze keken elkaar op afstand dan ook vol mededogen aan. Hun blikken spraken boekdelen.
Ik maakte even een kletspraatje om het ijs te breken en mijn zoon begon direct vol enthousiasme de sproetjes op haar gezicht te tellen. Ik probeerde, onderwijl excuses mompelend, zijn mollige vingertjes van haar gezicht weg te houden, maar ze glimlachte warm. ‘It’s okay’, zei ze. ‘I love kids.’ Ik voelde een zucht van verlichting door me heen gaan, en hoopte maar dat ze over 11 uur nog steeds zo warm zou glimlachen. We stegen op en de piloot gaf wat informatie door over de plaats van bestemming: ‘De temperatuur in Kaapstad is momenteel 30 graden.’ Ook dat stemde me zeer gerust. Als mijn zoon haar glimlach niet zou verwarmen, dan zou Zuid-Afrika dat wel doen.
Meer van Laurie lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent ze wel: die vaders die hun kind zonder jas in de regen laten staan omdat ‘ie toch een sterke weerstand moet opbouwen. Of die vrolijk in slaap vallen terwijl hun peuter met een schaar aan de haal gaat.
Soms denk je alles perfect te hebben geregeld, totdat je een gigantische fout ontdekt als het al te laat is. Het overkwam Ilma met haar zorgvuldig voorbereide geboortekaartjes.
Tikkies krijgen voor minuscule bedragen, het gebeurt dus écht. Het overkwam Suzan, die hierdoor nooit meer normaal kan kijken naar haar nieuwe collega.
De tijd dat moeders automatisch thuis bleven bij de kinderen, terwijl vaders de kost verdienden, ligt ver achter ons. Sterker nog, steeds meer gezinnen kiezen ervoor dat beide ouders fulltime werken.
Niemand zit erop te wachten: muizen in huis! Of je nou als de dood bent voor de diertjes of het gewoon vies vindt, muizen in huis wil je niet. Salomé had ze toch.
Sanne deelt haar bezorgdheid over haar buurvrouw, die regelmatig haar jongste zoontje alleen thuis laat als ze haar oudste naar school brengt.