Beeld: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Vroeger was alles beter.” Als je je kinderen op de kast wil jagen is dat een zeer treffende uitspraak. Zelfs wanneer je 38 jaar bent en je vader weer eens begint over hoe de hedendaagse muziekcultuur toch volledig naar de getver is gegaan (vaak met een mislukte poging tot het imiteren van iets wat voor rap of techno zou kunnen doorgaan). “Nee in míjn tijd wist men pas wat muziek betekende”, volgt daar dan steevast achteraan.
Ik belandde met mijn oudste zoon in een soortgelijk gesprek aangaande het thema schoolpleinspelletjes. We liepen naar huis en praatten wat over de dag. Inmiddels heb ik geleerd dat, als ik nog wat informatie los wil krijgen, ik geen algemene vragen moet stellen over hoe zijn dag was (‘leuk’) of wat hij heeft gedaan (‘gewoon rekenen enzo’). Nee de vragen moeten specifiek zijn en een beetje afwisselend, dan ontstaat er nog eens een gesprek.
‘Wat heb je vandaag op het schoolplein gespeeld?’ vroeg ik. ‘Oh gewoon, zombie’, was daarop zijn korte maar krachtige antwoord. Aha, zombie. ‘Liep je dan zo het schoolplein over?’ vroeg ik (visualiseer hierbij een van de beste zombie-imitaties ooit, gemaakt door een moeder die vaak gefascineerd naar Michael Jackson’s thriller heeft gekeken). ‘Euhm, nou, niet echt zó’, antwoordt hij met een frons. ‘Ik ben namelijk altijd de zombiekoning dus ik doe andere dingen.’ ‘Je bent de zombiekóning?’ reageer ik ietwat verrast. ‘Ja mam, zombies hebben toch ook een koning nodig, duh.’
Nee natuurlijk, hoe zouden zombies het redden zonder koning. Mijn zoon kletst inmiddels lukraak verder over het takenpakket van de zombiekoning. Het is me duidelijk dat dit niet zomaar een functie is, nee, dit is er eentje die je moet verdienen. ‘Hoezo ben jij dan de zombiekoning eigenlijk?’ vraag ik. ‘Nou ja dat is heel logisch’, vervolgt hij, ‘ik ben namelijk de langste en de snelste en daarom kan ik dus het beste aan al mijn zombieonderdanen laten zien hoe ze de burgers moeten pakken.’ Ja, dat klinkt logisch. Al vraag ik me af of dit vaker de richtlijnen zijn bij het selecteren van een koning. Wim-Lex lijkt me nou niet direct de langste of snelste van de Oranjes, maar goed.
‘Speel je ook wel eens wat anders?’ vraag ik. ‘Ja, we doen ook vaak feet-guy’, zegt hij enthousiast. Sorry, wat? ‘Dan probeert Liam ons met z’n voeten in ons gezicht te trappen.’ O-kee. Super. Voordat ik iets kan zeggen, vult hij aan: ‘Dat is leuk hoor, mam, het lukt Liam namelijk nooit.’ Ik begin me inmiddels sterk af te vragen of ik de huidige schoolpleincultuur nog wel kan volgen, laat staan begrijpen. En voor ik het doorheb, steek ik van wal. ‘Weetje, in míjn tijd’, begin ik mijn pleidooi, en dan ratel ik maar door. Over hinkelen, knikkeren en flippo’s, stand in de mand en de bal is voor […] (‘Stand in de mand? Wat betekent dat, mam?’), buskruit, levend Stratego en elastieken.
Oh man, elastieken. Mijn hemel, wat waren wij goed in elastieken. Drie niveaus: enkels, knieën, dijen – en dan hup, erin springen als een jonge gazelle met ADHD. Tegenwoordig kijken kinderen naar een elastiek alsof het een historisch artefact is. Zo ook mijn zoon die na de uitleg van deze fantastische spelactiviteit duidelijk totaal de essentie heeft gemist. Misschien kan ik ‘m nog enthousiasmeren met het beeld van een elastiekende zombiekoning? Terwijl we verder lopen, bedenk ik me. Of het nu hinkelen of feet-guy is, de manier waarop kinderen spelen mag dan veranderd zijn, maar de fantasie en de energie waarmee ze dat doen, zijn tijdloos.
Meer columns van Laurie lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kinderen worden wild als ze hem zien, maar toch ziet Neerlands bekendste tv-bioloog zichzelf niet voortplanten. In weekblad Story vertelt hij waarom er geen kleine Freekjes komen.
Steeds meer ouders kiezen voor stoere, genderneutrale namen die klinken alsof ze net zo goed op een voetbalvader of een oude rock-‘n-rollplaat hadden kunnen staan. Maak kennis met de dadcore babynamen.
Het zijn Goede Tijden voor Jasmine Sendar. De soapactrice (47) is namelijk in verwachting van haar tweede kindje. Dit blijde nieuws maakt ze bekend met foto’s op Instagram.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds vorig jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.“Vroeger was alles beter.” Als je je kinderen […]
Jelka van Houten (46) leidt samen met haar partner Henry van Loon (42) een bruisend, samengesteld gezin. Met twee kinderen uit een eerder huwelijk en een dochtertje dat ze samen kregen, is het thuis vaak een georganiseerde chaos.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres over haar dilemma.