Ellen wilde geen kraamzorg: ‘Geen seconde spijt van!’

Het was een heel grote gok, maar al vroeg in de zwangerschap besloten Nils en ik dat we deze keer geen kraamzorg wilden. De verloskundige reageerde daar heel ontspannen op. ‘Jullie zijn ervaren. Hebben jullie eventueel familie om te helpen? En zorg wel dat je een weegschaal in huis hebt,’ was het enige dat ze zei. Ik hoopte van harte dat mijn bevalling net zo zou verlopen als de vorige drie keren en dat ik direct weer fit zou zijn. Als dat niet zou lukken, dan zouden we wel zien hoe we het zouden oplossen. Het idee dat we de kraamweek voor onszelf hadden, gaf ons heel erg veel rust.

Eerste keer

Boven alles: kraamverzorgsters zijn fantastisch. Ze hebben een heel belangrijk beroep, zeker bij eerste kindjes en na minder goede bevallingen of een keizersnede. Mijn eerste kraamverzorgster, bijna dertien jaar geleden bij Lewis, heeft me veel geleerd en in die zin was ze absoluut onmisbaar. Mijn ex moest ook al heel snel weer aan het werk, dus ik was blij met alle hulp. Toch was ik na de kraamweek uitgeput, echt met hoofdletters, en niet vanwege Lewis. Hij was een brave baby en sliep prima, de borstvoeding liep goed en we woonden in een klein appartementje dat op een gegeven moment schoner dan schoon was. Dus wat deed die lieve kraam? Ze kwam kletsen. Hele middagen zat ze naast mijn bed, want ze moest toch uren maken. Ik vond haar zo lief en wilde haar niet kwetsen, maar godsallemachtig wat werd ik er moe van. Terugkijkend had ik dat prima kunnen aangeven, maar ik durfde het niet. Ik vond het zielig.

Lees ook – Ellen over frustraties: ‘Het is toch ónze kraamweek?’ >

Bepaalde opluchting

Bij Miles, op Curaçao, had ik geen kraamhulp. Eigenlijk was dat zó relaxt. Net zoals bij Lewis was ik fit en deed ik alles met de baby zelf, de kraamhulp miste ik niet. Met die insteek ging ik er ook in bij Sophia. Ik gaf bij het kraamcentrum aan dat ik – als dat mogelijk was – zelf mijn baby wilde verzorgen en ik deelde mijn ervaringen. Ik zei dat ik rust belangrijk vond en dat ik van mijn eerdere kraam piepende oren had gekregen. Daar gingen ze absoluut rekening mee houden, zei ze. Maar toch waren het weer dagen vol interactie, het boek met adviezen moest besproken worden, we moesten de wekker zetten omdat de kraam vroeg zou komen en klusjes verzinnen omdat alles al op orde was en goed verliep. Ze had – naast ons – ook nog een ander gezin waar het minder vlot liep en na drie dagen werden wij losgelaten. De kraam ging volledig naar het andere gezin waar ze vele malen harder nodig was en wij voelden een bepaalde opluchting. Het huis was weer van ons, wij bepaalden weer het ritme en de dagindeling.

Grootste frustratie

Toen ik vorige week aan vrienden en bekenden de vraag stelde wat hun grootste frustratie was tijdens de kraamweek, was – naast kraamvisite – de kraamzorg het meest gegeven antwoord. Moeders én vaders vinden het vaak lastig dat er een ‘vreemde’ in huis loopt, vooral wanneer zij nadrukkelijk aanwezig is en het dagritme bepaalt. Er waren natuurlijk ook heel goede ervaringen en kraamhulpen die alle lof kregen, maar helaas had niet iedereen een fijne ervaring.

‘Ze kwam binnen en begon ons direct te dirigeren. Ze gaf mijn man allerlei klussen en ik móest in bed
blijven. Ik vond dat helemaal niet prettig.’

‘Ze deed afkeurend naar ons omdat wij de vaatwasser nog niet hadden ingeruimd of omdat mijn man
nog sliep in de ochtend. Dat resulteerde in passief agressieve opmerkingen. Nu zou ik daar assertiever
in zijn, maar toen heb ik me verontschuldigd.’

‘De stagiaire, die zoveel aandacht vroeg van de herintreedster dat er nul aandacht was voor het huishouden. Er werd met Franse slag schoongemaakt en ik stond zelf de was te vouwen. Onder de banken en kasten lagen roze muisjes geveegd. Hoe smoezelig mijn huis was, was na de kraamweek echt next level.’

‘Ze zat alleen maar het boek in te vullen en deed verder helemaal niks, zo frustrerend! Blijf dan weg.’

De reacties zijn eindeloos. Het is verdrietig dat zoveel mensen een vervelend verhaal hebben over de
kraamzorg, terwijl het ook zo goed kan gaan en deze dames (ik heb tenminste nooit iets over een
mannelijke kraamhulp gehoord) vaak ontzettend hun best doen en heel vaak een positief verschil
kunnen maken.

Geen seconde spijt

Hoe dan ook, wij hadden bij Aiden dus geen kraamhulp en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Ik had wederom een topbevalling en was direct weer op de been, dus de verzorging van Aiden deed ik zelf. Daarnaast heb ik járen van mijn leven borstvoeding gegeven en ook deze keer ging dat gelukkig goed. Nils deed het huishouden en bemoeide zich met Sophia, koken deden we samen. Omdat we ook geen kraamvisite hadden (wij doen een kraamfeest, echt een aanrader) hadden we eigenlijk een heerlijke, rustige start met z’n zessen.

Op social media stelde ik de vraag: zou jij bij een volgende baby (al is het hypothetisch) een kraamhulp willen, of niet? Het merendeel zei: nee.
En jij?

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.