Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (11 en 8) uit een vorige relatie én is in november bevallen van dochter Sophia met haar vriend Nils.
Miles heeft een nieuw bed gekregen. Een twijfelaar, daar kan-ie wel even mee doen. Hij had zo’n hoogslaper met een bureau eronder. Hartstikke mooi – in theorie – maar in de praktijk vond ik het een minder handig ding. Ga zo’n bed maar eens verschonen. Maar het minst leuke was dat ik het kind helemaal niet meer kon zien nadat hij was gaan liggen.
Ik heb de gewoonte om ’s avonds nog even bij mijn kinderen te gaan kijken of ze goed liggen en of ze nog wel ademen en zo. Ik vind het fijn om dan nog even door hun haar te gaan en een kusje te geven. Daarnaast zijn alle drie mijn kinderen gewoon het allerliefst als ze geen herrie maken en vredig liggen te pitten. Als ik dan zo naar ze kijk, dan voel ik me rijk en gezegend. Het nieuwe bed van Miles zorgde er dus voor dat ik hem gister weer een kusje kon geven. Dat ik even naast hem kon zitten en naar zijn lieve, slapende gezichtje kon kijken.
Zo’n moment in de avond laat me soms ook nadenken over dingen. Ik vraag me dan af: heb ik je genoeg oprechte aandacht gegeven vandaag? Sophia heeft natuurlijk sowieso veel zorg en aandacht nodig, maar oprechte aandacht is wat anders. Dat gaat om spelen, een boekje lezen, samen dansen, écht connecten. Gewoon, de leuke dingetjes waar het kind blij van wordt náást al het andere contact op een dag (en ik word er ook blij van).
Lewis heeft weer heel andere aandacht nodig. Hij praat graag met me over voetbal, maar ook over vrienden en school en soms heeft hij hulp nodig met iets dat hij wil doen op zijn kamer. Miles helpt me graag met koken en heeft soms wat moeite met de sociale context. Hem vragen we altijd hoe het was met vrienden en vriendinnen. Heeft-ie leuk gespeeld? Wat heeft-ie gedaan in de pauze? Het zijn vragen die belangrijk zijn, maar het is vooral de oprechte aandacht die belangrijk is voor een kind. Ik wil niet dat dat erbij inschiet in de drukte en haast van de dag. Met drie kinderen in huis is er altijd wel iets te doen en het huishouden gaat ook door. Toch wil ik er tijd voor vrijmaken.
“Ik wil niet dat dat erbij inschiet in de drukte en haast van de dag”
Iedere ouder is druk, wij ook. Ik werk in het voortgezet speciaal onderwijs, schrijf drie of vier boeken per jaar en schrijf columns en verhalen voor Kek Mama, maar bovenal ben ik moeder van drie kinderen. Zij zijn mijn absolute prioriteit en soms moet ik mezelf even terugroepen op een hectische dag. Ik wil altijd veel te veel. Ik wil dat alles in huis op orde is, de was doet zichzelf niet en ik heb regelmatig deadlines, maar mijn kinderen hebben mijn daadwerkelijke aandacht nodig. De jongens hebben met de komst van Sophia een beetje moeten inleveren, dat is gewoonweg zo.
Aan de andere kant is de gezinsstructuur daarmee ook veranderd, ze zijn de meest geweldige grote broers en ik geniet enorm van de interactie tussen die drie. Maar ik ben wel begonnen met het starten van een klein gesprekje bij het naar bed gaan, ook als we de hele dag met elkaar hebben doorgebracht en ik zeker weet dat er voldoende aandacht was. Dan vraag ik de jongens: Heb ik je genoeg aandacht gegeven vandaag? Heb je alles met me kunnen bespreken? Zijn er nu nog dingen die je wil bespreken, die je wil vragen of waar ik naar moet luisteren? Tot zover komt er bij allebei niks naar boven, maar ik wil ze wel het gevoel geven dat ik er altijd voor ze ben, ook al is het een drukke dag geweest.
“Er moet zóveel en er zit maar 24 uur in een dag”
Als ouder doe je ook maar je best. Er moet zóveel en er zit maar 24 uur in een dag. Ik wil naar mijn slapende kinderen kunnen kijken en er zeker van zijn dat ik ze op alle mogelijke manieren heb gezien
die dag, dan slaap ik zelf ook beter.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]