Eigen beeld
Vrienden Dick (36) en Rob (36) werden vrijwel tegelijkertijd vader van een tweeling. Dick is vader van twee jongens (6 en 4) en een jongen-meisje tweeling (2). Rob is vader van Jonas (3) en tweeling Mila en Noud (2). Samen schrijven ze een boek over hoe het is om vader te worden van een tweeling. Want tweelingvaders zijn hoe dan ook superpapa’s, maar van tevoren weten waar je aan toe bent, is wél zo prettig. In hun column delen ze hoe het dagelijks leven met een tweeling eruit ziet.
Voor een vader is de zwangerschap een rare tijd. Natuurlijk nam ik een wat groter deel van het huishouden voor m’n rekening en ging ik regelmatig mee naar de ziekenhuiscontroles, maar verder was ik vooral met praktische dingen bezig, zoals het verzamelen van tweelinguitzet en allerlei andere praktische zaken. Toen na een week of 34, bij een reguliere controle in het ziekenhuis, de gynaecoloog (toevallig de eerste man die we zagen bij de controles) aan mij vroeg: “Hoe gaat het eigenlijk met ú?” voelde ik me op een gekke manier overvallen. Eh, prima, denk ik? Voor het verwerken van de impact van de komst van twee baby’s heb ik nooit echt tijd genomen. Het voelde een beetje als een hardloopwedstrijd: op volle kracht doorgaan zonder na te denken en stil te staan bij het moment, maar continu met de finish in het hoofd. Waarbij de finish de bevalling is, natuurlijk.
De weken vorderden en de regelmatige controles in het ziekenhuis waren steeds goed, waardoor het vertrouwen in een goede afloop toenam. 20 weken, 24 weken, 30 weken, 32 weken, 36 weken… het voelde steeds als het passeren van belangrijke mijlpalen. So far so good. Uiteindelijk werd onze tweeling na 38 weken geboren met een ‘natuurlijke bevalling’. Even over die term: het is – omringd door een leger aan medici, met hulp van weeënopwekkers, ruggenprik, allerlei meetapparatuur – minder natuurlijk dan het klinkt. Onze kindjes waren aan de lichte kant, maar verder helemaal gezond en ook Ellens herstel ging goed. Bevallen kan dus ook meevallen! Het is belangrijk om je dat te realiseren, zeker gezien alle horrorverhalen over vreselijke bevallingen waar zwangerschapsboeken, -blogs en sommige online media bol van staan.
Dus al snel na de bevalling was ik alweer bezig met ‘naar huis gaan’. Daardoor vergat ik te realiseren hoe fijn die eerste uren in het ziekenhuis eigenlijk waren. Hoewel we de wereld bezagen vanaf onze roze wolk waren we natuurlijk gesloopt door spanning en slaaptekort (Ellen vooral ook door de bevalling zelf uiteraard). En dan is de zorgzaamheid van de ziekenhuismedewerkers zonder meer goud waard. Weinig is rustgevender dan gewoon op het rode knopje bij het ziekenhuisbed drukken als een baby huilt of onrustig is, of bij twijfel over wat dan ook, waarna een verpleegkundige binnenkomt om te assisteren of onze onzekerheid te verhelpen. Maar voor m’n gevoel kon de kraamtijd pas écht beginnen als we thuis waren. Want 9 (of 8) maanden lang werk je toe naar de bevalling, en zodra de bevalling is geweest is, worden de bakens verzet naar de nieuwe mijlpaal: naar huis gaan.
Toen we ruim 24 uur na de bevalling thuis kwamen, begon de chaos eigenlijk pas écht. De eerste nacht thuis was met afstand de zwaarste die we gehad hebben. Waar de baby’s in het ziekenhuis vrijwel continu sliepen en na de voedingen meteen in slaap vielen, bleken ze ’s nachts ook langdurig te kunnen huilen. En dan soms ook tegelijk. Ik panikeer niet snel, maar twee huilende baby’s kon ik op dat moment echt niet aan. Waren we nog maar in het ziekenhuis!
Ik kon op dat moment niet inzien dat de eerste nachten op geen enkele wijze representatief zijn voor de eerste maanden. Voor ons niet, maar vooral voor de baby’s niet. Het is voor hen nogal een overgang. Rustig nadenken lukte op dat moment echter niet, dus om half drie ’s nachts hebben we toch maar de verloskundige gebeld, die ons met rustige stem opdroeg om geen gekke dingen te doen maar de baby’s gewoon even op schoot te houden om geborgenheid te bieden, eventueel wat extra borstvoeding te geven en zelf rustig te blijven – dat zouden de baby’s opmerken. Het was geen verrassend advies, maar het delen van je zorgen met iemand die rust uitstraalt kan voor net wat verlichting zorgen. Uiteindelijk hebben we toch nog een paar uur geslapen die nacht… Zo begon mijn leven als tweelingvader.
Meer lezen over de avonturen van de tweelingpapa’s? Hier vind je hun andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Weet je wat jij op dinsdag moet doen? Nee, geen was vouwen of kind nummer drie ophalen van zwemles. Dinsdag is dé dag om je vakantie te boeken. Dat is niet zomaar een moedergevoel, maar keihard onderzocht door de CheapTickets.nl.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.