Fotografie: Emma Peijnenburg
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Toen ik die tweede streep op de zwangerschapstest zag verschijnen, verwachtte ik vreugde en opwinding te voelen. In plaats daarvan werd ik overspoeld door een onverwacht gevoel: schuld.
Mijn oudste en ik waren een onafscheidelijk duo. Maar met een nieuwe baby op komst, voelde het alsof ik afscheid moest nemen van onze exclusieve club van twee. Zou hij zich minder belangrijk voelen als de baby er was? Zou hij denken dat hij zijn plek in mijn hart moest delen? Zou het onze band veranderen? Maar wat er vooral door mijn hoofd ging: waarom heeft niemand mij dit in godsnaam verteld over het krijgen van een tweede kind?
De zwangerschap zelf bracht nieuwe uitdagingen met zich mee. Het eerste trimester veranderde ik van een energieke fun mom die moeiteloos door de ballenbak klom, in een uitgeputte versie die de bank sommige dagen niet kon verlaten. Elke keer dat ik ‘nee’ moest verkopen tegen een potje voetballen, voelde ik het schuldgevoel groeien. Ook het derde trimester ging niet altijd van een leien dakje. Het tillen van mijn peuter voelde aan als gewichtheffen op de Olympische Spelen. Zijn teleurgestelde blik als ik moest weigeren brak keer op keer mijn hart.
Halverwege de zwangerschap kwam er een nieuw schuldgevoel bij, namelijk naar het ongeboren kindje in mijn buik. Ik was de tweede keer veel minder bezig met de zwangerschap. Geen babykamer die met 20 weken al klaar stond, ik praatte niet zoveel tegen mijn groeiende buik als de eerste keer en ervaarde de schopjes minder bewust. Hoeveel weken ik zwanger was? Ik kon vaak geen antwoord geven op die vraag. ‘Ergens halverwege’, zei ik dan. Of mijn baby een mango, baby egel of slagroomtaart was, wist ik al helemaal niet. Was ik deze nieuwe baby aan het verwaarlozen voordat ze geboren was? Kon ik überhaupt wel genoeg liefde opbrengen voor twee kinderen? (Spoiler: natuurlijk wel)
Ik schoof mijn heftige emoties op de zwangerschapshormonen, maar nu, met een kleuter van 4,5 en een dreumes van 1,5, zijn die schuldgevoelens nog niet helemaal verdwenen. Als beide kinderen tegelijkertijd mijn aandacht opeisen, wens ik soms dat ik me in tweeën kon splitsen. En als ik met één iets leuks doe, knaagt het schuldgevoel dat de ander iets tekort komt.
Ik had het willen weten toen ik zwanger werd van een tweede, dus wil het mommy’s to be niet onthouden: bereid je voor op een achtbaan van emoties. Maar, weet ook dat het normaal is. Want nadat ik mijn gevoelens deelde met andere moeders van twee (of meer), bleken ze er vrijwel allemaal last van te hebben. En ja, uiteindelijk heeft je hart een oneindige capaciteit voor liefde, zelfs als je armen soms te kort lijken.
Meer columns van Heather lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
André Hazes en Monique Westenberg zijn opnieuw uit elkaar. Dit laten zij weten via Instagram. ‘Loslaten is groeien,’ schrijft Monique.
