Beeld: Paulien van Beusekom
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Momenteel gaan we voornamelijk met Aiden even door een lastige fase. Hij is nu tien maanden en dat is zo’n leeftijd dat er van alles tegelijk gebeurt. Tanden, verlatingsangst, kruipen, de vierhonderdste sprong, noem maar op. Feitelijk stapel je die eerste jaren gewoon sprong op sprong, er komt altijd wel een tand of kies door en er is altijd wel iets eng. Aiden gaat net even wat dieper door die fase dan de voorgaande kinders. Eindstand: weinig slaap voor ons en we kunnen Aiden net zo goed magneet of sticker gaan noemen, want hij wil alleen maar bij ons zitten of gedragen worden. Lukt dat even niet, dan kruipt hij als een jengelend hondje achter ons aan.
Sophia maakt natuurlijk – als avontuurlijke (en beetje uitdagende) peuter – optimaal gebruik van het feit dat wij best wel bezig zijn met Aiden. Zo zit ze graag bovenop het aanrecht, waar ze op klimt door er een stoel naartoe te schuiven. Dan zit ze ineens met eieren in haar handen en kan ik nog net voorkomen dat ze ermee gaat gooien, is ze maiswafels aan het vermalen met de vijzel of reanimeert ze een avocado (dit ging dus echt zo, met twee handen. De pit schoot er zelfs uit). Ze vliegt van hot naar her en laat een spoor van rommel achter. Alles is VAN MIIIJJJ (zelfs de tafel, deur, afstandsbediening, bank, mijn telefoon etc) en als iets niet mag/lukt/kan dan is het luchtalarm op de eerste maandag van de maand er niks bij. Toen ik tegen haar zei dat ze de vijzel aan mij moest geven omdat we de maiswafels nog moesten eten, keek ze me dead in the eye aan en pleurde de vijzel op de grond. Als een mic-drop. Er zat nog net geen deuk in de vloer en godzijdank zat jengelend hondje Aiden niet naast me.
Ondertussen pubert Lewis lekker door en ben ik geen mama meer, maar bro, jalla, giad en wat-ie nog meer in z’n onzinvocabulaire klaar heeft staan. Miles laveert overal tussendoor en probeert te ontkomen aan leerwerk door gebruik te maken van de aandachttrekkerij van z’n kleine broertje en zusje. Soms lukt het, soms niet. Het is een uitdaging om vier kinderen evenveel aandacht te geven, maar ik doe echt heel erg mijn best om ervoor te zorgen dat de intensieve fases van de kleintjes mijn zorg en aandacht voor de oudste twee niet in de weg zit. Ik heb ontzettend veel respect voor het geduld van Lewis en Miles wanneer Sophia en Aiden het avondeten weer eens verstoren. Voor hen is het ook niet altijd makkelijk, maar ze blijven het supergoed doen.
Dat voor iedereen klaarstaan en jezelf opsplitsen, doorgaan wanneer je echt denkt dat je ter plekke omvalt, de focus vinden om te overhoren na een mentaal slopende dag, een uur je best doen om een baby in slaap te krijgen die vervolgens na vijf minuten weer wakker wordt en na een ultrakort nachtje om half acht op zaterdagochtend weer afreizen naar een of ander gat voor een voetbalwedstrijd, het hoort allemaal bij het moederschap van vier. Twee grote kids en twee kleintjes, vaak is het geweldig, soms maken de sprongetjes en fases het wat lastiger.
Wat voor Nils en mij belangrijk is, is dat we elkaars inspanning blijven zien. Dat we tegen elkaar zeggen ‘goed gedaan’, wanneer het de ander is gelukt een overprikkeld kind rustig in bed te leggen. Dat we elkaar aflossen, werk uit handen nemen of net even dat stapje extra zetten wanneer de ander er doorheen zit. Wanneer je dit samen onder controle hebt en écht als team kunt functioneren blijf je steady en kun je iedere fase, sprong of doorkomende tand aan.
Eerder schreef Ellen over het leed dat het vernoemen van je kinderen heet. Lees die column hier.
Iedere ouder kent het: je wilt een goede indruk maken, maar soms heb je gewoonweg geen tijd of energie om alles zelf te doen. Dus ga je voor een slimme oplossing die toch niet zo slim blijkt.
Je hebt het vast weleens meegemaakt. Je 5-jarige wil nú die auto in de speelgoedwinkel, je zegt nee, en binnen drie seconden lig je in de vuurlinie van een Oscar-waardige driftbui. Hoe komt het dat sommige kinderen lijken te denken dat de wereld om hun draait? En belangrijker: wat doe je eraan zonder zelf een […]
Iedere ouder weet: kinderen zijn niet altijd even voorzichtig. Een nieuwe broek? Binnen een week een gat op de knie. Die net gekochte schoenen? Direct door de modder. En op het schoolplein zijn schermutselingen eerder regel dan uitzondering. Maar wat als een kleine ruzie in de zandbak plots uitmondt in een financieel drama?
Je kind gaat uit logeren, leuk! Totdat er ongewenste souvenirs mee naar huis komen. Dat ontdekte Nina, moeder van Alina (7), toen haar dochter na een gezellig logeerweekend ineens hevig begon te krabben. Wat een klein ongemak had kunnen zijn, ontaardde al snel in een drama én een nogal opmerkelijke Tikkie.
Anna (28) kreeg uit het niets een telefoontje van haar zus Jamie (36), met de mededeling dat ze even een paar weken op haar drie kinderen moest passen. Jamie had een babymoon geboekt met haar vriend en geen budget voor een oppas.
Verena heeft drie kinderen en een druk gezin, maar ook een diep verlangen naar af en toe een momentje voor zichzelf. Haar vriendin Lisa denkt hier anders over. Ze besloot haar drie kinderen mee te nemen naar het feestje dat eigenlijk alleen voor volwassenen bedoeld was.