Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
Ellen over frustraties: ‘Het is toch ónze kraamweek?’
Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (12 en 9) uit een vorige relatie en Sophia (1) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Lees verder onder de advertentie
Onlangs vroeg ik vrienden, familie en bekenden wat hun grootste frustratie was geweest tijdens de
kraamweek. Ook plaatste ik een story met diezelfde vraag. Ik liet mensen kiezen uit:
Kraamvisite
Mijn eigen herstelproces
Ik moest erg wennen aan de baby
Of iets anders, namelijk….
De reacties waren eigenlijk unaniem en tegelijkertijd daarmee heel triest. Zesendertig procent gaf namelijk aan dat hun grootste frustratie de kraamvisite betrof. Ook de meerderheid van de mensen die ik het persoonlijk had gevraagd zeiden hetzelfde: kraamvisite was – vooral voor kraamvrouwen – de allergrootste frustratie. Met stip.
Lees verder onder de advertentie
Lees ook – Ellen is bevallen: ‘Lieve, kleine Aiden, welkom in ons gezin!’>
Triest
Ik kon me helemaal vinden in dit antwoord en daarom vind ik het ook triest. Waarom, in godshemelsnaam, laten we het dan toe? Waarom overkomt het ons allemaal en vinden we het moeilijk – vooral bij een eerste kindje – om er wat van te zeggen? Waarom gebeurt overal hetzelfde en herkennen we ons bijna allemaal in bepaalde antwoorden?
Lees verder onder de advertentie
- ‘De kraamvisite kwam op dag één met heel drukke kinderen aanzetten.’
- ‘We hadden – toen we terugkwamen uit het ziekenhuis – direct de hele keet vol met visite. Niemand leek te beseffen dat we rust nodig hadden, het was alsof ze gewoon op de borrel kwamen.’
- ‘Mijn schoonouders kwamen íedere dag ongevraagd langs. Zelfs de kraamverzorgster wist niet meer wat ze ervan moest zeggen.’
- ‘Iedere dag hadden we visite. Echt, íedere dag. Soms zelfs twee keer per dag. Ik werd er gek van maar was niet bij machte om het te stoppen.’
- ‘Ze was onze eerste en iedereen was natuurlijk heel geïnteresseerd. Heel lief, maar ik was herstellende van een keizersnede en had het gevoel alsof ik geleefd werd. Aan mijn eigen herstelproces kwam ik niet toe, laat staan dat ik tijd had met mijn baby.’
- ‘Mijn baby ging van arm naar arm en ik had de ballen niet om er iets van te zeggen. Achteraf zat ik dan te huilen omdat het zo verrekte slecht voelde en ik me had opgesteld als een lafaard. Ik had – om mijn baby te beschermen – ervoor moeten waken dat hij rondging als een stuk speelgoed. Dat is me niet gelukt.’
Het is toch ónze kraamweek?
Dit is toch eigenlijk héél vervelend, zo niet gewoon ontzettend klote? Het is toch ónze kraamweek? Van de vader, moeder en de baby? Van het gezin waarin het kind is geboren? Anderen bepalen toch niet hoe onze kraamweek verloopt? Het is te idioot voor woorden dat je je moet aanpassen aan wat anderen willen, hoe lief of goedbedoeld ook. De moeder en de baby, en direct daarna de vader, staan voorop. Hun bonding, herstel en rust zijn het állerbelangrijkst. Dat zíj genieten is het állerbelangrijkst. Wat opa’s en oma’s, tantes, vrienden of buren vinden, zou niemand iets moeten boeien.
Lees verder onder de advertentie
Kraamvisitetips
Helaas zijn er mensen die een kraamgezin de rust niet gunnen om aan elkaar te wennen, om even te landen. Soms heeft een kraamgezin geen behoefte aan rust, dat kan natuurlijk ook. Sommigen vinden het juist leuk dat er veel mensen langskomen om de baby te bewonderen, ze zijn trots en willen de baby delen met vrienden en familie. Maar stel dat het niet zo is … De kraamweek draait om de baby, om het gezin. Daarnaast loopt de baby niet weg, die blijft als het goed is wel even. Ik vind – maar dat is mijn mening – dat anderen zich moeten aanpassen aan de ouders en de baby.
Lees verder onder de advertentie
Dus mocht je binnenkort op kraamvisite gaan, zou ik je willen adviseren (uit eigen ervaring, is al dit natuurlijk voor iedereen anders) aan een aantal dingen te denken:
- Moet het in de eerste week? Gun het gezin wat ruimte om aan elkaar te wennen, om het
ritme te vinden, de structuur, om samen te zijn. - Blijf kort! Een half uur is eigenlijk écht zat, maximaal een uur.
- Neem géén drukke kinderen mee. Rust is belangrijk.
- De baby vasthouden is geen must! De baby is écht het best op z’n plek bij mama of papa. Als
jij het vervelend vindt dat je de baby niet mag vasthouden, dan is dat jouw probleem. Als de
moeder of vader er oké mee is, bieden ze het vanzelf aan (voor new moms: dit hoeft echt
niet!! Zie dit niet als een verplichting!)
(Nogmaals: dit geldt niet voor iedereen, hè … sommige gezinnen willen júist al het bezoek in de kraamweek, omdat de kraamverzorgster dan kan helpen) Frustratie nummer twee bij veel mensen was de kraamzorg. Daarover de volgende keer.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
