Column Saskia
Saskia Toonen (37), getrouwd en moeder van A (6) en B (2), schrijft na twee gecompliceerde spoedkeizersnedes over het fysiek, mentaal en emotioneel herstel van haarzelf en haar jongens. Eerlijk, luchtig en herkenbaar.
‘Zet je voetzolen tegen elkaar en laat je knieën naar buiten zakken’. De vrouw met grijze krullen geeft met rustige stem aanwijzingen. Ik lig op een zwart matje op de rode vloerbedekking en staar naar het witte plafond met houten balken. Zouden mijn benen gaan trillen? Wat als het niet lukt? Kan ik dit wel? De rustige stem van de therapeut onderbreekt mijn gedachten. ‘Adem diep in naar je buik.’
Ik ben hier op aanraden van een reflex integratie therapeut. In mijn wanhoop naar meer rust, minder oorontstekingen en minder heftige emoties sleepte ik ook onze jongste naar veel verschillende mensen toe. Toen ik aldaar vertelde over de bevalling, schoot ik tweeëneenhalf jaar na dato nog vol. ‘Er lijkt ook bij jou nog veel emotie te zitten’, zei de vrouw voorzichtig. Ja ja, dacht ik nog, dit heb ik eerder gehoord. ’Heb je al eens aan TRE gedacht?’ vroeg ze toen.
TRE? Trauma Releasing Exercises, lees ik later op internet. Oftewel: een lichaamsgericht proces om op een natuurlijke manier spanning te ontladen. Denk aan dieren die zich uitschudden nadat ze hebben moeten vluchten. Wij als mensen zijn verleerd hoe we na een reflex van vechten, vluchten of bevriezen de overlevingsspanning weer los kunnen laten.
Ik voel meteen aan alles dat ik dit wil. Niet praten, maar dóen. Fysiek voelen. ‘Spanning ontladen. Terugkeren naar een ontspannen staat van zijn’, als ik de website mag geloven. Mijn god, ik had niet gedacht dat dat nog mogelijk zou zijn. Moeilijk inslapen door mijn parate staat van zijn, last van spanning in mijn bekken en nog steeds met grote regelmaat ontploffen naar mijn man; de angst dat dit mijn nieuwe normaal zou zijn werd steeds groter. Maar er is dus hoop! Een paar weken later meld ik me bij de therapeut.
Na een serie fysieke oefeningen – waarbij je vooral je benen op verschillende manieren stretcht, bedoeld om het ontladingsmechanisme te triggeren – ga ik op mijn rug liggen en laat mijn knieën naar de zijkanten vallen. ‘Breng je knieën nu vijf centimeter omhoog.’ Ik lig. En adem. En voel de spanning in mijn benen toenemen. Na een minuut zegt de therapeut rustig: ‘Breng je knieën nu nog eens vijf centimeter omhoog.’ En dan begint het al. Eerst nog met langzame schokjes. Maar weldra pakt mijn lijf het op en beginnen mijn benen ongecontroleerd te schudden.
De snelheid waarmee ik terugschiet, zal me later verbazen. Ik ben niet meer op de zolder met vloerbedekking. Maar in een koude OK. Ineens voel ik hoe heftig het is dat er – terwijl ik onder narcose was – van alles met en aan mijn lijf is geleurd en getrokken. Ik voel verdriet. Ik voel angst. Maar boven dat alles voel ik vooral… opluchting. Alsof dat wat zolang vastzat, waarvan ik vóélde dat het vastzat, maar de tools niet had om het los te krijgen, eindelijk loskomt nu.
Terwijl mijn benen trillen, rollen de tranen over mijn wangen. ‘Mag ik je aanraken?’ hoor ik de therapeut in de verte vragen. Ik knik. Ze legt haar warme handen over mijn voeten. Mijn benen trillen onverminderd voort. Ik voel me warm. Ik voel me gekoesterd. Ik voel me veilig. Na een paar minuten zegt de therapeut: ‘Strek je benen naar voren en flex je voeten door je tenen naar je toe te trekken.’ Daarmee neutraliseer je het trillen, zal ik later leren. Langzaam kom ik weer terug in de ruimte. Ik kijk naar de houten balken aan het plafond. Ik voel mijn buik bewegen bij iedere ademhaling. Ik hoor een vrachtwagen buiten voorbijrijden.
‘Hoe voelde het voor je?’ vraagt de therapeut, wanneer ik op mijn matje ben gaan zitten. Ik zoek naar woorden. ‘Het voelt als, ja jeetje, als… thuiskomen’. Hoewel mijn benen gestopt zijn met trillen, voel ik aan alles: er is iets in beweging gezet.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Via Instagram @saskiatoonen volg je haar avontuur. Hier lees je meer van Saskia’s columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
