Samyra (39) is moeder van drie dochters (7, 6 en 3). Net als haar man werkt ze parttime om zoveel mogelijk tijd met de meiden te zijn. Want: die zijn maar zo kort klein. Dit en andere inzichten over ouderschap, deelt ze in haar column.
Als complete voorstander van gelijkwaardigheid (let op: dat is absoluut niet hetzelfde als gelijkheid), ben ik enthousiast over initiatieven zoals geboorteverlof voor ouders – en niet enkel voor moeders. Ik ben er volledig van overtuigd dat mannen net zo capabel zijn als vrouwen om voor kinderen te zorgen. Toch zijn er over het algemeen wel verschillen – uitzonderingen daargelaten.
Mijn man en ik werken beiden parttime en delen de zorg voor onze kinderen. Het argument “dan moet je je man gewoon meer in huis laten doen” is dan ook niet helemaal van toepassing – en bovendien denigrerend, maar dat terzijde. Ook bij gezinnen met twee vaders of twee moeders kunnen deze verschillen voorkomen. Als je een alleenstaande ouder bent, zal je wellicht zelf deze diverse rollen ervaren. Naar mijn mening ontstaan deze rollen voornamelijk vanuit de behoeften van een kind dat van beide ouders leert, waarbij de combinatie van stoer en zacht, yin en yang, enzovoort een rol speelt. Het is afhankelijk van jullie samenstelling hoe deze rollen worden verdeeld, maar ik ben van mening dat de aanwezigheid van verschillende rollen in de opvoeding universeel is.
Voorbeeld 1
Als mijn man aankondigt de deur uit te gaan, worden de kinderen nieuwsgierig. “Waar ga je heen?” “Wat ga je dan doen?” Hij vertrekt vervolgens met een kus, een zwaai en opgewekte tred. “Tot ziens!” Maar als ík aankondig de deur uit te gaan, slaat de sfeer om. “Waarom ga je weg?” “Wanneer kom je terug?” “Waarom mag ik niet mee?” “Met wie ga je weg?” “Je was gisteren ook al weg!” “Je MOET thuisblijven.” Ik vertrek dan met een gebroken hart, schuldgevoel, twijfel of ik het wel kan maken, en het kost minimaal vijf minuten om dat gevoel van me af te schudden.
Voorbeeld 2
Wanneer mijn man een dag thuiswerkt, kan hij gewoon in de woonkamer zitten. Alle kinderen pruttelen er wat omheen, en hij hoeft hooguit een keer een ruzie te sussen of wat eten in de richting van de kinderen te gooien. Als ik een dag thuiswerk, moet ik niet in de buurt van de kinderen zijn, maar helemaal op zolder zitten – met alle deuren tussen ons dicht. Zodra er echter één deur ook maar op een kier staat, glipt er zo eentje tussendoor naar boven. En dan staat er dus een kind naast mijn bureau met informatie die op dat moment totaal irrelevant is en eigenlijk iets is dat ze prima beneden aan papa had kunnen vertellen. Bijvoorbeeld; “Mama, ik heb pijn aan mijn vinger.”
“Ik vertrek met een gebroken hart, schuldgevoel, twijfel of ik het wel kan maken om weg te gaan”
Voorbeeld 3
Als mijn man even op de bank gaat zitten om een boek te lezen, dan doet hij dat gewoon en leest hij zo een half boek weg. Als ik even op de bank ga zitten om een…haha, yeah right. Dit klinkt als iets van ‘kijk, mijn man heeft het makkelijk’. Dat is ook helemaal niet waar trouwens, want hoe leuk is het nu eigenlijk als je eigen kind bijvoorbeeld voor troost altijd mama nodig heeft, in plaats van jou? Tegelijkertijd ervaar ik het soms als benauwend hoe de kleintjes letterlijk aan me hangen. Je moet eerst een omgevingsanalyse doen voordat je een stap kunt zetten, anders loop je het risico iemand omver te kegelen. Of je moet een paar kinderhanden van je af peuteren voordat je je arm kunt optillen om iets uit dat hoge kastje te pakken. Ik kan dit wel relativeren en in de tijd plaatsen; deze plak-aan-mama fase gaat natuurlijk voorbij. En dan zal ik die fase waarschijnlijk missen.
Maar in het hier en nu frustreert het soms; waarom hangen ze altijd aan mij?! Wat hier helpt, is juist erkennen dat die verschillen er zijn en begrip en waardering hebben voor de diverse rollen die we vervullen. Die verschillen mogen nooit een reden zijn voor oneerlijke (ongelijke) behandeling, natuurlijk niet; moeders en vaders zijn gelijkwaardig. Maar niet gelijk. Gelukkig! Hoe mooi is het dat een kind van allerlei kanten leert en verschillende voorbeelden heeft.
P.S. Als ik de deur uit wil, dan ga ik echt wel hoor, wees maar niet bang. En dat schuldgevoel duurt steeds korter.
Meer weten over Samyra? Volg haar via LinkedIn.
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.