Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én is in november bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
In de afgelopen weken heb ik twee keer tegen een volwassene gezegd/geschreeuwd: ‘Er zijn kinderen bij!’ Het betreft twee volkomen verschillende situaties, maar het gaat wél om een volwassene die besluit iets te doen waar kinderen buiten gelaten dienen te worden.
De eerste situatie vond plaats op het voetbalveld van mijn jongens. Er was een toernooi gaande en tijdens de wedstrijd van Miles zagen we aan de andere kant van het veld dingen gebeuren. Een vrouw die om een man heen bleef draaien, in zijn aura bleef rondhangen en geen millimeter van zijn zijde week, ook al was het overduidelijk dat hij er geen behoefte aan had. Nogal logisch, er liepen tientallen kinderen omheen, inclusief die van henzelf. Ik begreep dat de vrouw zijn ex-partner was en op dat moment ook dreigende taal uitsloeg naar zijn huidige vrouw.
Het gedoe verplaatste zich om het veld heen, onze kant op. Werkelijk iedereen had in de gaten dat er heibel was, wat op zich al awkward genoeg was, maar mevrouw stopte niet. Ze moest en zou op dat moment praten en was niet van plan dat idee los te laten. De kleine kinderen van de man raakten overstuur en ook het elftal van Miles, dat op de grond zat te wachten op de volgende wedstrijd, volgde alles met grote ogen. Toen ze verder ging op de paar vierkante meters waar onze kinderen zaten, besloot ik in te grijpen. Of het mijn plek was om er iets van te zeggen weet ik niet, maar het was te idioot voor woorden dat er zoveel kinderen getuige moesten zijn van iets dat overduidelijk ergens anders uitgesproken had moeten worden. Wees volwassen en wacht je moment af, denk ik dan.
Lees ook – ‘Het zal mij een rotzorg zijn hoe de verjaardag van mijn kind gevierd wordt… als hij maar blij is’ >
‘Mevrouw, dit is niet het moment of de plek,’ zei ik. ‘Er zijn kinderen bij.’ Vervolgens ging ze met mij de discussie aan, maar ze dimde wel in en de rust keerde terug. Tijdens een toernooi even je vuile was naar buiten gooien, waar je kinderen bij zijn notabene. Ik begrijp dat echt niet.
Volgende situatie was afgelopen weekend. Ik zat met de vaste groep bij onze voetbalclub op de tribune. Het voetbal was ruk, wat altijd frustratie oplevert onder supporters. Helaas kreeg een stel tokkies het aan de stok met jongens uit onze groep. Deze mannen bleven staren, terugkomen, hadden een grote mond en waren dreigend. Niet heel prettig, maar als doorgewinterde voetbalsupporter ben ik wel wat gewend.
Het vervelende was dat mijn moeder en mijn jongens mee waren. Ik ben maar voor ze gaan staan, instinctief beschermen. Dat een van de mannen onze groep daadwerkelijk zou aanvallen, had ik niet verwacht. Een volwassen kerel, zeker richting de vijftig jaar oud, stortte zich al slaand in onze richting. Een groep met vrouwen, ouderen en kinderen. Wat bezielt je, denk ik dan? Niemand had zich ermee bemoeid, maar het gebeurde wel. Ik schreeuwde nog naar de man: ‘Niet hier! Er zitten kinderen!’ Maar hij had er maling aan.
“Ik schreeuwde nog naar de man: ‘Niet hier! Er zitten kinderen!”
Ik heb mijn moeder en zoons op dat moment de tribune over naar boven gejaagd om uit de ruzie te blijven, waarbij mijn moeder haar voet lelijk bezeerde. Miles was daarna flink overstuur, hij moest ervan huilen. Leuk hè, samen naar het voetbal. Ik wil daar kunnen zitten met mijn ouders en zoons, zonder last te hebben van een mafkees die mensen gaat meppen waar kinderen naast zitten. Houd überhaupt gewoon je poten thuis. Aso.
Sommige mensen hebben moeite met verstandig blijven, rationeel nadenken of gewoonweg normaal
doen. Wanneer kinderen daar ook de dupe van worden en daar last van hebben, ben je voor mij
gewoon af.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]