Tessa
Ik heb mijn tweeling geen borstvoeding gegeven. Ik heb het niet eens geprobeerd. En dat is mijn zaak, toch? Niet die van een ander?
Toch zijn mensen nieuwsgierig als het gaat om dit soort moederdingen. We willen alles weten van een ander en erger nog: we voelen geen enkele gêne om dit ook te vragen. “Heb jij je tweeling borstvoeding gegeven?”, wordt mij vaak gevraagd. En ook: “Was het gepland?”. “Zijn ze via ivf geboren of ‘normaal’?” “Wilde je wel een keizersnede?”. “Zou je nog een keizersnede willen bij je derde kind?”. “Ben je niet bang dat je dan wéér een tweeling krijgt?”. Eigenlijk vind ik dit best brutaal. Als ik zeg dat ik géén borstvoeding heb gegeven, krijg ik vaak een “oh” of een “ah, oké” te horen. Of het is stil. Er wordt verder niet gevraagd naar hoe wij de flesvoeding hebben ervaren, hoe mooi of intiem we dat vonden. Dat verbaast me. Ik verontschuldig me meestal ook gelijk: ‘Ja, ik lag nog weken in het ziekenhuis na mijn bevalling met nabloedingen dus ik was fysiek niet in staat om…’ Alsof ik me moet verantwoorden voor het feit dat ik mijn baby’s geen tiet heb gegeven? Alsof ik zit te wachten op al die meningen van mensen die ik amper ken? In het moederschap heeft iedereen een mening. Als psycholoog kan ik goed verklaren waarom mensen zoveel vinden. We willen onszelf beter voelen, onze eigenwaarde vergroten. Dat doen we door ons leven naast dat van een ander te bekijken, door te vergelijken. In het moederschap gebeurt dit opvallend vaak, juist omdat we hier geen handleiding voor hebben. Er is geen ‘beste’ moeder, er is niemand die alles zeker weet. Iedereen doet in zekere zin maar wat. En juist omdat we allemaal maar wat aanklooien, voelen we ons allemaal onzeker over het moederschap. En wie onzeker is, gaat bij anderen kijken of zij het misschien niet nóg slechter doen. Want als die ander het slechter doet, voelen wij ons beter over ons eigen leven. We kunnen betere moeders worden door van elkaar te leren, in plaats van elkaar te bekritiseren. Of het nu gaat om borst- of flesvoeding, om fulltime of parttime werken of om wat je je kind te eten geeft, waar je ze in aankleedt en überhaupt wat je zelf beslist als moeder. We doen het allemaal op onze eigen manier. Gelukkig maar. Ik zal mijn jongens eens vragen of ze die moedermelk vreselijk hebben gemist. Tessa Heinhuis (32) is hoofdredacteur van Mama Magazine. Ze woont in Bussum met haar man Billy en hun zoons Bodi en Daaf (3).
View this post on Instagram
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag