Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (12 en 9) uit een vorige relatie en dochter Sophia (1) met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Vlak na de geboorte van Sophia, nu iets meer dan een jaar geleden, merkte ik al aan Nils dat hij het allerliefst nog een keer vader wilde worden. Hij stak niet onder stoelen of banken dat hij altijd hadgedroomd van twee kinderen, maar ja … ik had er al twee. Ik brak mijn hoofd erover. Ik wilde hem de kans op nog een kindje van hemzelf niet ontnemen, aan de andere kant zag ik mezelf echt niet nóg een keer compleet opnieuw beginnen met twee kleintjes. Eéntje doe je er makkelijker ‘bij’ dan twee en ik ben natuurlijk ook geen twintig meer. Misschien zou het al niet eens lukken. Daarnaast, waar zouden we de nieuwe baby gaan neerleggen? De vier slaapkamers die we hebben zijn vol. En hoe gaan we een gezin van zes vervoeren? Dan hebben we een nieuwe auto nodig. Allemaal praktische overwegingen waar Nils een beetje maling aan had. Ik was er veel meer mee bezig dan hij.
“De vier slaapkamers die we hebben zijn vol. En hoe gaan we een gezin van zes vervoeren?”
Toen raakte ik zwanger. Mijn schrik veranderde al snel in blijdschap en ik liet Sophia de positieve zwangerschapstest aan Nils geven, die ze keurig voor hem op de grond pleurde. Allebei hadden we niet verwacht dat het zo snel zou gebeuren, maar ja, heel eerlijk … echt opletten deden we niet. Toen ik na een aantal dagen nog een test deed om te kijken of het streepje wat donkerder was geworden, was deze juist lichter geworden. Vlak daarna werd ik ongesteld. Ik was teleurgesteld, merkte ik. Niet verdrietig, maar het idee van een vierde kindje had mijn hart gestolen en we zouden er gewoon voor gaan.
Die kamer zou wel goedkomen, onze auto’s zouden we kunnen inruilen voor een grotere. Waar drie kinderen wonen, past er ook een vierde bij. Bovendien vond ik het ergens ook wel belangrijk dat Sophia een broertje of zusje van haar eigen leeftijd zou krijgen, eentje die dezelfde vader heeft als zij. Lewis en Miles zijn natuurlijk elf en acht jaar ouder dan Sophia, die vliegen uit als zij nog niet eens aan het puberen is geslagen.
Lees ook – ‘Soms legde ik de jongens aan een lijntje en nee, daar schaamde ik me niet voor’ >
Ik geniet enorm van Sophia. Ik ben er echt van overtuigd dat je – als je eenmaal eerder hebt meegemaakt hoe snel een kind groot wordt – extra geniet van de tijd dat ze nog klein zijn. Van alle stappen die ze maken, letterlijk en figuurlijk. Van de knuffeltjes, het afhankelijk zijn van jou, de lach op het gezichtje als je ze uit bed haalt, de eerste keer dat ze papa of mama zeggen. Je bent hun hele wereld. Allemaal dingen die ik bij Lewis en Miles ‘normaler’ vond, maar waar ik nu extra gelukkig van wordt. Voor je het weet zijn ze even lang als jij, zijn ze niet meer uit bed te krijgen, stappen ze op de fiets en gaan ze zelf richting voetbaltraining en lachen ze om je onderkin. We genieten allemaal van Sophia, ook Lewis en Miles, dus tsja, die vierde … waarom niet?
Inmiddels ben ik bijna éénentwintig weken zwanger van onze tweede en mijn vierde kindje, het wordt een jongen. Nils was bij de geslachtsbepaling in de absolute zevende hemel. Een dochter én een zoon, zijn grootste wens. Hij deed alsof hij de Champions League had gewonnen. Lewis en Miles wilden alleen maar een broertje (want het zusje kan wel erg schreeuwen als ze haar zin niet krijgt), dus ook zij werden op hun wenken bediend. En ik? Ik voel me ontzettend gezegend dat we met de twintigwekenecho te horen kregen dat alles erop en eraan zit. Dat alles er goed uitziet. Nog een zoon erbij, Sophia en ik blijven in de minderheid. Ik ben zo dankbaar en blij en geniet extra van het gehobbel in mijn buik.
“Ik ben zo dankbaar en blij en geniet extra van het gehobbel in mijn buik”
Als alles goed gaat zijn we straks met z’n zessen. Schoonvaders komt helpen met het creëren van een extra kamer en die auto? De zevenzitter staat al te shinen voor de deur. We gaan rustig aan de tweede helft van de zwangerschap in. Ik dacht écht dat ik klaar was na Lewis en Miles. Ik vond mezelf geen oermoeder en was blij met mijn vrijheid toen ze eenmaal ouder werden. Maar ik merk dat ik dit toch echt het allerfijnst vind, het allerbelangrijkst, het meest mooie en mijn absolute basis. Mijn grote gezin.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Amber en Gijs hebben financieel niets te klagen, maar ze zijn het erover eens dat het compleet uit de hand is gelopen met Ambers uitgavenpatroon in de decembermaand: ‘Decemberuitgaven lopen uit de hand’.
Stap je vol optimisme het consultatiebureau binnen, blijkt je kind te mager, te wild of valt er wel iets anders aan te merken waardoor je met een ingestort moeder-ego het pand weer verlaat. Drie moeders delen hun ervaring.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Al voordat ze hem ontmoet had, wist Anusha dat Milan van avontuurlijke en extreme seks hield. Zelf is ze nu ook helemaal thuis in de wereld van het swingen en BDSM.