Saskia open over trauma: ‘Twee jaar lang hing er geen foto van onze jongste in huis’

Saskia Toonen

23 juni, 2024 - 09:00

Leestijd: 4 minuten

Het liefst schrijf ik over de nasleep van mijn bevallingen in mooie, luchtige stukjes met een duidelijke kop en staart. Omkaderd. Doordacht. Met de juiste hoeveelheid emotie. Niet te veel en niet te weinig, want daar houden we als Nederlanders niet van en als vrouw word je daar helemaal snel op neergesabeld. De werkelijkheid is vaak weerbarstiger, vooral nu. 

‘Trauma is als een boek dat je in de boekenkast laat staan, omdat je er niet in durft te kijken,’ vertelde de therapeut me in een van onze eerste sessies. ‘Maar trauma wil gezien worden, dus op een zeker moment, moet je het boek uit de boekenkast pakken’.

Triggers

Sinds ze dat vertelde besef ik me pas hoeveel triggers ik op een dag tegenkom. De trap oprennen om een was op te hangen waardoor m’n bekken pijn gaan doen: trigger. De jongste die maar blijft jengelen: trigger. Gedachteloos vooroverbukken waardoor m’n litteken gaat trekken: trigger. De jongste die voor me loopt met z’n zwaaiende linkerbeentje waarvoor ie bij de fysio is en wat waarschijnlijk gewoon ‘zwakte’ is, maar potentieel licht zuurstoftekort ook nog niet helemaal uitgesloten kan worden: trigger. Zoveel dagelijkse dingen brengen me terug naar het verloop van de bevalling en de gevolgen ervan en storten me in een gedachtestroom van had ik meer dit, had ik minder dat eindigend in de fatale gedachte; ík zal vast iets niet goed gedaan hebben.

Ik begin me nu pas te realiseren hoeveel ik van mezelf gevraagd sinds de komst van onze jongste, alweer twee jaar geleden. Ook dat is een trigger overigens. Nu ik steeds vaker durf te voelen in mijn lijf hóe zwaar het is geweest, moet ik er iedere keer om huilen. 

“Nu ik steeds vaker durf te voelen in mijn lijf hóe zwaar het is geweest, moet ik er iedere keer om huilen”

Een boek uit de boekenkast pakken is overigens een te serene omschrijving voor hoe trauma aankijken voelt. Jezelf voorover in het hol van de leeuw storten volstaat meer. Verdriet, pijn, angst, woede, wanhoop en me zo verdomd alleen voelen. Alles kwam de afgelopen weken voorbij. Soms kon ik me overgeven aan dat wat er was, vaker was ik radeloos of kwaad of verzandde ik een freeze waar ik dagen niet meer uitkwam.

Ergens wist ik wel, ik moet hier doorheen. Ik wíl hier doorheen. Omdat ik voel dat er ruimte lonkt. Licht. Luchtigheid.

Dus bladerde ik eindelijk door dat fucking boek van me. 

Trauma

Zo begon ik – dwars tegen mijn oordeel in dat het een modeterm is die te pas en te onpas door iedereen geclaimd wordt – het woord ‘trauma’ te gebruiken als ik met anderen sprak over hoe ik me voelde. Lag ik vaker op de bank, met een pittenzak tussen mijn benen, om aandacht aan mijn bekken te geven. En liet ik foto’s ontwikkelen voor op de wc-deur.

Twee jaar lang was er in huis niet één foto van onze tweede zoon te bekennen. Gewoon geen tijd, dacht ik. Maar toen de therapeut begon over dat boek en trauma dat gezien wil worden, realiseerde ik me, fuck, hangen er misschien geen foto’s omdat ik de baby die Benjamin was niet durf aan te kijken?

Tacootje

Nu hangt ‘ie op de wc. Als een tacootje ingebakerd met z’n donkere babyhaartjes en bolle toet. Iedere keer als ik naar zijn babysnuit kijk, die twee jaar verder inmiddels omlijst is met gouden krullen en de meest helderblauwe ogen die altijd stralen, besef ik me pas dat ‘ie er echt is. Hij is er. Hij leeft. Hij is oké. Wij zijn oké.

Soms huil ik, soms staar ik, soms kijk ik toch nog even van hem weg en gisteren, toen ik zat te plassen en als vanzelf naar zijn babyfoto keek, brak er zowaar een voorzichtige glimlach op mijn gezicht door.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.