Lara Temme is tekstschrijver en woont samen met haar zoon (7) en dochter (9) in Brabant. Thuis wordt er veel gelachen, geknuffeld, gehuppeld en gezongen. Wel vals, maar daar heeft het gezin zelf weinig last van. Evenals de altijd rommelige zolder.
“Mam, moet dit echt? Ik schaam me dood!” Het is bijna een dagelijks terugkerend ritueel, ’s ochtends vroeg in de achtertuin. Eerst protesteerde alleen de oudste, maar de jongste geeft nu ook steeds meer tegengas. Maar: ja, het moet echt. En niet maar één keer, nee, elke keer als we op de fiets stappen. Of het nou een tochtje naar de stad is, of dat kleine stukje naar school: die helm gaat op.
De eerste jaren dat mijn kinderen fietsten, was hun helm gewoon iets dat erbij hoorde, zoals tandenpoetsen voor het slapengaan. Maar met het ouder worden kwamen ook de vragen. “Waarom
moet dat dan?” “Maar ik let toch goed op?” En uiteraard het gevreesde “Waarom heb jij er dan
geen?”
Lees ook – Lara over grensoverschrijder: ‘Hij besloot te masseren wat hij onder zijn hand trof’ >
Nou, omdat ik het enorm voor schut vind, zo’n ding op mijn hoofd, daarom. Moest ik daar mee gaan
rondfietsen? Ja daag. Kijk, zie je een kind met een helm, dan denk je: ‘verstandige ouders’, maar als
diezelfde ouder zo’n ding opzet, is het ineens raar. Dus beschermde ik met liefde de hoofden van mijn kinderen, en liet het mijne voor wat het was. Tot ik een keer bijna van mijn sokken werd gereden. En nog een keer. En dat lag niet aan mij – ik ben zo voorzichtig dat het haast sneu is.
Daarbij kun je veel over me zeggen, maar onopvallend ben ik niet, met vaak meer kleuren in mijn
outfit dan in een gemiddelde vlindertuin. Nee, het probleem lag echt bij de automobilisten: zebrapaden negeren, stoppen voor haaientanden onnodig vinden, en rechts voorrang geven? Dat is blijkbaar niet meer cool.
De laatste maanden gebeurt het steeds vaker: een auto die vol op de rem moet, of ik die mijn
handremmen moet fijnknijpen omdat de automobilist gewoon doorrijdt. Standaard gevolgd door
zo’n kansloos schuldbewust lachje met een ‘oeps, ik had je niet gezien’-handje. Het liefst zou ik heel
hard roepen waar ze die hand van mij mogen steken: na een botsing missen zij hooguit een stukje
van hun lak, maar ik misschien wel een van mijn ledematen – of erger. Ik doe mijn best om niet meer
automatisch mijn middelvinger de lucht in te gooien, maar oh, wat zou ik ze graag eens even goed
de waarheid vertellen, al die onoplettenden, die potentiële gezinsbrekers, die sukkels die wat mij
betreft hun rijbewijs per direct zouden mogen inleveren.
Het steeds roekelozere rijgedrag van mijn medeweggebruikers in combinatie met mijn talent om me
onveilig te voelen, lieten het onvoorstelbare gebeuren: ik kocht een helm. Een donkerblauwe, met
een metallic afwerking. Haast een schutkleur, voor mijn doen. Hij heeft eerst een half jaar in mijn
kast geleden voor ik ‘m überhaupt durfde te passen. De eerste keren dat ik hem droeg, waren het
ergst. Zodra ik een andere fietser in het vizier kreeg, maakte ik als een malle snelheid, om het
gebruik van mijn helm te rechtvaardigen. Kijk, ik fiets heel hard, dan is het niet gek! Toch? Zeg
alsjeblieft nee!
Fietshelm en ik zijn nu een maand of wat onafscheidelijk. Toch ben ik er nog steeds niet aan gewend.
Het ding zelf zit prima, je hebt nauwelijks in de gaten dat je ‘m ophebt, maar ik worstel met het
jammere imago van mijn trouwe metgezel. Met mijn helm op voel ik me een suffe huismoeder, een bangerik, een Toad look-a-like (die uit Super Mario). Maar ik zet ‘m niet meer af. Ik wil nog langer mee dan vandaag, zeker voor mijn kinderen.
“Met helm op voel ik me een suffe huismoeder, een bankerik, een Toad look-a-like”
Natuurlijk kun je je niet overal tegen beschermen, maar voor mij valt een fietshelm in dezelfde categorie als de alom geaccepteerde autogordel: ze voorkomen allebei dat je hoofd tot moes wordt geslagen tijdens een botsing. Kortom, de hoogste tijd om deze kunststof helden in een positiever daglicht te stellen, zoals ze verdienen. Laten we het nou gewoon doen met z’n allen, die helm opzetten. Omdat onze hersenen het waard zijn om beschermd te worden. En vooruit, ook omdat ik dan niet meer de enige ben die voor schut staat.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Als ouder doe je er alles aan om je kind veilig te houden. Maar helaas heb je dat niet altijd zelf in de hand. Lina’s ergste nachtmerrie werd werkelijkheid: haar zoon verdween van de opvang. De redder? Zijn GPS tracker.
Jaimie Vaes heeft turbulente jaren achter de rug. In een video van Fawry not Sawry vertelt ze openhartig over het contact met haar ex Jorik Scholten, het alleenstaande moederschap en het autisme van haar zoontje Lío (5).
Een treinrit kan een spannend uitje zijn. Niet alleen voor je kind, maar ook voor jou als ouder. Denise (36) nam haar vijfjarige dochter voor het eerst mee met de trein, maar dat avontuur liep anders dan verwacht.
Ah, Harry Potter! Die magische wereld waar iedereen – van kinderen tot volwassenen – zich in kan verliezen. Maar voordat je je mini-me introduceert aan Zweinstein, rijst de vraag: op welke leeftijd is dat eigenlijk een goed idee? Want hoewel het eerste boek begint met een elfjarige Harry die nog geen vlieg kwaad doet (behalve […]
Daten na een scheiding, het zit niet altijd mee. Anouk dacht een goede klik te hebben met haar date, tot ze samen in bed belandden. En de dag erna kreeg ze nog een Tikkie ook.