Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoon (4) en dochter (1). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Sinds dit jaar is het zover: mijn zoontje gaat naar de basisschool. Daarmee is Sinterklaas ineens méér dan een paar pepernoten in de supermarkt en een schoentje voor de deur. Het hele feest leeft – en hoe.
Van sinterklaasliedjes mompelen in zijn slaap tot Pietjes spotten op de daken (“Ik zag een Piet lopen, kijk dááár!”). Ik geniet ervan om hem zo enthousiast te zien en zijn oogjes die oplichten bij elk aangevreten worteltje die hij ’s ochtends aantreft in zijn schoen. Het brengt me ook terug naar mijn eigen jeugd, toen ik ook nog geloofde in de magie van de Sint.
Nou ja, tot die ene dag in groep 3.
Sinterklaas en zijn pieten kwamen langs op school. Hét hoogtepunt van het jaar. De spanning in de klas was om te snijden; we wachtten vol verwachting tot de beste man en zijn entourage eindelijk bij ons lokaal aanklopte. En daar zat hij dan, Sinterklaas, met zijn grote rode boek en imposante verschijning op een klein, houten schoolstoeltje. Elk kind mocht om de beurt met knikkende knietjes naar voren komen, waar hij iets persoonlijks over je vertelde. Totdat… Jesper.
Jesper was het jongetje uit de klas dat altijd net iets te veel plezier beleefde aan chaos. Terwijl hij plaats nam op de schoot van de goedheiligman, deed hij het ondenkbare: hij rukte zo de baard van Sinterklaas van zijn gezicht. Er viel een doodse stilte. Nou ja, bijna. Vera met haar lange blonde vlechten en hoge stemmetje slaakte een hoge gil.
Onze juf, in een wanhopige poging om het feest te redden, riep zo snel ze kon: ‘Oh maar jongens, dit is natuurlijk een hulpsinterklaas!’ Tja, voor mij was het over. Basta. De bubbel was geknapt.
Het goede nieuws: het heeft me niet minder laten genieten van het sinterklaasfeest in de jaren erna. Ik heb uiteraard nog een tijd braaf tekeningen voor Sint gemaakt, bang dat ik anders geen cadeautjes meer van mijn ouders zou krijgen. Maar hoewel ik al snel wist hoe het echt zat, bleef ik dol op de gezelligheid, de cadeautjes en de spanning van de intocht.
Nu, als moeder, kijk ik met nog meer bewondering naar hoe mijn zoontje dit feest beleeft. En maak ik het zelf ook weer vanuit de ogen van een kind mee. Laten we hopen dat hij geen Jesper in de klas heeft en nog heerlijk lang mag geloven.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
We kennen allemaal wel een verhaal over een bizar betaalverzoek, toch? Dat is lachen, tot het je ineens zelf overkomt. Sonja kreeg een Tikkie van het vriendje van haar dochter.
Liefde is prachtig, tot je ontdekt dat jouw sterrenbeeld en dat van je partner samen net zo goed matchen als een peuter en een witte bank.
In de podcast Geuze & Gorgels vertelt Monica Geuze dat ze de achternaam van haar dochter wil laten aanpassen. Zara-Lizzy gaat nu door het leven met de naam van haar vader, Veldwijk, en dat ziet haar moeder graag anders.
We doen het allemaal weleens: uit automatisme roepen we “Goed gedaan!” als onze kinderen iets presteren. Volgens kinderpsycholoog Becky Kennedy zijn juist deze twee woorden – hoe goedbedoeld ook – niet altijd goed voor het zelfvertrouwen van je kind.
Als ouder wil je natuurlijk niets liever dan je kleintje na het zwemmen lekker warm inpakken met een zachte handdoek. Maar wist je dat de manier waarop je die handdoek omdoet, een groot verschil kan maken voor de veiligheid van je kind? Zweminstructrice en waterveiligheidsadvocate Nikki Scarnati deelde onlangs een belangrijke tip.