Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (12 en 9) uit een vorige relatie en Sophia (1) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Lewis was een tijdje geleden een heus internet-trolletje. Onder de illustere naam Hertha van Beek, met de profielfoto van een gezette dame van middelbare leeftijd, plaatste hij grappig/sarcastische comments onder mijn Instagram posts.
‘Meid, wat enig.’
‘Ohhh, wat leuk. Was ik er maar bij geweest!’
‘Wat ben je knap zeg!’
Enzovoort. Natuurlijk kwam ik er heel snel achter dat mijn zoon achter dat profiel zat, vooral omdat hij er niet al te stiekem over deed. Toch opende het wel het gesprek naar de minder fijne kanten van het ‘trollen’, of incognito random commentaren plaatsen op internet. Meestal werken trollen vanuit de anonimiteit en negen van de tien keer zijn de commentaren die ze plaatsen verschrikkelijk. Natuurlijk heb je nooit voor honderd procent in de hand wat je oudere kinderen doen online, maar pesten en trollen is voor mij écht een no go en dit heb ik Lewis goed duidelijk gemaakt.
Simone Biles vertelt in haar Netflix-docu dat ze goud won op de spelen, maar dat de comments voornamelijk gingen over dat men haar haren maar niks vond. Sifan Hassan wint goud op de marathon, maar in de comments online gaat het grotendeels over Geert Wilders, dat ze een vluchteling is, geen Nederlandse is en teert op onze belastingcenten. Het merendeel hiervan wordt geplaatst door mensen met de profielfoto van een huisdier of iets ander onherkenbaars. Lelijke commentaren geven vanachter je toetsenbord richting mensen die presteren op de Olympische spelen. Wat een held ben je dan.
Ik kan zelf ook meepraten over lelijke commentaren onder mijn columns, vooral op Facebook. Meestal gaat het ook totaal niet over het onderwerp van de column, dus het is dan maar de vraag of ze het gelezen hebben. Het is zo makkelijk om heel nare dingen te typen richting iemand die je helemaal niet kent, of waarvan je de situatie niet kent. Het ergens niet mee eens zijn en dat op een vriendelijke manier verwoorden, helemaal prima. Maar écht lelijk doen … waarom? Het grappige is: vaak zijn het de mannen die nasty zijn. Heb je dan geen leven, vraag ik me af? Of is je leven betekenisloos? Verveel je je? Wat is er nou leuk aan om een vrouw, die net haar vierde kind heeft gekregen en daar iets over schrijft, een baarfabriek te noemen op Facebook? Of een jankmokkel?
Lees ook – ‘Vakantie? Je verplaatst het hele circus van thuis gewoon naar een andere plek’
Ik zie vaak ook bij collega-columnisten ronduit onbeschofte comments. Voel je je dan beter? Ben je dan trots op jezelf? Wanneer je de Kek volgt ben je waarschijnlijk ook vader of moeder. Geef eens het goede voorbeeld aan je kinderen en wees respectvol naar anderen. Mocht het verhaal je niet interesseren, scroll dan verder.
“Wat is er nou leuk aan om een vrouw, die net haar vierde kind heeft gekregen en daar iets over schrijft, een baarfabriek te noemen op Facebook?”
Stel dat je erachter komt dat jouw kind een ander kind online pest? Of juist wordt gepest? Ik heb vaker verhalen gehoord over kinderen die online gepest werden door andere kinderen die werken onder een fake profiel. Helaas is dit pesten 2.0 heel erg van nu en ontzettend schadelijk. Vooral het niet weten wie erachter zit veroorzaakt een grote mate van onzekerheid, achterdocht, spanning en angst. Ik heb dat erg goed in de gaten gehouden na het Hertha van Beek profiel van Lewis, maar die vond het hebben van meerdere profielen uiteindelijk veel te vermoeiend. Hertha is inmiddels dood en begraven.
Uiteindelijk brengen wij als ouders onze kinderen normen en waarden bij, en daar hoort online gedrag tegenwoordig zéker bij. Wij moeten ze leren respectvol om te gaan met elkaar en een ander te behandelen zoals wijzelf ook behandeld willen worden. Als wij niet de juiste kaders uitzetten, hoe
kunnen we dan van onze kinderen verwachten dat zij opgroeien tot integere mensen?