Saskia Toonen (37), getrouwd en moeder van A (6) en B (2), schrijft na twee gecompliceerde spoedkeizersnedes over het fysiek, mentaal en emotioneel herstel van haarzelf en haar jongens. Eerlijk, luchtig en herkenbaar.
Iedereen die ooit in de horeca heeft gewerkt zal het herkennen; de beruchte spits. De paar uur waarin iedereen tegelijk binnen lijkt te komen, de bonnetjes met bestellingen oplopen, er geen tijd is om te plassen, te eten, te drinken, je de benen onder je kont uitrent en het nog allemaal net niet lukt.
Mensen die ongeduldig wuiven, tafels die je door elkaar haalt, de afwas die zich opstapelt waardoor je op den duur het punt bereikt dat je om een kopje koffie te zetten eerst een kopje en lepel moet zoeken en afwassen. Zo’n dag waarbij je reikhalzend uitkijkt tot voorbij lunchtijd, als ieder zijn eigen weg met volle buik weer zal vervolgen en jij de restanten van de veldslag op kan gaan ruimen tot de volgende zich aandient. Wist ik veel dat dit een voorproefje was van het moederschap.
Op een van de vele ochtenden vol driftaanvallen, de hond die nog uit moest terwijl de oudste weigerde naar buiten te gaan, de boterham die niet in stukjes gesneden had moeten worden, de derde beker water die omgestoten werd, een hoofd tegen de punt van de tafel, de natte was nog in de machine op zolder, de buurvrouw aan de deur of hun pakketje bezorgd was en de aandrang om te poepen die ik uit alle macht al anderhalf uur probeerde weg te duwen, ergens in die wirwar realiseerde ik me, fuck, dit is een neverending horecaspits waar ik in vastzit.
Sinds de komst van onze tweede leek het, net als in de drukte in de koffietenten waar ik voorheen werkte, alsof alles tussen mijn vingers door glipte. De grip, het overzicht, het geloof dat ik het nog aankan. Tweeëneenhalf jaar raasde ik maar door, met het geloof dat iedere vrouw dit toch kon, dus ik het ook maar voor elkaar moest zien te krijgen. Ik maakte me hard, ploeterde door, zakte verder weg in weinig slaap, pijn aan mijn lijf en een kort lontje naar mijn lief.
Maar zoals gasten vaak toch vrij plots de rekening vroegen en je uiteindelijk in een lege zaak verbaasd om je heen kijkt en beseft dat je weer adem kan halen, zo liep ik vorige week buiten door het park. En besefte ik me ineens; ik ben uit de min aan het komen.
De afgelopen weken waren voor het eerst in bijna drie jaar welhaast rustig. We sliepen zes, zeven soms zelfs acht uur aaneengesloten (AANEENGESLOTEN!) per nacht. De jongste begint eindelijk echt te praten, wat een hoop frustratie scheelt. Ik volg traumatherapie waarbij ik door het bewust laten trillen van mijn lijf alle opgeslagen spanning loslaat. En ook niet onbelangrijk: de lente hangt in de lucht. Ik betrapte mezelf zowaar een paar keer op een luchtig, bruisend gevoel. Ik was vergeten was dat dat bestond.
Dan wordt de oudste ziek. Veertig en een halve graad koorts. Toch voel ik voor het allereerst sinds ik moeder werd van twee kinderen iets wat ik niet ken, vertrouwen. Holy moly, ik ben uit de min aan het komen realiseer ik me. Er is ruimte in mij ontstaan. Als ik bel met een vriendin, hoor ik mezelf zeggen over de dag met twee kinderen zonder man: ‘Het wordt zwaar, maar ik kan het wel aan.’
Ik kan het wel aan, wow, dat gevoel is totaal nieuw voor mij. En van korte duur. Want nadat de oudste zes dagen ziek was, is twee dagen later de jongste aan de beurt. En dan valt mijn voorzichtig gebouwde kaartenhuis van vertrouwen weer in elkaar. Hallo slapeloze nachten. Hallo bekkenpijn door al het dragen van dat koortsige lijf. Hallo schrijfstress door hijgende deadlines in mijn nek.
Maar hé, zoals de bedeesde jongen in de Tempo Team reclame droog zegt wanneer ie bejubeld is door grijze mannen in pakken: ‘Het waren twee fantastische dagen.’ Ook deze spits zal weer ten einde komen.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Via Instagram @saskiatoonen volg je haar avontuur. Hier lees je meer van Saskia’s columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent ze wel: die vaders die hun kind zonder jas in de regen laten staan omdat ‘ie toch een sterke weerstand moet opbouwen. Of die vrolijk in slaap vallen terwijl hun peuter met een schaar aan de haal gaat.
Soms denk je alles perfect te hebben geregeld, totdat je een gigantische fout ontdekt als het al te laat is. Het overkwam Ilma met haar zorgvuldig voorbereide geboortekaartjes.
Tikkies krijgen voor minuscule bedragen, het gebeurt dus écht. Het overkwam Suzan, die hierdoor nooit meer normaal kan kijken naar haar nieuwe collega.
De tijd dat moeders automatisch thuis bleven bij de kinderen, terwijl vaders de kost verdienden, ligt ver achter ons. Sterker nog, steeds meer gezinnen kiezen ervoor dat beide ouders fulltime werken.
Niemand zit erop te wachten: muizen in huis! Of je nou als de dood bent voor de diertjes of het gewoon vies vindt, muizen in huis wil je niet. Salomé had ze toch.
Sanne deelt haar bezorgdheid over haar buurvrouw, die regelmatig haar jongste zoontje alleen thuis laat als ze haar oudste naar school brengt.
